Bij het ontbijt in Gorkha krijgen we de eerste glimp van de Himalaya te zien, tussen de wolken boven het fort aan de overkant van de vallei. Dat is alvast veelbelovend!
Met dezelfde taxichauffeur als de dag ervoor vertrekken we naar Pokhara. Deze keer geen SUV, maar een klein wit autootje. Hopelijk valt de weg even goed mee als toen we van Kathmandu kwamen. Ook nu weer stukken asfalt afgewisseld met wegenwerken. Ons autootje vordert merkelijk trager op deze stukken. Als we de vallei van Pokhara naderen doemen plots verschillende bergreuzen van het Annapurna massief op: yes! Daar kwamen we voor! Het laatste stuk van de weg is in abominabele staat; hier gaat het heel langzaam. Maar toch komen we rond de middag al aan bij Hotel Middlepath aan de lakeside van Pokhara. We lunchen in de tuin van het hotel: een heerlijke biryani.
Daarna doen we een wandeling over de promenade langs het meer; het is er een heel relaxte sfeer: gezellige terrasjes, roeibootjes met binnen- en buitenlandse toeristen… De bergen zitten ondertussen weer verstopt achter de wolken maar de World Peace Pagoda staat wel te schitteren in de zon op een heuvel boven het meer.
De volgende morgen staan we vroeg op met een staalblauwe hemel en een eerste glimp van de beroemde “Fishtail mountain”, de Machhapuchhare. We nemen een bootje naar de start van de trail naar de Pagode en bewonderen onderweg het zicht op de bergen. De trail loopt langs het woud dat de heuvels rond het meer bedekt. Het is er zalig rustig en ook koel in de schaduw van de bomen. Gelukkig maar, want het lijkt een warme dag te worden.
Na een klein uurtje klimmen, kondigen kleurrijke vlaggetjes de Pagode aan. Ook daar nog zalig rustig en wat een indrukwekkend zicht op de Annapurna toppen. De World Peace Pagoda is er eentje in een hele reeks die gebouwd werd door een Japanse organisatie die als doel heeft vrede uit te dragen na de verschrikkelijke gebeurtenissen in Nagasaki en Hiroshima. We genieten van de rust en het uitzicht en tegen dat het drukker begint te worden dalen we terug af naar het meer waar ons bootje ons opwacht.
We genieten van een relaxte lunch aan het meer en nemen dan een taxi naar de Gupteshwor Mahadev grot, die eigenlijk een Hindu heiligdom is, waar een stalagmiet aanbeden wordt als Shiva lingam. Diep in de grot kunnen we ook de rotsspleet zien waarin de Devi waterval verdwijnt. Die waterval bezoeken we nadien; een mooie kloof, waarna het water in de diepte dondert.
Terug naar de Lakeside waar we nog nagenieten met een lekkere banana lassie.
Om 7u ’s morgens verlaten we Kathmandu richting de bergen. De weg naar Pokhara zou in een heel slechte staat zijn, dus we zijn op het ergste voorbereid. Over de ringweg van Kathmandu en daarna de bergen in rijden we nog steeds over een geasfalteerde baan. Af en toe houdt de verharde weg op en hobbelen we door putten, plassen en zelfs een riviertje. Maar daarna komt er weer asfalt, die op een aantal plaatsen heel recent lijkt te zijn gelegd. Veel eerder dan verwacht komen we aan in Gorkha Gaun waar we 2 nachten zullen verblijven. Dit eco-resort ligt op een heuvel op 6 km van het stadje Gorkha. Normaal heb je hier een 360° zicht, maar vandaag zie je alleen maar wolken. Rondom de huisjes is het wel mooi groen met heel veel bloemen. De filosofie hier is zoveel mogelijk alles lokaal te doen: al het personeel komt uit de dorpjes rondom, de huisjes zijn gemaakt uit lokale materialen en de keuken is organisch uit de eigen tuin of de lokale markt. Na een Nepalese vegetarische lunch en een lange siësta doen we een wandeling door een dorpje in de buurt met een lokale gids. Hij toont ons de traditionele huizen en hoe de mensen hier leven. Een groepje mannen zit te kaarten, de kinderen zijn op hun paasbest uitgedost, want vandaag eindigt Tihar.
Het ontbijt verloopt nogal chaotisch en als het buffet eindelijk wordt klaargezet wordt het meteen geplunderd door een Duitse groep die hier ook logeert. Gelukkig zijn we geduldig, want de taxi komt ons pas om 9u oppikken om naar het Gorkha fort te gaan. Het is heel mistig deze morgen, dus van het zicht op de Gorkha vallei is er niet veel te zien en hetzelfde geldt voor de toppen van de Himalaya. Het fort ligt boven op een beboste heuvel. We beklimmen de steile trap langs de indrukwekkende muur en na 2 poorten komen we aan in het complex. Dit bestaat uit verschillende tempels en het paleis waar Sjah Prithvi Narayan geboren is, de koning die Nepal verenigde. De lokale bevolking gelooft dat hij een reïncarnatie van Vishnu was, waardoor het paleis ook een pelgrimsoord is. De gebouwen uit de 17de eeuw zijn prachtig gedecoreerd met houtsnijwerk, met zeer verfijnde figuurtjes (een aantal redelijk erotisch ;-).
