Bolivia en het einde van de reis…

Op reis 5 reacties

Tja, je ziet het al aan de titel… de reis zit er al op… meer onder in deze post…

Van Puno namen we de bus naar LaPaz. Deze stopte na een vlotte grensovergang in Copacabana om te wisselen van bus. Een stuk krapper ging het dan naar LaPaz.

LaPaz is een gigantische stad met heel arme buitenwijken. Je krijgt een beetje een ongemakkelijk gevoel als je hier aankomt. Gelukkig vonden we snel Hostal Arcabucero op enkele stappen van de stopplaats van de bus. Dat is een haven van rust, en bovendien op 50m van het toeristische centrum, waar we op zoek gingen om onze fietstocht van de volgende dag te boeken. We kozen voor Gravity Assisted Mountain Biking, een organisatie waar Belgische Inge het kantoor bemant.

De volgende dag vroeg de berg op om aan de tocht te beginnen. Het was een beetje mistig, maar dat was misschien maar goed ook, dan zagen eventuele afgronden er niet zo erg uit. Ongelofelijk leuke rit, ware het niet dat ik na aankomst in de vallei stom te voet ten val kwam op een trap, nota bene na een toch wel risicovollere rit. Lap, terug in LaPaz naar de kleine maar degelijke clinica del sur, waar gebroken rechtersleutelbeen en gebroken beentje in linkerhand werden vastgesteld en prompt ingepakt. 6 weken platte rust verplicht. Gevolg: ik kan dus niet verder en wacht nu op repatriëring…

meer nieuws binnen enkele dagen…

cya! Wim

Puno en de eilanden op het Titikakameer

Op reis Geen reactie

Eerst en vooral, zeg niet Titikaka, maar Titihaha. Dat hebben ze daar nl veel liever!

De bus van Arequipa naar Puno zat vol toeristen en na 5 à 6 uur waren we vlot ter plaatse. Veel mooie zichtjes van de Altiplano, jammer genoeg langs de andere kant van de bus dus hebben we er geen foto’s van… In Puno scheen de zon keihard maar de middagtemperatuur blijft toch relatief frisjes uit de zon. Mede door de hoogte (net geen 4000m) en het Titikakameer waarvan Puno aan de oever ligt.

Ons hotel is Don Tito, nieuw en aan de rand van he centrum gelegen. Cesar José, een lokale tour agent zorgt voor een zacht prijsje en via hem boeken we ook een tweedaagse naar de eilanden op het meer en onze bus naar LaPaz in Bolivia. Puno heeft enkele erg toeristische straatjes, dus een resto vinden is geen enkel probleem. Lekkere forel uit het meer gegeten!!

De volgende ochtend nemen we ons onbijt in de pannaderia naast het hotel en worden we in een busje opgehaald en naar de haven gebracht. Daar schepen we in met 14 andere reizigers, oa een brits gezin met twee zoontjes van 5 en 8 op wereldreis, 4 noord-spanjaarden (een ouder koppel met zoon en schondochter), een noord-engelsman en een koppel israelis.

Op de rieteilanden (heeeel toeristisch) worden we van het ene winkeltjeseiland naar het andere gebracht, maar vermits de mensen niet te opdringerig zijn valt het nog mee. Het is een bizar gevoel te lopen op een eiland dat eigelijk een gigantische drijvende matras van riet is…

Dan 3u met de boot naar Amantani, een echt eiland met terrasbouw rondom rond, waar we bij een lokale familie zullen overnachten. Onze gastvrouw heet Baselia en is vriendelijk, maar toch een beetje afgunstig. Ze vraagt nl regelmatig wat de prijs van allerlei is, en klaagt dat in Peru alles duur is of moeilijk te krijgen. Dat weten we ook, en we maken het haar duidelijk dat we haar begrijpen (we hebben trouwens zeepjes mee omdat we dat wisten), maar toch overdrijft ze een beetje. We eten wel goed, niet veel maar wel lekker. Anderen zijn blijkbaar niet zo gelukkig. Voor het vallen van de avond gaan we één van beide bergen van het eiland op. Er staat een inka-tempel op gewijd aan de mannelijke beschermgod van het meer. De details weet ik niet meer, dat zoeken we nog eens op… Door de hoogte geen makkelijke klim hoor… En als we bovenkomen, blijkt dat de tempel gesloten is, en dat we er zelfs geen glimp van kunnen opvangen doorheen de stenen omheining. Gelukkig is er de digitale fotografie: even toestel over het muurtje houden en foto nemen, zo zien we toch nog iets… ’s Avonds organiseren de locals een feestje voor ons, een beetje lokale muziek en enkele danspasjes maken er een fijne avond van. Wij werden hiervoor in lokale kledij gestopt: ikke muts en poncho, Anglique rok, hemd en sjaal. Dat maakte het wel wat warm…

