Anne en Wim op reis

​Om 10u hebben we afgesproken in een winkeltje in het gehuchtje Los Zorros met onze gids voor Padre Ramos. Men komt ons echter vertellen dat het een uurtje later wordt, want de broer van onze gids heeft vannacht een ongeval gehad met zijn boot. Om 11u treffen we onze gids David dan. Hij vertelt ons over het ongeval; dat gebeurde ’s nachts. Door een onverwacht hoge golf is het vissersboot omgeslagen en heeft David’s broer daarbij wellicht een paar ribben gebroken. We zien hier elke avond de vissersboten  de oceaan op gaan, maar hadden niet ingeschat dat dit zo’n gevaarlijke job is. Met een houten kano, die ook door de schelpenvissers gebruikt wordt, worden we door de mangrove gepeddeld. We zien pelikanen, ibissen, fregatvogels en krabbetjes. We leggen ook aan bij een eilandje, waar we een heuvel beklimmen waar we een prachtig uitzicht hebben over het mangrovegebied en ook de twee dichtstbijzijnde vulkanen : de San Cristobál (de hoogste van het land) en de Cosiguïna, die we morgen gaan beklimmen. Het is bloedheet zo pal op de middag, dus wanneer we rond 14u terug wandelen, gaan we bij het winkeltje/bar nog eerst een frisse Cola drinken. Terug in Rancho Esperanza eten we een kleine snack en gaan dan genieten van het strand en de oceaan : heerlijk plonsen in de golven en boekje lezen en zonsondergang kijken in de hangmat: het leven is hier echt zwaar!

​Om 6u ’s morgens nemen we al een taxi naar het busstation om daar de Express bus naar León te nemen. De taxi zet ons echter af aan het verkeerde busstation. Er staat daar wel een collectivo te wachten voor León, een minibusje dat vertrekt wanneer het vol is. Maar het is zondagmorgen en het ziet ernaar uit dat het niet snel vol zal zijn. De chauffeur probeert ons wijs te maken dat de Espresso van 6.45u niet gaat op zondag. Na wat twijfelen besluiten we toch een taxi naar het andere busstation te nemen, want er staat voor ons een pick-up klaar in León en die willen we niet laten wachten. Oef, de bus gaat dus toch. Op twee en een half uur staan we in León, waar de chauffeur van Rancho Esperanza al staat te wachten. Het temperatuurverschil is groot: wat een hitte! Onderweg genieten we nog van het uitzicht op alle vulkanen rond León.

Om half 12 komen we aan bij Rancho Esperanza, een heel relaxte plek bij het strand, waar een soort surf vibe hangt. Ons hutje is eenvoudig en heeft een open lucht badkamer en twee hangmatten onder een palmdakje. We installeren ons en na de lunch nemen we een hangmat aan het strand om te lezen en te genieten van het uitzicht. Bij het avondmaal maken we kennis met de andere gasten en spreken af wat we de volgende dag gaan doen.

​Vanmorgen doen we het rustig aan want onze pick-up die ons terug naar Esteli zal brengen komt pas om 10u. Zoals gisteren hangen de wolken weer laag, zodat de lucht heel vochtig is. Lastig, want we wilden graag dat onze kleren toch wat zouden drogen voor ze de bagage in gaan. Dat zal dus iets voor Esteli worden. 😖 We nemen afscheid van Marcial en zijn familie (inclusief hun hyperactieve zoontje Yesua) en Lennart en gaan weer de hobbelige weg op. In Esteli nemen we onze intrek in Hostal Luna, een eenvoudige hostel rond een gezellige binnenkoer en gaan lunchen in Café Luz aan de overkant. Beiden zijn eigendom van een non-profit organisatie die met de inkomsten lokale projecten steunt. Bovendien zijn ze ook de “Place to be” voor de toeristen die deze regio bezoeken. Het is een goede plaats om even uit rusten en op te drogen 😏 vóór onze volgende etappe in de streek van León. In het stadje is niet echt veel te zien, maar er is een levendige Parque Central en bovendien blijkt er net een kookwedstrijd voor Kerstmis te zijn : aan verschillende kraampjes zitten de deelnemende koks met hun gerechten uitgestald. Op een podium speelt een lokaal groepje: niet slecht, maar de klankinstallatie is verschrikkelijk, zodat we snel rustiger oorden op zoeken : in de gezellige binnentuin van een cafeetje drinken we een mocha : een soort van milkshake, meestal op basis van koffie (ah ja, we zijn in Nicaragua); lekker verfrissend! Na een laaaaaange siësta gaan we aan de overkant weer iets eten, want morgen moeten we vroeg op om de bus naar León te nemen.

​Het heeft de hele nacht gewaaid en geregend, en ook bij het ontwaken hangen de wolken nog laag, zodat de finca in de mist zit. Het is hier dan ook het nevelwoud. Omdat de wolken niet optrekken dalen we in de voormiddag af naar de middenzone van het park. De vegetatie is hier compleet anders: lagere bomen waar mossluiers van afhangen. Dit ziet er een beetje sprookjesachtig uit. We wandelen over het grondgebied van verschillende finca’s tot aan een uitzichtspunt. Het hele park is namelijk privébezit en wordt door de lokale boeren beheerd; zo combineren ze ecotoerisme, landbouw en natuurbeheer. Aan het uitzichtspunt hebben we geluk: de wolken zijn voldoende opgetrokken, zodat we toch een mooi zicht hebben. Terug in de finca krijgen we een deugddoende maaltijdsoep. 

Na de middag gaan we het hoge gedeelte verkennen: hier is de vegetatie eerder dicht nevelwoud. We lopen over glibberige paadjes en Marcial vertelt ons één en ander over de verschillende planten die er groeien. We gaan ook op zoek naar toekans, maar wanneer het terug begint te regenen, blijkt de vogel gevlogen. 😉 We komen kletsnat terug in de finca, maar hebben toch genoten van deze wandeling.

​Om 9u komt een taxi ons oppikken om ons naar het busstation van Matagalpa te brengen. Wanneer we daar aankomen worden we onmiddellijk naar de bus voor Esteli geloodst; onze bagage wordt bovenop vastgemaakt en weg zijn wij. Het is geen Espresso bus, maar we zijn toch op twee uur tijd in Esteli, een half uur te vroeg voor onze pick-up naar het natuurgebied Miraflor, waar we twee nachten zullen verblijven. We gaan met een 4X4, de enige manier om het nevelwoud te bereiken. De wagen wordt begeleid door Lennert, een Duitse student die een jaar aan de universiteit van Esteli stage loopt. Hij is bevriend met Catharina, de Duitse eigenares van Finca Lindos Ojos, waar we verblijven. Omdat zij in Managua moest zijn, heeft ze hem gevraagd om met ons mee te gaan naar de finca om voor ons te vertalen. In ruil heeft hij een weekendje gratis vakantie op de finca. De finca wordt bewoond en bewerkt door een Nicaraguaanse familie; Marlena, Marcial en hun drie kinderen. Marcial neemt ons mee voor een wandeling rond de finca, die ook door een stukje oerwoud gaat. Hij weet ons vanalles te vertellen over de medicinale eigenschappen van verschillende planten in het woud. Na de “wurst” met zuurkool (ah ja, de eigenaar is Duitse) en de versgeplukte sla uit de tuin, praten we nog wat na met Lennert bij een glaasje Flor De Caña rum met limoen.