Anne en Wim op reis

Valparaíso was ooit de eerste en belangrijkste havenstad van Chili, maar met de komst van het Panama kanaal kwam deze bloei ten einde. In het begin van de jaren 2000 werden grote delen van de oude stad werelderfgoed verklaard door de UNESCO, waardoor ze een nieuwe bloei kende dankzij het toerisme. Ook de havenactiviteiten namen terug toe, vooral door het transport van fruit en wijn uit de achterliggende gebieden.
Deze morgen hangt er mist, waardoor het een stuk koeler is. We nemen eerst een lokale bus naar de Cerro Bellavista, één van de 18 heuvels van de stad. Hier staat één van de huizen van Chili’s beroemde dichter, Pablo Neruda: La Sebastiana. Dit huis in felgekleurde art deco stijl heeft een prachtig uitzicht over de oceaan en de stad. Het staat vol met objecten die Neruda over de jaren verzamelde en die duidelijk maken dat Neruda een sociale persoonlijkheid was met veel gevoel voor humor. De rondleiding met audiogids is zeer interessant.
Van daaruit gaan we een wandeling maken door het Museo a Cielo Abierto of openlucht museum met vele oude murales of muurschilderingen.
Stilaan voelen we wel dat de zon haar best doet om door de mist te breken. We klimmen op en af de steile straatjes langs de murales van het open lucht museum. We gaan lunchen bij restaurant “Mirador”, met uitzicht over de baai en de Ascensor Espíritu Santo, één van de vele liften die de verschillende heuvels met “El Plano”, de benedenstad, en de haven moet verbinden.
We nemen de lift naar beneden naar de Plaza Victoria en wandelen naar de Plaza Sotomayor langs de brede boulevard die de benedenstad doorkruist. De voorbije protesten speelden zich steeds af in de benedenstad, waar het Congres, dat nog door Pinochet in Valparaíso gevestigd werd, gelegen is. Dat verklaart voor een stuk de reden dat de protesten in Valparaíso ook vrij heftig waren. Maar Valparaíso is een zeer dynamische stad met een grote studentenbevolking. Er zijn dus altijd wel manifestaties geweest in deze stad. Vandaag wordt er bijvoorbeeld gedemonstreerd door de supporters van de lokale voetbalclub omdat ze vinden dat hun ploeg niet correct behandeld is in één of ander dispuut (de juiste toedracht is ons niet duidelijk).
Op de Plaza Sotomayor bevindt zich het hoofdkwartier van de Marine, dat gebouwd werd door de architect die ook het stadhuis van Parijs gebouwd heeft; eigenlijk is het een kopie in lichtblauw en wit. In het midden van het plein staat een monument ter nagedachtenis van de oorlog met Bolivië en Peru eind 19de eeuw, waarbij Chili zijn territorium met een derde uitbreidde ten koste van de toegang tot de oceaan van Bolivië. Aan het uiteinde van het plein kom je aan de haven. We zien er hoe een gigantisch containerschip geladen wordt. Misschien vaart dit wel naar Antwerpen!
Om half vier kan je in het midden van het plein aansluiten voor een gratis stadsbezoek. Enfin, op het einde van de rondleiding wordt er een fooi verwacht, die je kan laten afhangen van hoe goed je het vond.
We kiezen voor een Franstalige tour met Valp’otop, in de hoop dat de groep kleiner zou zijn en ook omdat die volgens Gerrit van ViaVia alleen maar positieve commentaren krijgt. Onze groep bestaat inderdaad maar uit 8 personen en onze gids spreekt zeer goed Frans. De wandeltocht duurt drie uur en bestrijkt vooral de twee cerro’s die door UNESCO geklasseerd werden. Eerst doen we Cerro Alegre. Net als in de rest van Valparaíso staan hier vele kleurrijke huizen, maar ook een aantal grotere villa’s. Het museum voor schone kunsten bevindt zich in zo’n reuzegrote villa. Die behoorde indertijd tot een migrant uit toenmalig Joegoslavië. Die kwam als straatarme 17-jarige aan in de haven van Valparaíso, maar heeft zichzelf opgewerkt tot eigenaar van de belangrijkste kopermijn van het land. Vanop de promenade voor het museum heb je een mooi uitzicht op de oceaan en de haven.
Op onze wandeling zien we zeer veel street art. Sinds de erkenning door UNESCO is dit nog verder toegenomen. Voor de vele internationale artiesten is dit de kans om zich aan het publiek te tonen. Veel eigenaars van gebouwen geven ook zelf de opdracht om een blinde muur te laten beschilderen, om zo minder aantrekkelijke graffiti tegen te gaan.
Deze murales hebben ook vaak een diepere, vaak politieke betekenis. Onze gids geeft ons uitgebreide achtergrond over een aantal van deze kunstwerken. Het helpt ons ook om de huidige situatie van Chili beter te begrijpen.
Na de Cerro Alegre wandelen we door de Cerro Concepción. Hier bevindt zich de oudste Ascensor van Valparaíso. Ook weer vele kleurrijke murales en gezellige cafeetjes en restaurantjes. De Via Via bevindt zich ook in deze wijk. Onderweg krijgen we nog een pisco sour degustatie; smaakt weer lekker, zo in het zonnetje. We lopen door kleine straatjes, trappen op, trappen af; echt een doolhof! Na drie uur is deze super interessante tour ten einde. We zijn blij dat we dit gedaan hebben, want we hebben echt heel veel uitleg gekregen. We bedanken onze gids dan ook met een welverdiende fooi.
De Via Via is vanavond gesloten, dus we gaan verderop in de wijk bij Concepción met uitzicht op de baai een visje eten.

