Anne en Wim op reis

We gaan goed op tijd naar het verhuurkantoor, want vandaag hebben we een lange rit voor de boeg. We zijn zelfs wat te vroeg, maar we hebben geluk, ze hebben vroeger open gedaan. Gelukkig, want na ons zijn er nog een aantal wachtenden. Deze keer is onze auto een knalrode Nissan 4×4 pick-up. Toen we in februari (!) een huurauto boekten was dat het enige wat nog kon.
Nog snel even de bagage oppikken bij onze hostal en dan zijn we op weg. Eerst meer dan 200km asfaltweg tot in Puerto Natales. Dit stadje leeft duidelijk op het ritme van het nationale park; alles lijkt hier afgestemd op de vele trekkers die hier passeren. We tanken hier eerst onszelf bij en dan onze auto, want in het park zijn er geen tankstations.
Dan rijden we door een mooi landschap naar Torres Del Paine. Al snel krijgen we de eerste uitzichten op de “Cuernos”, één van de twee spectaculaire rotsformaties waardoor het park zo beroemd is. Het is nog 150km rijden, waarvan een groot stuk gelukkig nog over asfalt, hoewel we hier ook vaak moeten opletten voor putten. Gelukkig kan onze pick-up tegen een stootje!
Tegen half vijf komen we aan aan de rand van het Lago Pehue, dat in het midden van het park en aan de voet van de Cuernos ligt. Op een eilandje in dit meer ligt onze verblijfplaats, Hostería Pehue. Onze auto laten we achter op de parking, en dan steken we met onze bagage het bruggetje over naar de Hostería.
We droppen onze bagage in onze kamer en gaan op weg naar het sjieke Lago Grey Hotel, waar we de boot naar de Grey Gletsjer boeken voor overmorgen. We drinken iets in de bar met spectaculair uitzicht over het gletsjermeer met de drijvende ijsschotsen en de gletsjer in de verte. Op de terugweg zien we de eerste guanaco’s.
Ons hotel is weliswaar spectaculair gelegen, maar verder is het een beetje vergane glorie; de verwarming in onze kamer kan niet worden dichtgedraaid en onze wc loopt niet door (én de Wi-Fi werkt niet). Dat laatste wordt gelukkig snel verholpen. Ook in de keuken loopt niet alles van een leien dakje: tegen dat wij tegen 21u (vroeg naar Chileense normen) aan tafel willen gaan is alles bijna op. Enfin, we zijn al blij dat we kunnen eten, want er is hier niet direct een alternatief.