Anne en Wim op reis

Net de gehandicaptenopties van Windows geactiveerd op m’n ouders hun PC, ik tik met het uiteinde van een pen die ik in m’n plaaster gekneld hou… Ja, daar zit ik nu, sinds ik maandagavond terug in België toekwam na een kalvarietocht van twee dagen…

In La Paz werd ik nog stipt opgehaald door Marisa en chauffeur met busje van Crilloles Tours. Marisa is gespecialiseerd in Japanse toeristen en spreekt dus enkel Spaans en Japans… Even verkeerd doorgegeven door Europ Assistance (EA in ’t vervolg)? Bon, ‘k zal dus m’n plan moeten trekken in m’n koeterspaans, veel handgebaren zullen er deze keer niet bijzijn . In de luchthaven blijkt dat m’n hoofdbagage niet kan worden doorgecheckt tot in Schiphol, want Marisa heeft enkel een ticket La Paz-Lima voor mij, niet wat EA me zei… Dat wil dus zeggen dat ik “”zelf”” mag sleuren met al m’n bagage, maar dat kan ik dus niet. “”No problemo””, verzekert men me, er zal me overal iemand staan opwachten, de boodschap was doorgegeven. Even wachten, afscheid van Marisa, en een medewerker van TACA (=luchtvaartmaatschappij) brengt me naar de VIP-lounge (VIP=very invalid person in mijn geval). Eerste keer dus ik weet nog niet daar allemaal kan en mag, en vermits ik daar alleen zit, kan ik ook niet naäpen… Dan komt er een dame m’n boarding pass checken en zegt ze me dat ik mag instappen, waarop ze de hielen keert en verdwijnt… Sta ik daar met m’n handbagage die ik ook niet kan dragen (9kg, waaronder m’n fotogerief dat ik vertik in te checken). Toch nog een manneke dat juist passeert bij de lurven gevat en op het vliegtuig geraakt. Lekker veel ruimte in business!

Aankomst in Lima, en of ze daar weten dat ik aankwam? Niet dus… Het vliegtuig landt bovendien niet aan een steiger, maar midden op de tarmac. Na veel vijven en zessen is de redcap akkoord om me te begeleiden. ’t Begin van een spannende achtervolging, amaai. Die mannen zijn nl. altijd gehaast, voor mij dus geen sinecure hem te volgen met een schouder die iedere stap pijndoet. Zo springt hij nog snel in een overvol busje van ’t vliegtuig naar het aankomstgebouw. De deuren sluiten zich maar net achter mij! Terwijl ik me sta af te vragen hoe en waar ik me zal vasthaken om verdere breuken tijdens de rechtstaande busrit te vermijden, begrijpt een anoniem Brits meisje m’n paniekblik en mag ik op haar zitje plaatsnemen, oef… Maar geen geklaag over onze redcap, hij jaagt me weliswaar door het gebouw, maar ik steek iedereen voorbij, en sta als eerste aan de uitgang met een papiertje in de hand dat ik officieel in transit ben, ondanks mijn verlaten van de transitzone, zo moet ik straks geen luchthaventax betalen. Wel moet ik de laatste 20m zelf m’n karretje bagage duwen tot bij de taxistas, want daar mag hij niet komen. Op dat korte trajekt moet ik twee keer draaien, en dat is blijkbaar zo’n triest zicht dat de taxistagieren al snel rond m’n hoofd komen cirkelen. Gelukkig duikt er net op tijd een kleine oudere man met rond brilletje op. Hij zwaait met een EA-bordje met m’n naam op en brengt me in z’n wagen naar het Melia hotel van Lima. Dat heeft ongeveer 3 keer zoveel sterren als het beste hotel dat we voordien op de reis hadden, alleen jammer dat ik er alleen maar een filmpje kijk (Doc Hollywood met M.J.Fox) en in slaap val.

Om 18u komt de EA-agent me terug halen om me op m’n volgende etappe te starten. Blijkt dat hij nog in Duitsland woonde, en de conversatie gaat dan maar in het Duits, makkelijker dan mijn Spaans en zijn Engels. Drugstraffiek, onderwijs, smog in Lima, voetbal, ’t passeert allemaal de revue. Even is het onduidelijk of hij mee binnen zal mogen tot aan de check-in balie, maar de securityman knijpt een oogje dicht, en ik kan de hele economy class-file voorbijlopen en rustig bij business inchecken. Ze willen daar eerst wel een print-out van m’n electronische ticket, maar na m’n geval te hebben uitgelegd is m’n paspoort voldoende en krijg ik begeleiding tot de VIP-lounge. Omdat ik officieel maar niet fysisch in transit ben, moet ik hier en daar een achterdeurtje door waarbij telkens uitleg en controle door securitypersoneel, maar als ik me neerzet in de lederen VIP-zetel, lijkt alles eindelijk vlotjes te beginnen gaan. Ik slaag er zelfs in van het buffet gebruik te maken, en enkele boterhammetjes met glaasje appelsap binnen te werken. Lang duurt m’n rust niet, want als ze de KLM-vlucht komen afroepen, blijf ik weer zonder hulp achter. De man die de achtergelaten glazen en borden opruimt helpt me echter en bij het buitenkomen van de lounge komt m’n vorige begeleider aanhollen.

De KLM-vlucht naar Amsterdam verloopt heel goed op twee uitzonderingen na:
– tussenstop in broeierig heet Bonnaire, verplicht uitstappen op de tarmac en uurtje wachten in overvolle wachtzaal.
– zelfde film als bij Air France in het heenvliegen (fantastic 4), maar daar kan ik nog mee leven ;-).
Aankomst op Schiphol en er staat me zowaar een golfkarretje op te wachten dat me naar de bagageband rijdt, waar een fijn afro-nederlands hostessje met ontvangt met rolstoel. Wel dacht ze niet aan een karretje voor bagage, dat ze trouwens niet samen met de rolstoel zou kunnen duwen, dus gaat de bagage op de rolstoel naar de arrivals. Onderwege wel veel controles.

Aan de arrivals geen taxi te bespeuren, en die was wel beloofd door EA. En dan… anderhalf uur over-en-weer geduw van m’n bagage tss café (om euromunten te hebben, m’n visa werkt niet) en telefooncel (om EA te bellen), waarbij het eerste gesprek met EA muntenloos afspringt als ze me net gaan zeggen waar de nieuw bestelde taxi me gaat oppikken. Uiteindelijk moet ik naar de andere kant van de hal, die ik in meerdere tussenstappen met steeds pijnlijker schouder bereik met de hulp van verschillende toevallige voorbijgangers. Aan het meeting point eerder toevallig de taxichauffeur gevonden en 2,5u later eindelijk thuis…

Dinsdag weer naar het hospitaal, en daar hebben ze m’n linkerarm ook nog ingegipst! M’n rechterschouder maakten ze wel vrij van het Boliviaanse gipsverband, maar vermits ik die arm nog steeds in een draagverband onder m’n kleren moet dragen, ben ik compleet armloos voor minstens 2 weken.

’t Zal wel genezen zeker…

cya! Wim