Na een niet zo rustige nacht (storm op het meer en harde bedden) en ontbijt varen we naar het volgende eiland. Taquile lijkt erg op Amantani, maar is volgens de gids een stuk traditioneler. We krijgen een hele uitleg over klederdracht en hoe je daar de status van de drager van kan afleiden. ‘k Schreef het meeste in m’n notaboekje, maar bespaar jullie de details hier… Na de lunch vertrekken we terug naar Puno.

en dan naar Bolivia…

3 Dagen Colca Cañon en terug in Arequipa

Op reis 3 reacties

Amaai, ’t was zweten en rillen geblazen de afgelopen dagen.

2 Dagen geleden vertrokken we op een onmenselijk vroeg uur uit Arequipa. Onze privégids Paul (jonge gast van 23) begeleidde ons naar de busterminal en sprong met ons de bus naar cañonland op. 6 Uur later en een lekker middagmaal (met Cocathee!!) later begonnen we aan de afdaling naar de bodem van de cañon. Dat ging redelijk goed, maar toch voelden we de hoogte een beetje, we vertrokken immers op 3500m of zo, om af te dalen tot een 2500m. Vooral nadat we de rivier overstaken en nog 10 minuutjes omhoog moesten naar de slaapplaats werd het fameus zwaar, rusten om de 10 stappen… Daar met twee Nederlandse meiden een gezellige babbel gehad en goed geslapen.

De volgende dag gingen we langs enkele dorpjes in de cañon naar een oase waar we even ’t zwembad indoken. En dan kwam Paul af met een keuze. Ofwel gingen we die dag nog de cañon terug uit, ofwel moesten we dat voor ’t krieken van de dag doen de volgende ochtend. Na wat nadenken toch maar dezelfde dag omhoog… De eerlijkheid gebied me te zeggen dat we toch een ezeltje huurden om de bagage omhoog te doen, ’t was nl. 3 tot 4 uur stijl omhoog klimmen in de hitte, en vooral ik zag dat met bagage niet zitten. We waren beiden blij het zo te hebben gedaan, amaai, zwaar tochtje. Uiteindelijk in ’t donker boven gekomen in Cabanaconde. Intussen was de temperatuur behoorlijk gezakt, en waren we doodgelukkig dat de ezelman met onze bagage (met fleece) afkwam. Jammer genoeg waren we te laat om een plaatsje in de gezellige hostal waar we aten te hebben, en moesten we vrede nemen met een kamer in een hotel op het dorpsplein, veel lawaai, slechte bedden, kortom geen oog dichtgedaan…

En vanmorgen naar de Cruz Del Condor om condors te gaan kijken. Dat is het ongeveer het diepste punt van de cañon geloof ik, en daar komen de condors ’s ochtends op ooghoogte langszweven. Meer dan een uur staan wachten, en net toen Paul zei dat we moesten opkramen omdat de bus ging, dook er eentje op. Ik had m’n gerief snel genoeg terug vast, en kon op de 30 seconden dat het beestje zich liet zien, toch nog 4 keer afdrukken, misschien is er één gelukte foto bij, fingers crossed… Angelique had minder geluk, bij haar was de condor maar een stipje toen ze kon fotograferen… Maar met een gelukkig gevoel dat we toen één condor hadden gezien gingen we de bus op naar Chivas, om daar in de warmwaterbaden bij te komen en drie dagen stof af te spoelen. Hoewel, daarnet in ’t hotel kwam er toch nog een pak stof af…

Bon, morgenvroeg de bus op naar Puno en het Titicacameer…

cya!! Wim

PS: Jaja, in de eerste slaapplaats in de cañon hadden ze een koppel parkieten in een kooitje! 😉

Eerste verslag op weg: Arequipa

Op reis 4 reacties

Hallo allemaal!!

De vlucht was behoorlijk lang, maar alle aansluitingen kwamen netjes uit, nergens te lang moeten wachten of ons te snel moeten haasten. Enkel bij aankomst in Lima was er even twijfel of er wel iemand stond te wachten om ons naar het hotel te voeren. Na 10 minuten onduidelijkheid kwam chauffeur Max aanlopen, en vanaf dan ging alles steeds maar vlotter.

