Anne en Wim op reis

Na een paar natte dagen in Superagui, zijn we blij dat we bij de landing in Rio het zonnetje terug zien.  Deze keer landen we in de lokale luchthaven, zodat we laag over de stad (en Botafogo) vliegen bij aankomst.  Na een korte taxirit komen we terug bij onze rustige uitvalsbasis in Rio “O Veleiro”. 

Vermits er toch wat wolken komen opzetten besluiten we om niet naar de stranden te trekken maar naar de Botanische tuin.  Deze is schitterend gelegen aan de rand van het Atlantisch regenwoud; dit komt in Rio nl. tot aan de rand van de stad.  Op een terrasje in de tuin genieten we van een heerlijke lunch en dan gaan we op pad.  De tuin is zeer uitgestrekt en je komt er een hoop tropische boom- en plantensoorten tegen.  Op het pad van de Beijaflores (de kolibris) vinden we geen van deze kleine vogeltjes maar zin we boven ons wel een prachtige toekan.  Het is een heel andere soort dan elders in Brazilië, met een blauwe bek en oranje, geel en zwarte veren.  We blijven een hele tijd naar de bomen turen en ontwaren in het dichte bladerdak ook nog enkele aapjes. Dan gaat het naar de serre met de orchideëen en die met de bromelias: schitterend!  Het bezoek aan deze tuin was echt wel de moeite.

‘S avonds gaan we eten in visrestaurant Siri Mole in Ipanema; zeer lekker, maar ook zeer duur…

Onze laatste dag in Rio genieten we nog eens van het lekkere Braziliaanse ontbijt met vers fruit en sap en trekken dan met de bus naar Ipanema.  We hebben geluk, want vandaag is het lekker warm, en bijgevolg trekken de Cariocas (= inwoners van Rio) naar het strand.  We kuieren over de promenade en genieten van de sfeer : mensen joggen, voetballen, volleyballen op het strand, … doen sit-ups (echt waar!) of werken aan hun kleurtje : de bodycultuur is hier echt overal aanwezig.  Op de promenade vind je om de 100m wel een terrasje, waar we halthouden voor een frisse caipirinha.

Zo wandelen we door tot op Copacabana, waar we uiteindelijk met zere voeten, de bus terug nemen naar onze B&B.  We dalen nog één keer de heuvel af naar Manolo’s voor ons laatste avondmaal in Rio en ’t zit er weeral op : drie weken zijn weer voorbij gevlogen!

Deze keer komt onze gastheer van de pousada op Ilha Do Superagui, Carioca, ons wel degelijk op de juiste plaats oppikken. Iets na 8u zijn we dan ook met z`n boot onderweg naar zijn pousada Sobre As Ondas. De tocht duurt net geen uur en voert ons langs mangroves, andere eilandjes, grote oceaanschepen die voor anker liggen en uiteindelijk ook over de open oceaan, waar de hoge golfen het kleine bootje danig op en neer laten dansen.

Op Superagui gaan we op pad langs een trail dwars door het eiland tot aan Desert Beach, maar jammer genoeg begint het te regenen, en keren we snel terug naar de pousada, waar we een superlekkere en uitgebreide maaltijd met verse vis en garnalen krijgen opgediend.

Na de middag gaat het met de boot naar het Sebui natuurpark, een van de laatst overgebleven stukjes Atlantisch regenwoud. We maken er een prachtige tocht, door de mangrove en door het regenwoud naar een waterval. Het regent ondertussen aan een stuk. `t Is niet voor niets een <regen>-woud zeker! Maar de bomen boven ons fungeren als een grote paraplu, dus valt het eigenlijk wel mee…

Op de terugweg varen we langs een eilandje waar tegen zonsondergang honderden papegaaien van een specifieke soort naar terugkeren. Er zitten ook honderden aalscholvers.

`s Avonds weer lekkere verse vis, `t was weer een fijne dag!

De volgende morgen ziet het weer er redelijk uit en maken we een wandeling langs het strand van Superagui zelf. Carioca vertelde ons dat de beste tijd om terug te keren omstreeks de middag was, dus vertrokken we terug met z`n bootje naar Paranagua, waar we nog eens lekker lunchten en de bus terug naar Curitiba nemen.

’s Ochtends nemen we de Serra Verde trein naar Paranagua. Deze is beschreven als de mooiste treinrit van Brazilie. In Curitiba schijnt de zon dus dat belooft! Helaas blijken de bergen iets later in nevel gehuld, dus zien we niet veel verder dan enkele tientallen meter op het spectaculairste stuk.

Iets voor de middag komen we in Moretes aan, een koloniaal dorpje langs de treinlijn. We stappen hier af want hierna is er niet veel meer te zien. In Moretes eten we op een terrasje de lokale specialiteit barreiado. Lekker maar vrij zwaar.

