Anne en Wim op reis

Ondanks de weersvoorspellingen schijnt deze ochtend toch de zon.
Puerto Varas is de grootste stad aan het Llanquihue meer, maar toch nog heel compact. We doen er de architectuurwandeling langs de huizen van de Duitse migranten uit begin 20ste eeuw. Aan de rand van het meer bezoeken we ook een metershoog kunstwerk in staaldraad van een vrouw met wapperende haren die over het meer uitkijkt. Mooi!
Tegen het eind van onze wandeling begint het toch te regenen, maar tegen dan zijn we rond. We hebben dus weer geluk gehad!
Na een lichte lunch bij Café Barrista is het tijd om naar de luchthaven te vertrekken. De GPS stuurt ons langs een zeer rustige asfaltweg door het groen, waardoor het lijkt alsof we nog een uitstap gaan doen. Het is nochtans wel de kortste route, maar de luchthaven van Puerto Montt is dan ook niet van de grootste.
We vliegen nu naar het uiterste zuiden van Chili, over de Patagonische ijskap heen. Hier zijn er geen wegen, zodat je hier alleen via de lucht (1u50) of over het water (4 dagen) kan geraken (of per auto over Argentinië).
Punta Arenas leeft niet alleen van het toerisme. Er is een grote haven en ook wat industrie. De grote bloei kwam eind 19de eeuw door het kweken van schapen en de wolnijverheid. We nemen een transferbusje naar het centrum dat ons voor de deur van Hostal Keikruk afzet.
Het is al vrij laat, ook naar Chileense normen, dus we gaan snel op zoek naar een restaurant. Het is zondag, dus zijn er veel restaurants gesloten, en de anderen die aanbevolen worden zitten vol. Op goed geluk gaan we dan binnen bij “La Divina Cocina”. Na een uur wachten zijn we nog niet bediend, terwijl mensen die na ons kwamen ondertussen wel hun eten hebben. Ze waren ons dus inderdaad vergeten en de schotel die Wim besteld had, bleek er niet te zijn. Of we toch nog bij hen willen eten? Ah ja, ’t is 23u en we hebben honger! Morgen gaan we zeker elders!