Anne en Wim op reis

We nemen afscheid van Yukie, die ons de voorbije dagen geassisteerd heeft in de ryokan en nemen een taxi naar de Ibis Styles aan het station. Van hieruit trekken we naar Kurama in de bergen ten noorden van Kyoto, met de bedoeling een wandeling te maken van het tempelcomplex in Kurama naar het dorpje Kibune. We hebben echter pech : door de tyfoon van twee weken geleden is het pad boven op de berg afgesloten omwille van omgewaaide bomen. We doen dan maar de wandeling binnen het domein van Kurama-Dera, de tempel. De hoofdtempel bevindt zich in een bos helemaal bovenaan de berg, op zich al een pittige klim. Onderweg komen we aan een heiligdom waar een enorme kaarsrechte pijnboom staat; deze indrukwekkende boom moet honderden jaren oud zijn. Boven aan de grote tempelhal brengen devote boeddhisten een groet aan het heiligdom en aan de zon (zo leek het toch).

Vermits we maar een deel van de wandeling kunnen doen, zijn we vroeger rond dan verwacht. We nemen de trein terug naar Kyoto en besluiten de tempel van Tofuku-ji nog te bezoeken. Vele Japanners bezoeken de tuinen omwille van de herfstkleuren, maar eigenlijk zijn vooral de zentuinen in de vier windrichtingen hier de belangrijkste bezienswaardigheid. Dit zijn tamelijk recente tuinen, waarbij niet alleen geharkt grint en rotsen gebruikt werden, maar ook mos, volgens een geometrisch patroon. Alweer zeer sfeervol.

We dineren in een restaurantje in één van de food courts op de 11de verdieping van het station; de specialiteit is tonkatsu (sappig gefrituurde varkensvlees). Dit doen je te dippen in een sausje met sesamzaadjes die je zelf dient te pletten met een vijzel. Weeral iets anders en weeral lekker!

Na een zeer uitgebreid ontbijt, opgediend in onze kamer, nemen we de bus naar het noordwesten van de stad. Hier bevindt zich het beroemde gouden paviljoen “Kinkaku-ji”. Hier is het letterlijk over de koppen lopen: wat een massa! Dat is natuurlijk niet voor niets, want het gouden paviljoen staat echt te schitteren in de zon. Na de fotostop wandelen we door de tuin tussen de andere toeristen : mooi, maar héél druk!

De volgende stop is de Ryoan-ji tempel met zijn beroemde rotstuin, één van de symbolen van Kyoto. Hier is het gelukkig wat rustiger, zodat we kunnen genieten van deze zentuin en de rest van het park rond de tempel.

We nemen dan de trein naar Arashyama, waar zich een andere publiekstrekker bevindt : het bamboebos. Ook hier weer zeer veel volk. We vinden dit toch wel een beetje overroepen. We wandelen door het bos tot aan de Okochi Sanso tuin, voor ons het absolute hoogtepunt van deze dag. De tuin werd aangelegd door een beroemde Japanse acteur van in de tijd van de stille film. Hij ligt tegen een helling, wat fantastische zichten oplevert over de stad en de omringende bergen. De herfstkleuren in combinatie met het groene mos zijn adembenemend. In het theehuis genieten we nog van een kom matcha thee met zicht op het bamboebos aan de voet van het domein.

We besluiten vroeg terug te keren naar Gion om nog wat rond te kuieren in deze gezellige oude geisha wijk. We eten nog een groen (Matcha) ijsje en relaxen nog even in onze ryokan alvorens alweer een heerlijke kaiseiki maaltijd wordt opgediend.

Onder een stralend zonnetje zeggen we vaarwel aan het mooie Kanazawa en nemen de trein naar Kyoto. Hier gaan we voor het eerst in een ryokan logeren, een traditioneel Japans hotel. Maar eerst gaan we op pad. Kyoto is verrassend groen en tegen onze verwachting in valt de drukte (voorlopig) nogal mee. We wandelen vanuit Gion, waar onze ryokan is naar de eerste tempel, Chion-in. We nemen een paar foto’s van de indrukwekkende poort (Wim’s camera is miraculeus terug hersteld) en besluiten verder te gaan naar de Shoren- in tempel. Er zijn véél tempels in Kyoto, dus we moeten kiezen. Voor de Shoren-in staan 5 monumentale kamferbomen, die ’s avonds ook nog eens mooi verlicht worden. Binnen in deze sfeervolle tempel is vooral de landschapstuin de moeite. Hier werd de omgeving (de voet van de beboste heuvel) mooi geïntegreerd in de aanleg van de tuin.

Dan volgt de Nanzen-ji met zijn prachtige zentuinjes en indrukwekkend beschilderde panelen. En via het pad van de filosoof kuieren we verder naar Ginkaku-ji met het fameuze zilveren paviljoen. De zon begint weer erg snel te zakken dus geven we wat gas om er nog vóór sluitingstijd te geraken. Een vriendelijke Japanse man maant ons aan ons te haasten want over 10 minuten gaan ze sluiten (17u). We halen het op de valreep en krijgen 25 minuten om de schitterende tuin rond het paviljoen te bezoeken. We worden beloond voor onze inspanning door een paar prachtige uitzichten opgefleurd met warme herfstkleuren. Een goede zaak dat we dit zo laat deden, want overdag kan je hier over de koppen lopen naar ’t schijnt.