Tegen dat we terug in Ghorka Gaun zijn is de zon door de mist gebroken en krijgen we de vallei met zijn rijstterrassen eindelijk te zien. Het wordt drukkend warm en we zien vanuit het Noorden onweerswolken aankomen. De wandeling die we voor de namiddag gepland hadden wordt vervroegd, zodat we voor het onweer terug binnen zijn. Het is een korte mooie wandeling door het bos rond het domein, waar ze tussen de bomen ook kruiden (gember, turmeric) en andere gewassen verbouwen. Tegen dat we terug aan het receptiegebouw zijn, vallen de eerste druppels: perfecte timing!
Na een vlucht van 6 1/2u vanuit Istanbul komen we omstreeks 11u aan in Kathmandu. In de luchthaven gaat het wat minder vlot; overal aanschuiven. Voor het aanvragen van een visum, betalen, grenscontrole, bagagecontrole,… Gelukkig stond onze taxi ons al op te wachten. We logeren in een rustige buurt in het Belgische Via Via hotel. Dat ligt op wandelafstand van de indrukwekkende Bodhnath Stupa, waarvan de grote ogen onder het gouden dak ons al van ver tegemoet zien. Het is dit weekend “Tihar” of het Nepalese Diwali festival en overal zijn winkels en huizen met bloemenslingers versierd. We lopen samen met de Boeddhistische pelgrims een rondje rond de stupa en genieten van de vele kleuren. We gaan een Nepalees pintje drinken met een portie momo’s ( Tibetaanse dumplings) in één van de rooftop cafés errond. ’s Avonds eten we in een gezellig vegetarisch restaurant in de buurt en gaan de sfeer nog eens opsnuiven bij de stupa. Overal flikkereren kleurrijke lichtjes en kaarsjes en is er live muziek. Wat een leuke sfeer!
Na een verkwikkende nachtrust en een lekker ontbijt nemen we een taxi naar centrum Kathmandu, naar het Durbar plein. Hier staan vele indrukwekkende tempels, het oude rijk gedecoreerde koninklijk paleis en het huis van de Kumari, de levende godin, een meisje dat tot aan haar eerste menstruatie hier verblijft en aanbeden wordt als een godin.
Van aan het Durbar plein wandelen we langs vele tempels en winkeltjes naar Thamel waar we de Garden of Dreams bezoeken. Veel volk, veel geuren en kleuren, veel sfeer…
Tegen de late namiddag nemen we een taxi naar Pashupatinath, een groot Hindu complex langs de heilige Bagmati rivier. Deze is rechtstreeks verbonden met de Ganges rivier. De grote Pashupatinath tempel mogen we als niet Hindu’s niet in, maar je mag wel de gaths bezoeken waar de Hindu’s 24 op 24 hun doden verbranden. Na Varanasi in India zou dit de belangrijkste plaats zijn waar dit gebeurt. Een gids leidt ons rond en vertelt ons alles over dit bijzondere ritueel.
Na een lekker diner in de Via Via gaan we nog eens de sfeer opsnuiven aan de Bodhnath stupa. De sfeer is nog uitbundiger dan de avond voordien met overal rond de stupa groepjes die optreden en regelmatig vuurwerk.
Op zaterdag trekken we naar de volgende werelderfgoed site: de Swayambhunath stupa of Monkey Temple. Deze stupa met gouden dak bevindt zich op een heuvel in het Noordwesten van Kathmandu. Via een steile trap tussen de apen komen we aan de stupa, die omringd wordt door Boeddhistische en Hindu monumenten; hier komen beide culturen samen.
Tegen de middag nemen we de taxi terug naar de Bodnath stupa waar we op een dakterras genieten van lekkere momo’s en een lokaal pintje. De rest van de namiddag luieren we in de Via Via, want morgen staat een stevige rit naar Ghorka op het programma.
Rond half 4 komen we aan in Mindo. Dit kleine stadje ligt in het nevelwoud ten Westen van Quito op 1300m hoogte. Onze lodge ligt 4km boven het dorpje tussen de Mindo rivier en het woud. Om er te geraken moeten we met een “tarabita”, een soort manueel horizontaal kabelkarretje over de rivier: Fun!