Op onze laatste ochtend in Punta Arenas lijkt het of ook in Patagonië de lente is aangebroken; het zonnetje schijnt en er is weinig wind. Ideaal dus om een wandeling op de promenade langs de Straat van Magelaan te maken. Hier zien we verschillende monumenten en ook twee half vergane aanlegsteigers van eind 19de, begin 20ste eeuw. Hierop zitten honderden koningsaalscholvers, een meer kleurrijke soort dan bij ons.
We wandelen ook langs de mercado municipal, maar hier is niet al te veel te beleven. We zetten ons dan maar op een bankje op de Plaza de Armas om van het zonnetje te genieten. Om 14u45 hebben onze vlucht naar Santiago, dus gaan we op de luchthaven lunchen.
Onderweg naar Santiago vliegen we over de Patagonische ijskap: indrukwekkende gletsjers! Ook zien we het Fitzroy massief bij El Chaltén in Argentinië, waar we op onze vorige reis naar Patagonië zijn gaan wandelen.
Omstreeks 18u komen we aan in Santiago. Het verschil in temperatuur is direct merkbaar: warm hier!
We hebben nu nog een heel traject voor de boeg : een eerste bus naar het Pajaritos busstation aan de rand van de stad en dan een tweede bus naar Valparaíso. Maar er zijn veel bussen op deze trajecten, dus zijn we op iets minder dan 2 uur in Valparaíso. Dan moeten we nog een taxi naar de Via Via nemen, want daar gaan we onze laatste 3 nachten in Chili doorbrengen.
Na het inchecken installeren we ons op het terras en bestellen iets om te eten: mosseltjes en “volován” met lekkere krokante (!) Belgische frietjes. Er is vanavond een jazz optreden; gezellig! We geraken aan de babbel met de Belgische eigenaar Gerrit, waardoor we vrij laat onder de wol kruipen.

Bij het ontbijt hebben we nog een laatste helder zicht op de Cuernos met een paar rondcirkelende condors op de voorgrond; mooi afscheid van Torres del Paine!
We rijden terug via de Río Serrano uitgang en hebben nog een paar mooie uitzichten onderweg. Na een vijftigtal kilometer komen we bij de Cueva del Milodón, of de grot van de Milodón. Deze grot is de vindplaats van een stuk vacht van een prehistorisch dier, de Milodón. Deze reuzeluiaard had een pantser zoals een gordeldier. De vondst van dit stukje vacht vormde de inspiratie voor het bekende boek “In Patagonia”, van Bruce Chatwin.
De gigantische grot was in prehistorische tijden ook een toevluchtsoord voor de stammen die hier woonden.
’s Middags lunchen we weer in Puerto Natales.
Op de terugweg naar Punta Arenas zien we nog een grote groep flamingo’s op een lagune. Wim trotseert de fameuze Patagonische wind om een aantal foto’s te maken. Ook nu weer krijgen we vier seizoenen op een dag; zon, wind, regen en terug zon. Vermits het zonnetje helemaal terug is, doen we in Punta Arenas nog een wandeling naar het uitzicht over de stad en de Straat van Magelaan.
’s Avonds eten we lekkere guanaco bij La Cuisine, Chileense keuken met een Franse inslag.

