Morgen ben ik weer weg…

Thuis 1 reactie

’t Aftellen heeft weer een tijdje geduurd, maar morgen is ’t zover. Ik vertrek naar Zambia voor een workshop digitale natuurfotografie in het South Luangwa NP.

Het belooft een behoorlijke expeditie te worden om tijdig ter plaatse en nadien terug in Belgenland te geraken… Eerst per trein naar Schiphol, vandaar met KLM naar Nairobi in Kenya en dan naar Lusaka met Kenyan Airways. Daar wacht me normaal gezien de piloot van een chartervlucht op en dan is het nog een uurtje vliegen naar Mfuwe. De rest gaat dan per 4×4 naar de lodge aan de rand van het NP. Al bij al zal ik toch een dagje onderweg zijn…

Na een eerste dagje wennen aan het afrikaanse ritme begint de workshop op 11/3. David Rogers zal me samen met max 5 andere gegadigden op sleeptouw nemen door het park om allerlei unieke foto-opportuniteiten na te jagen… Dat belooft!! Ik vrees alleen dat die week veel te snel voorbij zal zijn.

Op 17/3 moet ik nl al de terugweg aanvatten… Eerst per charter naar Lilongwe (Malawi), dan naar Johannesburg, 8 uurtjes wachten in transit en dan terugvlucht naar Schiphol. Ik hoop daar vlot de trein op te kunnen springen zodat ik rond de middag van 18/3 terug in België zal zijn…

Of er internet-toegang in de lodge is weet ik niet. De wekelijkse nieuwsbrief die ze publiceren doet vermoeden van wel, de restricties in het electriciteitsgebruik spreekt dan weer tegen dat die vanuit de lodge zelf wordt verstuurd… We zien wel… Anders zal het voor binnen anderhalve week zijn dat er een update volgt…

cya! Wim

Dromen van de volgende reis…

Thuis Geen reactie

Liefste Lezers,

Allez, als ik nog lezers heb tenminste… 😀 ’t Is onvergefelijk lang geleden dat ik nog tot een schrijfsel kwam, maar vermits ik nu ff op werk zit te wachten tik ik hier toch maar een update bijeen… ’t Is dringend van doen…

Uiteindelijk pas 2/1/2006 terug kunnen beginnen werken. De hand was vreselijk pijnlijk bij de volgende controle en nog lang niet naar behoren genezen, dus bleef de gips en werd het ziekteverlof verlengd…

Voor de rest:
– bezoek gehad van m’n collega’s! Nooit gedacht da’k zo populair was… 9 man! En ze hadden een kadocheque van AS Adventure mee om me op te beuren! Daar heb ik me een Indy-hoed mee gekocht! Weer een kinderdroom in vervulling… 😀
– m’n foto-opdrachten toch nog net afgekregen… Allez, de drie foto’s die ik voor de reis nog niet had trekken wel op niet veel (twee trieste pogingen in eigen huis en enkele schaatsers tijdens een begeleide shopping spree in ’t Stad), maar ’t is toch voldoende gebleken om een B te krijgen (zoals de rest van de donderdagavondgroep)… oef…
– En ’t belangrijkste: De educatieve trip waarvan sprake is geörganiseerd! Als alles meezit vertrek ik in maart een dikke week naar den Afrique! Nog eens terug naar South Luangwa NP (Zambia)… ‘k Was daar al eens in augustus 2004 en beloofde mezelf toen zeker nog eens terug te komen voor een langer bezoek. Bij een surfbeurt tijdens m’n revalidatie kwam ik op de site van één van de lodges in dat park langs en zag ik daar dat ze een digitale natuurfotografie-workshop organiseren… Dat kon ik niet zo laten, dus enkele mailtjes later waren de kanwielen in gang gezet om mezelf bij één van de 6 deelnemers te krijgen. ’t Is dus schijnbaar gelukt! Meer details voor ik vertrek…

Intss ben ik bij een nieuwe klant begonnen, en daar wacht ik nu even op werk dat weldra komen zal. Ik denk dat ik het al uit de lift zie verschijnen… 😉

cya!! Wim

Net terug van controle

Thuis Geen reactie

Wel, ik ben dus net terug van controle in de kliniek.

Het scafoïdebeentje in m’n linkerhand moet nog een 2 weken hebben om te helen, dus daar blijft voorlopig een gipsverband rond. Maar het draagverband aan m’n rechterarm ben ik toch maar kwijt… oef… ‘k Heb dus 9 vingers, en dat tikt al heel wat makkelijker. Hoewel die rechterarm nog wel niet kan worden gestrekt en veel spieren zitten er ook niet meer in (nog minder dan normaal ;-)). Rond het sleutelbeen knelt het nog wat, maar normaal zou na verloop van enkele dagen die arm terug functioneel worden.