De lodge bestaat uit 6 cabañas en 1 grote open, met een rieten dak overdekte, gemeenschappelijke ruimte, die langs alle kanten uitkijkt op het groen: zalig hier! Samen met een sympathiek Brits koppel zijn wij de enige gasten momenteel; het is hier dus zalig rustig. De superenthousiaste Gabriel is de natuurgids van de lodge. Hij gaat onmiddellijk op zoek naar kleurrijke vogels, waaronder 2 soorten toekans, die we van op het terras spotten. We zien ook een agoeti rondlopen in de tuin.
’s Morgens voor het ontbijt doen we aan vogelspotten met Gabriel van op het terras. Na het ontbijt wandelen we naar de teleferico, die ons omhoog voert boven het nevelwoud. Vanop een uitkijktoren spotten we nog wat kleurrijke vogels. Dan wandelen we verder naar een grote gemotoriseerde tarabita, die ons nog een nevelwoud vallei overbrengt. Vanaf daar trekken we naar verschillende watervallen. We zien weer vele vogels en zelfs een slang die op kikkers jaagt. Na een late lunch luieren we wat op het terras en genieten van het uitzicht. In de late namiddag gaat het hard regenen, waardoor onze nachtwandeling niet kan doorgaan.
De volgende morgen staan we al om 5u klaar aan de tarabita om naar de cock of the rock lek te gaan. Elke ochtend oefenen de felrood gekleurde mannetjes namelijk hun balsdans voor het vrouwtje. Het is een zonnige dag, en in de verte zien we Pichincha vulkaan met een laagje sneeuw. Als bonus krijgen we ook nog een koppel kleurrijke quetzals te zien. We stoppen nog aan een kolibrie voederplaats, waar het letterlijk krioelt van deze vinnige kleurrijke vogeltjes; er zitten wel 15 verschillende soorten. Na een laat ontbijt bezoeken we de grote vlindertuin van Mindo, die aan de overkant van de lodge gelegen is. We zijn op het perfecte uur om een aantal poppen te zien uitkomen.
Na alweer een lekkere lunch wandelen we met Gabriel naar het dorpje beneden, waar we een chocolade tour doen. De beste chocolade ter wereld vind je natuurlijk in België, maar de beste cacaobonen komen uit Ecuador. Interessant dus om wat meer te weten te komen over de bron van onze lekkernij. Het hele proces van vrucht over het drogen en roosteren van de bonen wordt gedemonstreerd, waarbij we zelf een handje mogen toesteken. En we mogen ook véél proeven. Afsluiten deden we met een yummie brownie met 100% cacao. Mmmm!
Deze avond kan de avondwandeling wel doorgaan, maar er valt weer wat regen, dus zien niet veel. We zien wel een potoo (een reuzennachtzwaluw) langs de kant van de rivier.
Onze laatste ochtend in dit paradijsje, doen we weer wat vogelspotten met Gabriel voor het ontbijt en doen daarna een wandeling over één van de trails op het domein van de lodge. We zien weer kleurrijke vogels, zoals de motmot. We zijn net op tijd terug om Dave en Jasmin, het Britse koppel, uit te zwaaien. Wijzelf genieten nog tot 15u van deze heerlijke plek, voor ook wij terug naar de realiteit moeten vertrekken.
Na een nachtje in het luxueuze La Palma Polo hotel (dankzij een super deal bij Booking) nabij de luchthaven van Quito komt Santiago, onze gids voor de volgende dagen ons om 8u stipt oppikken. Via de Panamericana Sur rijden we verder de Andes in. Dit wordt de “Avenida de los Vulcanes” genoemd, vanwege de vele vulkanen die er op een rijtje liggen.
Het Cotopaxi National Park is onze bestemming. Na anderhalf uur komen we aan de ingang van het park. We hebben geluk: vandaag is er nauwelijks een wolkje aan de lucht. We krijgen dus direct al prachtige zichten op de besneeuwde kegel van de Cotopaxi. We rijden een stuk naar boven tot op een parkeerterrein. Vanaf hier gaat het, zeer langzaam vanwege de hoogte, te voet verder naar de Refugio José Rivas op 4864m. Deze Refugio is normaal de startplaats voor de beklimming van de vulkaan, maar sinds ze in 2015 terug actief werd is de beklimming tijdelijk verboden. De 300m stijging is niet te onderschatten vanwege de hoogte. We moeten regelmatig stoppen om naar adem te happen. Maar we genieten onderweg van de indrukwekkende vergezichten op de omringende bergen en zien in de verte ook de besneeuwde top van de Antisana vulkaan die meestal in wolken gehuld is. Boven in de Refugio wacht ons een heet kopje cocathee of chocomelk. De afdaling gaat uiteraard een pak sneller! Daarna rijden we met de auto naar de Limpiopungo Lagune. Onderweg komen we nog 2 Andesvossen tegen en een paar caracara’s. Aan de lagune eten we onze picknick op en genieten van de verschillende vogels die zich op en rond het meer ophouden.
