Anne en Wim op reis

Vandaag gaan we “off the beaten track”. Sandan-kyō wordt in de Lonely Planet maar als kaderstukje vermeld. Goed voor ons, want buiten nog een paar Fransen en nog een ander Europees koppel zitten er alleen maar Japanners op de bus. En bovendien zit ze niet vol. Na anderhalf uur rijden komen we aan de ingang van de Sandan kloof of Sandan-kyō. We checken in bij onze ryokan, Sandan-kyō Hotel. Daarna gaan we meteen op pad. De Sandan kloof zou één van de drie mooiste van Japan zijn. En inderdaad, al van de eerste stappen op het pad zijn we onder de indruk van de schitterende omgeving: een woeste rivier (de Shibaki), indrukwekkende rotsformaties en mooie bossen in hun herfstkleed. We genieten van dit schouwspel en komen iets voor de middag bij een stukje rustiger water (Kurobuchi pool), waar we ons door een bootje naar de overkant laten varen. Daar is er een eenvoudig restaurantje waar je vers gegrilde forel uit de rivier kan eten. Na de lunch steken we de rivier terug over via een hangbrug. We worden weer getrakteerd op een paar indrukwekkende landschappen. Nog voor we bij de poort komen die ongeveer in het midden van het park ligt, komen we onze Europese medereizigers van op de bus weer tegen. Zij zij al op de terugweg, want de laatste bus vertrekt om 15u. Wij hoeven ons gelukkig niet te haasten, want wij blijven nog een nachtje. Van aan de parking loopt het pad door tot aan de Sandandaki watervallen: deze indrukwekkende watervallen zijn gelegen tussen drie rotswanden en hebben een verval van 130m. Een schitterend orgelpunt voor deze wandeling! We besluiten niet verder te wandelen want we moeten nog een heel eind terug en het wordt hier vroeg donker.

In de ryokan spreekt men nauwelijks Engels, met het gevolg dat er met handen en voeten gecommuniceerd dient te worden. Maar ze zijn erg vriendelijk, dus dat komt wel in orde. Het avondmaal is weer typisch Japans, met onderandere sashimi, tempura en een tofupot. Zeker na de stevige wandeling (toch weer een 15km) smaakt het enorm. Ook een bezoekje aan de onsen doet onze vermoeide spieren deugd.

Vanmorgen nemen we de lokale trein en daarna de ferry naar het eiland Miyajima. Dit is het eiland van de grote rode Tori of poort in de zee, een beroemde postkaartfoto uit Japan.

Als we aankomen is het tij aan het opkomen, zodat de poort mooi in het water staat. De tempel is een bijzondere, want is op palen in het water gebouwd. Van op het terras hebben we een mooi zicht op de Tori. Na het bezoek gaan we lunchen: Anne udon noodles met oesters en Wim tempura van zeepaling (de lokale specialiteiten). Lekker! We nemen onze tijd, want we hopen dat de hemel snel gaat opklaren. Het heeft vannacht namelijk geregend en het zou vanaf de middag beginnen opklaren. We willen immers Mount Misen op, maar we hebben niet veel zin om boven in de mist rond te lopen. Het lijkt toch wat lichter te worden, dus we wagen het er op. De wandeling door het park naar de start van de kabelbaan is prachtig: een riviertje, kleurrijke esdoorns en niet te veel volk (beneden aan de Tori is het volk beginnen toestromen. De kabelbaan is in twee delen: eerst gondels voor 6 personen (maar we hebben er eentje voor ons tweeën) en dan een grote cabine tot boven. Vandaar is het nog een half uur klimmen naar het uitkijkpunt op de top. Net voor we boven komen is er nog een schrijn : hier zou Kobo Daishi (die op Koya-san aan het mediteren is) bij een vuurtje gemediteerd hebben, en dat vuurtje zou nu meer dan 1200 jaar later nog steeds branden. De eeuwige vlam in het Peace Park in Hiroshima werd hieraan overigens aangestoken. Boven op Mount Misen hangen er nog steeds wolken, dus geen uitzicht. We nemen dan maar wat foto’s van de grote rotsen en het koppel raven dat er rond hangt (en hoopt op wat lekkers van de toeristen). Maar kijk, ons geduld wordt beloond : plots komt de zon er door en krijgen we een mooi zicht op Hiroshima en de blauwe zee.

We hebben geen retourticket voor de kabelbaan genomen, want we willen te voet terugkeren door het mooie primaire bos. De afdaling is mooi maar zwaarder dan verwacht; we zijn maar net voor zonsondergang beneden. We nemen nog een paar foto’s van de vele hertjes die in het dorp rondlopen en kunnen door het eb een stuk het strand op dichter bij de poort. We missen net de ferry van 18u, dus wachten op de volgende die gelukkig maar een kwartier later komt. Onze voeten doen zeer van de lange afdaling, dus we besluiten gewoon in het hotel te eten. We moeten morgen trouwens vroeg op om de Express bus naar Sandan-kyo te nemen.