Anne en Wim op reis

​We vertrekken uit het relaxte Rancho Esperanza met dezelfde taxichauffeur van drie dagen eerder richting León, de studentenstad van Nicaragua. We nemen er onze intrek in het Belgische reiscafé/hostal Via Via. Na de lunch gaan we op verkenning. León is een stad die ons meteen bevalt: minder steriel dan Granada, meer levendig. Er zijn vele koloniale kerken en we wandelen langs het huis van de beroemde dichter Ruben Dario. Verderop is er een verrassend mooi museum, het Kunstencentrum van de Fundación Ortiz- Gurdian, waar er een overzicht gegeven wordt van vooral de Centraal- Amerikaanse kunst, alsook de koloniale ( vooral Europees – religieuze) kunst en een tijdelijke tentoonstelling van litho’s van Chagall, Dalí en Miró. Interessant.

Daarna wandelen we verder naar de Parque Central en de kathedraal. Op het centrale plein is het een drukte van belang; men is er bezig met de voorbereidingen van het feest van de onbevlekte ontvangenis van María (La Purisima, in heel Nicaragua erg gevierd), waarvoor allerlei opstellingen gemaakt worden ter verering van María door verschillende verenigingen. Ook staat er een grote reus opgesteld voor het stadhuis. We bezoeken de kathedraal en beklimmen achteraf ook het dak. Van hier heb je een indrukwekkend uitzicht over de stad en de vele vulkanen rond de stad. Achteraf doen we nog een terrasje in het café van de dichters, waar Dario ook al eens een pintje kwam drinken. Na een verfrissende douche gaan we eten in de Via Via (Wim stoofvlees met frietjes).

Het ontbijt in de Via Via gaat op zijn Nica’s : traaaaaaaaaaag! Gelukkig hebben we tijd. We nemen de taxi naar de oude indigene wijk, Sutiaba. Daar zouden we buiten een mooie kerk ook twee oude ruïnes moeten kunnen bezoeken. Echter de eerste is verstopt achter een hek, en de tweede kunnen we niet vinden. Dan maar terug naar het centrum. We wandelen via de Parque Central, de markt en enkele oude sandinistische muurschilderingen naar de Calvario kerk. Die staat wat hoger en heeft ook een aantal muurschilderingen. Vandaar terug naar de Via Via voor een vroege lunch, want om 14u moeten we bij Quetzaltrekkers zijn voor de Twilight tour naar de actieve vulkaan Télica. Quetzaltrekkers is een non-profit organisatie die toeristische activiteiten organiseert ten voordele van lokale projecten. De trip met een 4×4 naar de voet van de krater duurt ongeveer anderhalf uur. Onze gids is Carina, een Oostenrijkse die tijdelijk voor de organisatie werkt, en er is ook nog Duitse Theresa die ook in León werkt, als psycholoog in de gevangenis. We stappen ongeveer 45 minuten tot aan de rand van de krater. Daar stijgt een grote dampende rookpluim uit op, precies heksensoep. De rook ruikt naar zwavel. Télica is sinds november vorig jaar erg actief, toen heeft hij zelfs wat vulkanische stenen uitgespuwd. Sindsdien wordt de vulkaan goed gemonitord, zodat we gerust mogen zijn dat er momenteel geen gevaar is. Het zicht op de krater is adembenemend. Vandaar stappen we verder door een oude krater (er zijn er drie) naar een uitzichtspunt voor de zonsondergang. We hebben zicht op de hele rij vulkanen tot aan Momotombo, die momenteel ook erg actief is. Door de wolken en de ondergaande zon krijgen we een prachtig kleurenspel te zien terwijl we het lekkere broodje dat we kregen opeten. Met zaklampen dalen we terug de krater af. Tegen 20u zijn we terug in León. Na het douchen drinken we er nog eentje op deze mooie uitstap. We zijn op deze reis bovenop vier vulkanen geweest, maar elke van deze belevenissen was uniek: Mombacho voor zijn nevelwoud, Masaya voor de kolkende lava, Cosiguïna voor de prachtige natuur en het uitzicht op het kratermeer en de omgeving en nu Télica voor de dampende krater en de zonsondergang op de andere vulkanen bij León.

​Om 5u (!) worden we opgepikt door David en de chauffeur van de 4X4 die ons naar Potosí zal brengen. We zijn met zijn vijven: 2 Duitse dames, een Française en wij. De 50km naar Potosí zijn een hele onderneming; eerst doen we een tussenstop waar we een koffie kunnen drinken en daarna gaan we de hobbelige weg op naar het vertrekpunt. Onderweg overrijden we een plots overstekende kip, moeten we aanschuiven achter kuddes koeien en bij een halte voor een moeilijk stuk, waarbij onze chauffeur uitstapte, begint de auto ineens achteruit te bollen, waardoor de deur omgeplooid raakte. Nu was dit al wel een heel oude auto, met al vele deuken, dus eentje extra kon er nog wel bij. Uiteindelijk kunnen we om 8u op pad gaan. We lopen deze keer door een droog tropisch bos en zien onderweg weer vele kleurrijke vogels (toekans, parkieten, papegaaien, trogons, motmots). De weg stijgt geleidelijk, dus dat valt goed mee. Het is weer vrij warm, maar vermits er vandaag nogal wat wolken zijn had het erger gekund. Meestal lopen we onder de bomen, maar het laatste stuk is veel steiler en alleen struikgewas. Als we dan uiteindelijk boven komen is er de beloning van een schitterend uitzicht op de krater met 700m dieper het kratermeer. Er hangen nogal wat wolken, maar als die optrekken hebben we over de krater een zicht op de golf van Fonseca tot aan de vulkanen van El Salvador. Aan de andere kant het Estero Real en Honduras en verder ook nog Padre Ramos en de kust waar wij verblijven. De Cosiguïna vulkaan ligt nl. op een schiereiland aan de Golf van Fonseca en daardoor op een drielandenpunt. Ze is 870m hoog. De krater implodeerde bij de laatste uitbarsting in 1835, en sindsdien slaapt deze vulkaan, waardoor er een prachtig tropisch bos ontstond. In de krater horen we het gekrakeel van een groep spider monkeys. Na een uurtje genoten te hebben van het uitzicht keren we terug. Een stuk sneller dan heen, maar het is dan ook bergaf en we hebben honger.  De late lunch om 15u smaakt! We hebben voor’s avonds verse vis besteld. Dat moet één dag op voorhand. We krijgen een gigantische roodbaars; zeer lekker, maar we krijgen hem moeilijk op vanwege de late lunch. Nadien praten we nog na met de andere gasten over deze geslaagde dag.