In de late namiddag komen we aan in de Hacienda El Porvenir, waar we de komende dagen verblijven. Deze historische Hacienda van bijna 1000 hectare grenst aan het nationaal park. Ze hebben een tweehonderdtal runderen en talrijke paarden. Een gedeelte van hun landerijen wordt voorbehouden aan natuurconservatie en er is ook een herbebossing project.
Na het ontbijt trekken we onze stapschoenen weer aan en gaan op pad richting vulkaan Rumiñahui. Het is een prachtige wandeling over de paden van de Hacienda met prachtige vergezichten op de Cotopaxi. Dankzij het heldere weer kunnen we zelfs de besneeuwde top van vulkaan Cayambe zien. Plots komen er 3 condors van het dal beneden ons boven ons hoofd zweven: waw! En het kan niet op: ook nog twee verschillende soorten herten kruisen ons pad. Als we verder stijgen (vandaag van 3600m aan de Hacienda tot 4200m, afstand 13km), verandert de vegetatie en lopen we door de wilde lupinen en de oranje chuciragua, de symboolbloem van het nationaal park. Verder op het pad staan een paar pikzwarte koeien en stieren van het soort zoals de Osborne stier in Spanje. Dit is even spannend, maar onze gids weet ze te verjagen. Het laatste stuk van de wandeling tot aan de kam van de Rumiñahui stijgt serieus en de hoogte laat zich weer voelen. Maar we geraken er en worden alweer getrakteerd op een prachtig zicht op de Cotopaxi.
Als we via een andere route terug afdalen moeten we op het einde een poort door die er voor moet zorgen dat de koeien de Hacienda niet verlaten. Als we de poort dichttrekken zien we een bordje: “Peligro: toros bravos”; tiens…
In de late namiddag staat er een kookworkshop onder leiding van één van de lokale kok op het programma: we maken kleine empanadas met kaas en aji (een dip op basis van pepertjes, lente-ui en koriander). Hierbij wordt canelazo, een soort kaneelthee met naranjilla (een lokale vrucht), geserveerd. Onze empanadas zagen er niet zo mooi uit als die van de kok, maar ze waren wel lekker!
Op maandag staat een lange trip naar het Quilotoa kratermeer op het programma. Dit is aan de andere kant van de Cotopaxi in de Westelijke cordillera. De Avenida de los Vulcanes bestaat namelijk uit 2 parallelle bergketens met in het midden een hoogte vallei met ettelijke stadjes. De oostelijke cordillera grenst aan het regenwoud en is dus een stuk groener. We moeten dus eerst een bergketen over. Boven op de bergpas hebben we zicht op meerdere vulkaantoppen, ondermeer op die van de Chimborazo, met zijn 6263m de hoogste van Ecuador. Het landschap in de westelijke cordillera is heel anders: veel droger, geen besneeuwde bergtoppen meer en heel veel kleine lapjes grond, soms tegen een heel steile helling. De Indianen die hier wonen zijn bij de armste van Ecuador en wonen vaak nog in kleine traditionele hutjes met daken in stro. We zien er hier nog veel in traditionele klederdracht.
Voor we in Quilotoa aankomen bezoeken we nog een lokale schilder die politiek zeer ge-engageerd blijkt te zijn, zoals blijkt uit zijn kleurrijke kunstwerken. Langs de indrukwekkende Cañon Del Toachi gaat het dan verder naar het dorpje Quilotoa. Hier werpen we een eerste blik op het kratermeer. Dit grote groene meer in de diepte is ontstaan toen de gelijknamige vulkaan implodeerde, wellicht miljoenen jaren geleden. We wandelen een stukje over de kraterrand. Met de zon die af en toe vanachter de wolken verschijnt verandert de kleur van het water. We kruisen een familie indianen die met slechts één ezel een bed verhuizen van het volgende dorp.
We gaan eten in een oude hacienda, de Posada de Tigua. Als we na het eten nog even aan de kachel gaan zitten, komen er juist nieuwe gasten toe ( de posada is ook een hotel) en tot onze verbazing blijkt dit het Franse koppel te zijn van tijdens ons verblijf in de Sacha Lodge in Yasuni. Ecuador is klein!
De volgende ochtend is het alweer tijd om te vertrekken. Het heeft de hele nacht geregend, dus de Cotopaxi laat zich niet meer zien. We rijden eerst naar het Santa Rita Ecoreserve, dat in het verlengde van de oude modderstroom na een uitbarsting van de vulkaan is ontstaan. In dit Andes Hoogtewoud (rond 3000m) wandelen we langs verschillende watervallen. We lunchen ter plaatse met een traditionele bolón; een soort beignet van groene bananendeeg gevuld met kaas.
Na de lunch rijden we verder door naar onze volgende bestemming: het nevelwoud in Mindo.
