Anne en Wim op reis

Via de guesthouse hebben we een dagtrip naar Bokor Hill Station geboekt: de ruïnes van een aantal gebouwen uit de tijd dat Cambodja een Franse kolonie was, bovenop een berg, midden in een natuurreservaat. De weg er naar toe is… weg! Gedurende twee uur hobbelen en schokken achterop een pick-up met houten bankjes… Bovendien heeft het ’s nacht geregend en hangen de heuvels rond Kampot in de wolken.

Maar wonder boven wonder beginnen de wolken als we boven komen te wijken; dit geeft deze plaats met ruïnes van oude gebouwen bedekt met een laagje oranje mos wel iets mysterieus. Eerst bezoeken we het oude verblijf van de koning en daarna gaat het verder naar boven waar nog een oud kerkje staat en de ruïnes van een “Grand Hotel”. Vooral dit laatste is erg indrukwekkend; je kan er door de zalen en gangen dwalen en je proberen de grandeur van weleer voor te stellen, of hoe de Rode Khmer en het Vietnamese leger hier destijds een verwoede strijd leverden van gebouw naar gebouw. Na de oorlog werd het hill station verlaten, waardoor het er bij ligt zoals nu.

Vanaf het terras van het hotel heb je een prachtig uitzicht (tussen de wolken) over de Golf Van Thailand en het plaatsje Kep. Maar vooral indrukwekkend zijn de opstijgende geluiden uit de jungle onder ons (hier zitten nog tijgers, maar die lieten zich niet horen 😉 )
Aan het hotel kregen we een lekkere lunch: een groentencurry met rijst en achteraf banaantjes.

Na het bezoek aan het hill station moeten we terug de pickups op richting de nabijgelegen watervallen. Onderweg verliest onze pickup z’n uitlaat; wat een stank! Ook de deur van het vehicle heeft zijn beste tijd gehad en moet worden dichtgehouden met een touw. Maar onze pick-up is wel de snelste: met een rotvaart vliegt hij (waar mogelijk) het hobbelpad af. Mountainbikers en moto’s die we onderweg tegenkomen toetert hij zowat van de weg af!

Om de dag af te sluiten is er nog een boottochtje voorzien op de rivier tot in Phnom Penh; jammer genoeg is het al te donker om veel te zien, behalve dan de lichtjes van honderden vuurvliegjes.

In het hotel gekomen zij we volledig geradbraakt en totaal uitgeput. We eten dan maar in de resto van het hotel, want we hebben echt geen fut meer om naar de rivier te lopen. Het restaurant zit echter vol, maar het vriendelijke personeel sleept voor ons speciaal een tafeltje naar buiten, zodat we toch ter plaatse kunnen eten, en ’t smaakte!