Aangekomen in de ryokan krijgen we een welkomst Matcha thee met een zoetigheid en alle uitleg over de maaltijden. We doen de speciale outfit aan die voorzien is om in de ryokan rond te lopen, inclusief de typische teensokken (van die sokken die je in teenslippers kan dragen). Onze typische kaiseiki maaltijd wordt in onze kamer opgediend aan het lage tafeltje. De verschillende gangen (5) zien er prachtig uit en zijn ook heel lekker.

Na de maaltijd gaat Anne nog de onsen (= thermaal bad) uittesten. Na de lange wandeling van daarstraks doet het warme water deugd.

Eindelijk is de zon er terug! We gaan na het ontbijt meteen op pad naar de Omi-Cho markt, die zich vlakbij ons hotel bevindt. Hier wordt vooral verse vis verhandeld, maar ook andere verse producten, zoals groenten. Vandaar lopen we verder naar het geisha district. Dat is in Kanazawa uitzonderlijk goed bewaard gebleven, vermits de stad tijdens de tweede wereldoorlog gespaard is gebleven van bombardementen. Het is een gezellige buurt. We bezoeken hier ook het Shima huis, dat helemaal bewaard werd zoals in de tijd van de geisha’s. In een prachtig theesalon met zicht op één van de tuintjes drinken we een lekkere Matcha thee met een lokale zoetigheid.

Tegen dat het te druk begint te worden gaan we verder richting het kasteel en de bijhorende tuinen. Het kasteel van Kanazawa ziet er weer helemaal anders uit dan dat van Matsumoto. We genieten van de verschillende uitzichten in het omliggende park. Na de lunch volgt het hoogtepunt van Kanazawa, de Kenroku-en tuin, één van de mooiste van Japan. We hebben geluk: ook hier is er al wat herfstpracht te bewonderen. Dit hadden we nog niet verwacht in de lager gelegen gebieden.

Nadien wandelen we tot aan het museum voor hedendaagse kunst dat gedeeltelijk gratis te bezoeken is. Een belangrijke en grappige aandachtstrekker is “Het Zwembad” van Leandro Erlich: als je in het water kijkt zie je andere mensen van op de bodem naar boven kijken. Heel gek! Uiteraard is dit een trukje, want er staat slechts 10cm water in op een glazen bodem, waaronder andere mensen kunnen lopen. Ook “De Wolkenmeter” van onze eigen Jan Fabre staat boven op het dak te blinken in de zon.

We bezoeken daarna ook nog het D.T. Suzuki museum, een eerbetoon aan de persoon die zenboeddhisme introduceerde in het westen. Een zeer sfeervol complex : een gebouw met strakke lijnen binnen een mooie zentuinjes omkaderd door de prachtige herfstkleuren van het grotere park er rond.

De oude samoerai wijk is onze laatste stop van de dag, enkele pittoreske straatjes met authentieke houten huizen, waar vroeger de samoerai woonden.

Voor vanavond hebben we gereserveerd in een izakaya die gespecialiseerd is in vis en zeevruchten, want dat is nog een “must do” in Kanazawa.

In het kader van “We doen Japan in de vier seizoenen” staan we op met… sneeuw! Lichte stofsneeuw weliswaar, maar de stormachtige wind maakt er een mini sneeuwstorm van. Dan viel de regen gisteren nog wel mee!

Maar niet getreurd want we trekken vandaag de Alpen uit, eerst naar Takayama. Dat ligt al een stuk lager dan Kamikochi, dus geen sneeuw meer hier. Het blijft echter vrij koud en af en toe valt er ook nog wat regen. We besluiten ons daar niks van aan te trekken en gaan op ontdekkingstocht door het oude stadje. Er zijn nog verschillende authentieke straatjes, waar vroeger (en nu nog) verschillende sake huizen gevestigd waren. We lopen tussen de horden toeristen, maar van zodra we een beetje verder wandelen is het gelukkig veel rustiger. We warmen ons op met de lokale versie van de noedelsoep, met sobanoedels. In de namiddag bezoeken we één van de oude koopmanshuizen, het Yoshijima heritage huis, wat de typische architectuur heeft van de huizen in die tijd: Zeer strak met rijstpapieren wanden en doorkijk op kleine zentuinjes.

Daarna is het tijd om weer op de trein te stappen; eerst de Express naar Toyama en dan de shinkanzen naar Kanazawa. Het treinstation van Kanazawa heeft een indrukwekkende architectuur, zeer modern. We nemen ook terug de draad op van onze culinaire ontdekkingsreis en gaan op weg naar een typisch restaurantje. Daar aangekomen staat er een zeer lange rij te wachten om binnen te kunnen. We blijven even staan, maar er zit echt geen schot in de zaak. Via TripAdvisor komen we dan terecht bij Iwashigumi, een izakaya restaurant gespecialiseerd in sardines. Nooit gedacht dat sardines zo veelzijdig konden zijn! We kregen sashimi en sushi van (onder andere) sardines, gegrilde sardines, … Enfin, te veel om op te noemen, maar allemaal superlekker en krakend vers. Wel voor het eerst in Japan wat te veel gegeten, dus gelukkig was het nog een eindje wandelen naar het hotel.