Lopen dan om de lokale bus naar Paranagua te halen. Gelukkig lieten we een deel van de bagage achter in het hotel in Curitiba. Een uur te vroeg aangekomen in Paranagua wandelen we er nog even langs de kade met halfvervallen koloniale huizen en vissersbootjes. Om 16u hebben we afspraak aan de busterminal waar de eigenaar van ons verblijf op Ilha do Superagui ons zal komen oppikken. Er daagt echter niemand op. Na een uur over en weer telefoneren in een telefooncel in de gietende regen besluiten we in samenspraak met Carla (de gidse van het agentschap in Curitiba) in een lokaal hotel in te checken en de volgende ochtend (maandag) af te wachten. Als we al een tijdje liggen te slapen gaat de telefoon. De eigenares van het agentschap dat alles regelde, heeft pas nu haar GSM terug aangezet en laat ons weten dat er een misverstand was betreffende de plaats van pick-up, maar dat de man van Superagui ons om 8u na het ontbijt zal komen ophalen. We zullen dus toch op het eiland geraken en slapen dus gerust terug in.

De bus vanuit Dourados rijdt niet rechtstreeks naar Foz do Iguaçu, maar langs Cascavel. Daar moeten we nog eens overstappen, en daardoor duurt alles wat langer dan verwacht. Gevolg: we komen een tijdje later aan dan gepland en missen de pick-up voorzien door de pousada Sonho Meu. Met de taxi geraken we er echter vlotjes.

Via de pousada regelen we een wagen die ons naar de Argentijnse kant zal brengen. De bestuurder helpt ons met alle grensformaliteiten. Rond de middag zijn we in Puerto Iguassu in Argentinië, waar we na het verorberen van een hamburger de wandeling aanvatten. Met een treintje en een wandeling van 1200m over ijzeren bruggetjes gaan we naar El Gargante del Diablo, meteen ook het meest spectaculaire gedeelte van de Argentijnse uitzichtpunten. De rivier stort zich hier van 3 kanten met donderend geraas de dieperik in. Je kan er vlak bij komen. Wat een indrukwekkend zicht!! En vermits er af en toe een gigantische wolk van waterdruppels uit de put opstijgt wordt je er ook doornat. We wandelen daarna nog de twee aangeduide wandelingen af die ons zowel langs boven als langs onder zichten op de diverse watervallen geven. We maken alles net rond om nog op tijd te zijn voor het laatste treintje het park uit.

´s Avonds eten we in Churrasceria Buffalo Branco. Vlees à volonté en een uitgebreide salad bar in een mooi kader.

12 sept. Na alweer een lekker en uitgebreid ontbijtbuffet gaan we op een halve dag de Braziliaanse kant van de watervallen bezoeken. Eerst passeren we langs de luchthaven voor onze boarding pass voor de vlucht van deze namiddag en stoppen we er onze baggage in een locker. Aan de Braziliaanse kant krijg je een beter overzicht van de hele waterval en vallen een aantal stukjes van de puzzel op hun plaats. Vlak bij de Gargante del Diablo worden we weer kloddernat, deze keer aan de onderkant van die helleput. Met de lift gaan we terug omhoog naar een hoger uitzichtpunt waar we met een lekkere lunch met uitzicht ons bezoek aan de watervallen afsluiten.

Op naar Curitiba…

Dé hoofdattractie van Bonito zijn de kristalheldere rivieren met tropische vissen die je al snorkelend kunt afdobberen. Wij boekten onze trip op de Rio Da Prata, wat de allermooiste zou zijn.

Na een rit van 50km (afstanden zijn relatief in Brazilië) komen we aan bij de Fazenda waar de tocht begint. We krijgen een wetsuit, duikschoenen, duikbril en een snorkel en gaan op pad. In het natuurgebied moeten we eerst nog 45min stappen door de jungle: een grappig zicht zo in onze wetsuit…

We passeren één van de bronnen van de rivier en voelen dat het water niet zo koud is (24°); dat valt mee! We komen aan bij een soort van natuurlijke poel, waar we onze uitrusting kunnen testen; het zicht onder water is prachtig! Dan gaat het stroomafwaards tot aan een stroomversnelling, waar we een stukje te voet verder moeten. Waarna we verder drijven tot aan de eigenlijke Rio Da Prata, waar het water enkele graden kouder is. Voor mij (Anne) net iets te koud, dus ik besluit het bootje te nemen dat daar ligt te wachten; Wim dobbert wel rustig verder tot aan het einde van de trip. Een adembenemende tocht!

Terug in de Fazenda aangekomen wacht ons een heerlijk buffet met lokale specialiteiten : dat smaakt!

’s Avonds trekken we naar het centrum van Bonito voor het diner. Bij “A Esquina do Peixe” eten we een superlekkere visschotel met de verse vis uit de rivieren waar we ’s middags nog gezwommen hadden…

Vandaag, 10 september, is het een reisdag. Vanmorgen nog even de bustickets regelen, postzegels kopen en straks om 14.30u vertrekken we dan met de bus naar Dourados, waar we de nachtbus naar Foz Do Iguaçu zullen nemen.