Met de wagen rijden zit er nog niet in, dus volgende maandag terug gaan werken zoals het oorspronkelijke plan was na die 5 weken verlof, wel, dat zal niet lukken. Op doktersorders tot 9 december thuisblijven, dus pas terug present bij CSC op 12/12. Ook voor de fotografieles geldt dat, dus in eerste semester zal ik allicht niet teveel les meer kunnen volgen… Hopelijk krijg ik uitstel voor m’n opdrachten, anders kan ik al onmiddelijk beginnen bissen volgend jaar…

Wel ben ik blij met die extra arm, want nu kan ik toch tenminste een beetje aan m’n foto’s werken. ‘k Was begonnen een panorama van de Plaza de Armas in Arequipa in elkaar te plakken, maar de mensjes die tussen de verschillende opnamen door bewogen (allemaal dus…) moeten op basis van de oorspronkelijke foto’s in de panorama worden bij of weggeschilderd, en dat wou niet echt lukken. Photoshop is great, maar niet voor eenarmigen…

De eerste selectie uit de ruim 400 foto’s is inmiddels gebeurd, maar aan het ontwikkelen moet ik nog beginnen. 400 is niet zo veel voor digitaal, maar toch al ongeveer ’t driedubbel van wat ik de laatste jaren aan film optrok in een dergelijke periode… ’t Ziet eruit een leuk reeksje te zullen worden, enkel jammer dat ik maar half Peru heb zonder meer. Volgend jaar dan maar terug naar Peru zeker, allez, ’t noorden met Cuzco en de inkatrail. Geïnteresseerden mogen altijd een seintje laten, hoewel dit natuurlijk niet echt een evident programma is… Bolivië is dan maar voor ’t jaar daarop. Terug 5 weken zal m’n baas allicht niet meer zo makkelijk toelaten, dus twee keer drie weken, en wat meer op ’t gemak zal allicht beter schikken.

Intussen beginnen de reiskriebels weer op te steken, en ben ik al bezig om een kort (educatief) tripje te plannen voor ’t voorjaar, daarover meer als de planning het embrionaal stadium is ontgroeid…

Steeds mobieler, maar nog niet helemaal daar…

groensels!!

Wim

PS: Dank aan iedereen voor de aanmoedigingen en de sympathie!! ‘k Kon niet iedereen antwoorden, maar ’t wordt weldegelijk erg geapprecieerd!!!
PPS: Oh, Hans (‘k heb je e-mail hier niet), wees gerust, ‘k had m’n toestel die dag niet mee vermits er foto’s werden genomen door de organisatie van de fietstocht, en het risico op stof net iets te groot was… een chance! Wel een massa andere foto’s dus…

Armloos in Aartselaar

Thuis 6 reacties

Net de gehandicaptenopties van Windows geactiveerd op m’n ouders hun PC, ik tik met het uiteinde van een pen die ik in m’n plaaster gekneld hou… Ja, daar zit ik nu, sinds ik maandagavond terug in België toekwam na een kalvarietocht van twee dagen…

In La Paz werd ik nog stipt opgehaald door Marisa en chauffeur met busje van Crilloles Tours. Marisa is gespecialiseerd in Japanse toeristen en spreekt dus enkel Spaans en Japans… Even verkeerd doorgegeven door Europ Assistance (EA in ’t vervolg)? Bon, ‘k zal dus m’n plan moeten trekken in m’n koeterspaans, veel handgebaren zullen er deze keer niet bijzijn . In de luchthaven blijkt dat m’n hoofdbagage niet kan worden doorgecheckt tot in Schiphol, want Marisa heeft enkel een ticket La Paz-Lima voor mij, niet wat EA me zei… Dat wil dus zeggen dat ik “”zelf”” mag sleuren met al m’n bagage, maar dat kan ik dus niet. “”No problemo””, verzekert men me, er zal me overal iemand staan opwachten, de boodschap was doorgegeven. Even wachten, afscheid van Marisa, en een medewerker van TACA (=luchtvaartmaatschappij) brengt me naar de VIP-lounge (VIP=very invalid person in mijn geval). Eerste keer dus ik weet nog niet daar allemaal kan en mag, en vermits ik daar alleen zit, kan ik ook niet naäpen… Dan komt er een dame m’n boarding pass checken en zegt ze me dat ik mag instappen, waarop ze de hielen keert en verdwijnt… Sta ik daar met m’n handbagage die ik ook niet kan dragen (9kg, waaronder m’n fotogerief dat ik vertik in te checken). Toch nog een manneke dat juist passeert bij de lurven gevat en op het vliegtuig geraakt. Lekker veel ruimte in business!