Goed begin van de dag: geen wolken en geen wind, dus het hele Torres del Paine massief ligt te schitteren in de zon! Dat ziet er goed uit voor onze boottocht naar de Grey Gletsjer.
De Grey Gletsjer is zowat de Chileense Perito Moreno. Alleen, de Perito Moreno is stabiel, terwijl de Grey Gletsjer smelt; met wel 50 meter per jaar.
We checken in bij het Lago Grey Hotel en rijden dan door naar de parking. Vandaar is het een half uurtje stappen over het strand van het Lago Grey. Normaal staat hier een sterke wind, maar vandaag is daar niets van te bespeuren. De catamaran vaart eerst langs ijsschotsen met diepblauwe kleuren; dit zijn natuurlijk stukken die van de gletsjer afgebroken zijn. Na een uurtje leggen we aan bij de start van de”W”-trek, waar een aantal stappers op en afstappen. Dan komen we aan bij de gletsjerwand, deze kan 25 tot 35 meter hoog zijn. We klinken met een glaasje pisco sour met 1000-jaar oud gletsjerijs, een zgn millennial drink. Het is hier echt schitterend mooi!
Tegen 13u zijn we terug aan de parking. We gaan dan maar eerst een hapje eten bij de cafetería daar.
We rijden terug richting Lago Pehue, waar we vlakbij de Hostería de wandeling naar Mirador Condor gaan doen. Een relatief korte afstand, maar wel een kuitenbijter, want steil omhoog. Aan het begin van de wandeling is het echt warm; het zonnetje schijnt en er is nog steeds bijna geen wind. Naarmate we stijgen zien we dat de wolken weer aan het zakken zijn, dus wellicht geen volledig zicht op de Cuernos. Het uitzichtpunt bevindt zich boven op een grote ronde rots, met in de wand blijkbaar een aantal condorsnesten. Twee condors vliegen laag voorbij. Eentje landt er zelfs op de rots. Dan zien we ze niet meer. We genieten van een indrukwekkend 360° uitzicht boven op de rots. Langs één zijde zien we de enorme schade die de bosbranden van 2011 hier hebben aangericht. De boomskeletten geven ook wel iets onwerkelijke aan het landschap. Langs de kant van het Paine massief zien we hoe de verschillende gletsjermeren op verschillende hoogtes met elkaar verbonden zijn via rivieren en watervallen. In de verte ontwaren we de Grey Gletsjer met daarachter de witte vlakte van de ijskap.
Bij het afdalen doemt terug de condor op. We zien hem een eindje boven ons landen op een uitstekende rotspunt. Zo kunnen we hem goed observeren (en fotograferen); echt een prachtbeest!
Dan begint het toch weer te regenen. De condor vliegt naar zijn slaapplaats en wij zakken ook terug af naar drogere oorden.

Vermits we morgen richting Grey Gletsjer trekken, besluiten we nu de andere kant van het park te bezoeken. We wandelen eerst naar het uitkijkpunt van de Salto Grande. Het waait hier enorm, maar we zullen merken dat dit voor een groot deel van het park geldt. Het pad loopt van daar verder naar de Mirador Cuernos. Gedurende deze hele wandeling hebben we indrukwekkende uitzichten op de Cuernos. Na een uurtje komen we aan bij de Mirador aan de rand van Lago Nordenskjold, waar achter de Cuernos oprijzen. Het weer zit redelijk mee, met zon en wolken, die af en toe zakken, en dan krijgen we kleine regendruppels. Maar dankzij de enorme Patagonische wind blijven die nooit lang hangen.
Terug beneden willen we iets te eten kopen in de kleine cafetería, maar die blijkt voor onbepaalde tijd gesloten.
Uiteindelijk besluiten we door te rijden naar Hotel Las Torres, aan de voet van die andere beroemde rotsformatie: de Torres. Die laatste krijgen we onderweg een aantal keer te zien tussen de wolken, maar ze zijn wel wat verder weg. De beste uitzichten over de Torres zijn gereserveerd voor de mensen die de “W”-trekking doen; een meerdaagse tocht. Maar dat zagen wij niet echt zitten. Onderweg komen we langs een kudde van een honderdtal guanaco’s met een aantal rondhuppelende kleintjes: geweldig!
Na een lekkere lunch in Hotel Las Torres gaan we de Paine Waterval bezoeken. Een indrukwekkende waterval, van waar je normaal een goed zicht hebt op de Torres, maar de wolken zijn ondertussen verder gezakt, dus moeten we het met de waterval stellen. Gelukkig is dit ook de moeite!
We rijden dan naar de Sarmiento Gate, met de bedoeling daar de Fauna trail te wandelen. Deze mag echter tegenwoordig alleen met een gids gedaan worden, vermits er daar de laatste tijd veel puma’s gesignaleerd worden. De ranger ter plaatse raadt ons aan om een wandelingetje naar het uitzichtpunt over het Sarmiento meer te maken. Ook weer een mooie wandeling, met op de achtergrond zelfs af en toe een glimp van de Torres.
We besluiten om maar op tijd terug te keren naar de Hostería, zodat we deze keer toch wat keuze hebben wat ons eten betreft.