Anne en Wim op reis

Amaai, ’t was zweten en rillen geblazen de afgelopen dagen.

2 Dagen geleden vertrokken we op een onmenselijk vroeg uur uit Arequipa. Onze privégids Paul (jonge gast van 23) begeleidde ons naar de busterminal en sprong met ons de bus naar cañonland op. 6 Uur later en een lekker middagmaal (met Cocathee!!) later begonnen we aan de afdaling naar de bodem van de cañon. Dat ging redelijk goed, maar toch voelden we de hoogte een beetje, we vertrokken immers op 3500m of zo, om af te dalen tot een 2500m. Vooral nadat we de rivier overstaken en nog 10 minuutjes omhoog moesten naar de slaapplaats werd het fameus zwaar, rusten om de 10 stappen… Daar met twee Nederlandse meiden een gezellige babbel gehad en goed geslapen.

De volgende dag gingen we langs enkele dorpjes in de cañon naar een oase waar we even ’t zwembad indoken. En dan kwam Paul af met een keuze. Ofwel gingen we die dag nog de cañon terug uit, ofwel moesten we dat voor ’t krieken van de dag doen de volgende ochtend. Na wat nadenken toch maar dezelfde dag omhoog… De eerlijkheid gebied me te zeggen dat we toch een ezeltje huurden om de bagage omhoog te doen, ’t was nl. 3 tot 4 uur stijl omhoog klimmen in de hitte, en vooral ik zag dat met bagage niet zitten. We waren beiden blij het zo te hebben gedaan, amaai, zwaar tochtje. Uiteindelijk in ’t donker boven gekomen in Cabanaconde. Intussen was de temperatuur behoorlijk gezakt, en waren we doodgelukkig dat de ezelman met onze bagage (met fleece) afkwam. Jammer genoeg waren we te laat om een plaatsje in de gezellige hostal waar we aten te hebben, en moesten we vrede nemen met een kamer in een hotel op het dorpsplein, veel lawaai, slechte bedden, kortom geen oog dichtgedaan…

En vanmorgen naar de Cruz Del Condor om condors te gaan kijken. Dat is het ongeveer het diepste punt van de cañon geloof ik, en daar komen de condors ’s ochtends op ooghoogte langszweven. Meer dan een uur staan wachten, en net toen Paul zei dat we moesten opkramen omdat de bus ging, dook er eentje op. Ik had m’n gerief snel genoeg terug vast, en kon op de 30 seconden dat het beestje zich liet zien, toch nog 4 keer afdrukken, misschien is er één gelukte foto bij, fingers crossed… Angelique had minder geluk, bij haar was de condor maar een stipje toen ze kon fotograferen… Maar met een gelukkig gevoel dat we toen één condor hadden gezien gingen we de bus op naar Chivas, om daar in de warmwaterbaden bij te komen en drie dagen stof af te spoelen. Hoewel, daarnet in ’t hotel kwam er toch nog een pak stof af…

Bon, morgenvroeg de bus op naar Puno en het Titicacameer…

cya!! Wim

PS: Jaja, in de eerste slaapplaats in de cañon hadden ze een koppel parkieten in een kooitje! 😉