Aankomst in Lima, en of ze daar weten dat ik aankwam? Niet dus… Het vliegtuig landt bovendien niet aan een steiger, maar midden op de tarmac. Na veel vijven en zessen is de redcap akkoord om me te begeleiden. ’t Begin van een spannende achtervolging, amaai. Die mannen zijn nl. altijd gehaast, voor mij dus geen sinecure hem te volgen met een schouder die iedere stap pijndoet. Zo springt hij nog snel in een overvol busje van ’t vliegtuig naar het aankomstgebouw. De deuren sluiten zich maar net achter mij! Terwijl ik me sta af te vragen hoe en waar ik me zal vasthaken om verdere breuken tijdens de rechtstaande busrit te vermijden, begrijpt een anoniem Brits meisje m’n paniekblik en mag ik op haar zitje plaatsnemen, oef… Maar geen geklaag over onze redcap, hij jaagt me weliswaar door het gebouw, maar ik steek iedereen voorbij, en sta als eerste aan de uitgang met een papiertje in de hand dat ik officieel in transit ben, ondanks mijn verlaten van de transitzone, zo moet ik straks geen luchthaventax betalen. Wel moet ik de laatste 20m zelf m’n karretje bagage duwen tot bij de taxistas, want daar mag hij niet komen. Op dat korte trajekt moet ik twee keer draaien, en dat is blijkbaar zo’n triest zicht dat de taxistagieren al snel rond m’n hoofd komen cirkelen. Gelukkig duikt er net op tijd een kleine oudere man met rond brilletje op. Hij zwaait met een EA-bordje met m’n naam op en brengt me in z’n wagen naar het Melia hotel van Lima. Dat heeft ongeveer 3 keer zoveel sterren als het beste hotel dat we voordien op de reis hadden, alleen jammer dat ik er alleen maar een filmpje kijk (Doc Hollywood met M.J.Fox) en in slaap val.

Om 18u komt de EA-agent me terug halen om me op m’n volgende etappe te starten. Blijkt dat hij nog in Duitsland woonde, en de conversatie gaat dan maar in het Duits, makkelijker dan mijn Spaans en zijn Engels. Drugstraffiek, onderwijs, smog in Lima, voetbal, ’t passeert allemaal de revue. Even is het onduidelijk of hij mee binnen zal mogen tot aan de check-in balie, maar de securityman knijpt een oogje dicht, en ik kan de hele economy class-file voorbijlopen en rustig bij business inchecken. Ze willen daar eerst wel een print-out van m’n electronische ticket, maar na m’n geval te hebben uitgelegd is m’n paspoort voldoende en krijg ik begeleiding tot de VIP-lounge. Omdat ik officieel maar niet fysisch in transit ben, moet ik hier en daar een achterdeurtje door waarbij telkens uitleg en controle door securitypersoneel, maar als ik me neerzet in de lederen VIP-zetel, lijkt alles eindelijk vlotjes te beginnen gaan. Ik slaag er zelfs in van het buffet gebruik te maken, en enkele boterhammetjes met glaasje appelsap binnen te werken. Lang duurt m’n rust niet, want als ze de KLM-vlucht komen afroepen, blijf ik weer zonder hulp achter. De man die de achtergelaten glazen en borden opruimt helpt me echter en bij het buitenkomen van de lounge komt m’n vorige begeleider aanhollen.

De KLM-vlucht naar Amsterdam verloopt heel goed op twee uitzonderingen na:
– tussenstop in broeierig heet Bonnaire, verplicht uitstappen op de tarmac en uurtje wachten in overvolle wachtzaal.
– zelfde film als bij Air France in het heenvliegen (fantastic 4), maar daar kan ik nog mee leven ;-).
Aankomst op Schiphol en er staat me zowaar een golfkarretje op te wachten dat me naar de bagageband rijdt, waar een fijn afro-nederlands hostessje met ontvangt met rolstoel. Wel dacht ze niet aan een karretje voor bagage, dat ze trouwens niet samen met de rolstoel zou kunnen duwen, dus gaat de bagage op de rolstoel naar de arrivals. Onderwege wel veel controles.

Aan de arrivals geen taxi te bespeuren, en die was wel beloofd door EA. En dan… anderhalf uur over-en-weer geduw van m’n bagage tss café (om euromunten te hebben, m’n visa werkt niet) en telefooncel (om EA te bellen), waarbij het eerste gesprek met EA muntenloos afspringt als ze me net gaan zeggen waar de nieuw bestelde taxi me gaat oppikken. Uiteindelijk moet ik naar de andere kant van de hal, die ik in meerdere tussenstappen met steeds pijnlijker schouder bereik met de hulp van verschillende toevallige voorbijgangers. Aan het meeting point eerder toevallig de taxichauffeur gevonden en 2,5u later eindelijk thuis…

Dinsdag weer naar het hospitaal, en daar hebben ze m’n linkerarm ook nog ingegipst! M’n rechterschouder maakten ze wel vrij van het Boliviaanse gipsverband, maar vermits ik die arm nog steeds in een draagverband onder m’n kleren moet dragen, ben ik compleet armloos voor minstens 2 weken.

’t Zal wel genezen zeker…

cya! Wim

Aftellen

Thuis 2 reacties

’t Is spannend. Nog vijf dagen te gaan, en dan springen we de Thalys op naar Parijs, om daar het vliegtuig naar Caracas te nemen, vanwaar we verdervliegen naar Lima.

En dan… vijf weken genieten van Peru en Bolivia… Ik kan nauwelijks wachten.

Next Entries »