De Ormeño Royal Class bus naar Pisco wel heel goed, en de flappentapper in de terminal bezorgde ons de eerste Peruviaanse soles. 3.35 voor 1 USD, dus da’s ongeveer 10 oude BEF voor 1 soles. Corrigeer me als ik me misreken, je kan ons nog veel geld besparen als dat het gevel is… 😉

In Pisco in Hotel San Isidro heel goed ontvangen. Leuk zwembadje, maar blijkbaar pasgeverfd want we kwamen er blauw uit!! In Pisco was niet zoveel te zien, dus zijn we per taxi naar het Paracas schiereiland gereden. Daar al onze eerste lokale specialiteit binnengeslagen: Cebiche van Tong, een soort in limoen gemarineerde suchi.

Maandag het eerste hoogtepunt: boottocht naar de Islas Ballestas. Massa’s vogels en zeeleeuwen. Ze noemen het daar “poor man’s Galapagos”, maar het verdient toch wat meer hoor. Rond de middag waren we terug in Pisco om de basic bus (met busmaatschappij Saky) naar Ica te nemen. Daar bleek net een processie aan de gang waarvoor heel Peru naar Ica was gekomen, dus zijn we na een snel bezoek aan het kleine, sobere museum per taxi doorgereden naar de oase van Huacachina. Dat museumpje was wel mooi, maar jammer genoeg waren de topstukken, 3 textielen uit Paracas, een jaar geleden gestolen…

In Huacachina zijn we ingecheckt in La Huacachinera. Ook daar hebben ze een zwembad, maar dat testten we niet. In de plaats daarvan gingen we voor zonondergang met de buggy de oase uit om wat in de duinen te gaan walibiën. Duintje op en af, en ook 3 keer op een sandboard een fameuze helling af… Amaai, ’t ging wel, maar elegant is een woord dat allicht niet van toepassing was… 😀

’s Avonds in de oase geraakten we aan de klap met Aliza, tour guide in wording. Zij gaf ons honderden tips, snel op enkele blaadjes uit haar schrift bijeengeschreven. Daar gaan we 10tg1 nog wel wat mee zijn!

De volgende ochtend vertrokken we dan naar Nasca met een collectivo, vglbaar met een Turkse Dolmus, alleen zijn dat hier in Peru vaak (heeeeeel) oude Amerikaanse sleëen, de onze dus ook. In Nasca een Ceznake in en over de lijnen vliegen. Best wel leuk, maar toch af en toe in de verte kijken om de misselijkheid te verdrijven. Een Spanjaard in ons vliegtuigje hield het niet vol, en landde dus met een warm gevuld zakje tss zijn kniëen. Of hij veel van de lijnen zag weet ik niet, mss een beetje in ’t groen? 😉 Om de dag te vullen zijn we dan nog de Nasca necropolis en enkele workshops gaan bezoeken, alvorens met de nachtbus naar Arequipa te komen.

En daar zit ik nu dus. We hebben het Santa Catalina klooster bezocht… Mooi, maar voorlopig heb ik toch weer mijn dosis heiligenbeeldjes gehad… Daarna was het ijsmummymuseum heel interessant. Dat was onlangs nog op een documentaire op National Geographic, je zag het mss? Alles draait on Juanita, een meisje dat tijdens het inka-keizerrijk op de top van een nabijgelegen vulkaan werd geofferd aan de goden. Haar mummy werd recent terug gevonden, en hier in Arequipa kreeg ze een museumpje waar ze de helft van het jaar te bekijken is, en de andere maanden aan wetenschappelijk onderzoek wordt onderworpen. We hadden geluk want we kregen Juanita weldegelijk te zien.

Vanmiddag ook een lokaal biertje gedronken op de plaza de las armas, maar hadden ze me niet gezegd dat het bier was, had ik evengoed geloofd dat het fruitsap was… De rocoto relleno (gevulde paprika met Alpacavlees) was in elk geval vreed goed bereid op grootmoeders wijze (restaurant pre-inka).

Nu gaan we nog wat eten, en dan terug naar ons hotel Piccola Daniela. Morgen zal het vroeg dag zijn, want we vertrekken om 5u30 al op onze 3-daagse trekking door de Colca cañon!

Groeten uit Peru!!

Wim

Aftellen

Thuis 2 reacties

’t Is spannend. Nog vijf dagen te gaan, en dan springen we de Thalys op naar Parijs, om daar het vliegtuig naar Caracas te nemen, vanwaar we verdervliegen naar Lima.

En dan… vijf weken genieten van Peru en Bolivia… Ik kan nauwelijks wachten.