​Om 10u hebben we afgesproken in een winkeltje in het gehuchtje Los Zorros met onze gids voor Padre Ramos. Men komt ons echter vertellen dat het een uurtje later wordt, want de broer van onze gids heeft vannacht een ongeval gehad met zijn boot. Om 11u treffen we onze gids David dan. Hij vertelt ons over het ongeval; dat gebeurde ’s nachts. Door een onverwacht hoge golf is het vissersboot omgeslagen en heeft David’s broer daarbij wellicht een paar ribben gebroken. We zien hier elke avond de vissersboten  de oceaan op gaan, maar hadden niet ingeschat dat dit zo’n gevaarlijke job is. Met een houten kano, die ook door de schelpenvissers gebruikt wordt, worden we door de mangrove gepeddeld. We zien pelikanen, ibissen, fregatvogels en krabbetjes. We leggen ook aan bij een eilandje, waar we een heuvel beklimmen waar we een prachtig uitzicht hebben over het mangrovegebied en ook de twee dichtstbijzijnde vulkanen : de San Cristobál (de hoogste van het land) en de Cosiguïna, die we morgen gaan beklimmen. Het is bloedheet zo pal op de middag, dus wanneer we rond 14u terug wandelen, gaan we bij het winkeltje/bar nog eerst een frisse Cola drinken. Terug in Rancho Esperanza eten we een kleine snack en gaan dan genieten van het strand en de oceaan : heerlijk plonsen in de golven en boekje lezen en zonsondergang kijken in de hangmat: het leven is hier echt zwaar!

​Om 6u ’s morgens nemen we al een taxi naar het busstation om daar de Express bus naar León te nemen. De taxi zet ons echter af aan het verkeerde busstation. Er staat daar wel een collectivo te wachten voor León, een minibusje dat vertrekt wanneer het vol is. Maar het is zondagmorgen en het ziet ernaar uit dat het niet snel vol zal zijn. De chauffeur probeert ons wijs te maken dat de Espresso van 6.45u niet gaat op zondag. Na wat twijfelen besluiten we toch een taxi naar het andere busstation te nemen, want er staat voor ons een pick-up klaar in León en die willen we niet laten wachten. Oef, de bus gaat dus toch. Op twee en een half uur staan we in León, waar de chauffeur van Rancho Esperanza al staat te wachten. Het temperatuurverschil is groot: wat een hitte! Onderweg genieten we nog van het uitzicht op alle vulkanen rond León.

Om half 12 komen we aan bij Rancho Esperanza, een heel relaxte plek bij het strand, waar een soort surf vibe hangt. Ons hutje is eenvoudig en heeft een open lucht badkamer en twee hangmatten onder een palmdakje. We installeren ons en na de lunch nemen we een hangmat aan het strand om te lezen en te genieten van het uitzicht. Bij het avondmaal maken we kennis met de andere gasten en spreken af wat we de volgende dag gaan doen.

​Vanmorgen doen we het rustig aan want onze pick-up die ons terug naar Esteli zal brengen komt pas om 10u. Zoals gisteren hangen de wolken weer laag, zodat de lucht heel vochtig is. Lastig, want we wilden graag dat onze kleren toch wat zouden drogen voor ze de bagage in gaan. Dat zal dus iets voor Esteli worden. 😖 We nemen afscheid van Marcial en zijn familie (inclusief hun hyperactieve zoontje Yesua) en Lennart en gaan weer de hobbelige weg op. In Esteli nemen we onze intrek in Hostal Luna, een eenvoudige hostel rond een gezellige binnenkoer en gaan lunchen in Café Luz aan de overkant. Beiden zijn eigendom van een non-profit organisatie die met de inkomsten lokale projecten steunt. Bovendien zijn ze ook de “Place to be” voor de toeristen die deze regio bezoeken. Het is een goede plaats om even uit rusten en op te drogen 😏 vóór onze volgende etappe in de streek van León. In het stadje is niet echt veel te zien, maar er is een levendige Parque Central en bovendien blijkt er net een kookwedstrijd voor Kerstmis te zijn : aan verschillende kraampjes zitten de deelnemende koks met hun gerechten uitgestald. Op een podium speelt een lokaal groepje: niet slecht, maar de klankinstallatie is verschrikkelijk, zodat we snel rustiger oorden op zoeken : in de gezellige binnentuin van een cafeetje drinken we een mocha : een soort van milkshake, meestal op basis van koffie (ah ja, we zijn in Nicaragua); lekker verfrissend! Na een laaaaaange siësta gaan we aan de overkant weer iets eten, want morgen moeten we vroeg op om de bus naar León te nemen.