Anne en Wim op reis

’s Morgens in Takeo besluiten we te gaan ontbijten in het restaurant aan het water. We dachten gisteren een omelet op de kaart gezien te hebben, wat voor ons synoniem is voor een westers ontbijt. Probleem: hetgeen wij aanduiden op de kaart als omelet, blijkt er niet te zijn, wat ons vreemd lijkt in een land waar eieren met de kilo gegeten lijken te worden… Wim probeert nog tevergeefs een kip na te doen die een ei legt, maar er is niets aan te doen. Dan maar hot tea en coffee. De koffie lukt; maar de hot tea blijkt een ice tea te zijn (welke slimmerik heeft die kaart van het Khmer naar het Engels vertaald?!?)…

Ons volgend avontuur begint na het ontbijt; vermits de bussen naar Kampot hier niet stoppen, moeten we eerst 13km met de tuktuk naar het kruispunt met de grote weg en dan met een shared taxi busje verder tot in Kampot. Zoals elders dachten wij de tuktuk voor onszelf te zullen hebben, maar blijkbaar stappen meer en meer mensen bij ons op. Aan de taxistand gekomen, hebben wij er snel één voor een goede prijs geregeld. Nu nog wachten tot het busje vol zit, zodat het kan vertrekken. En het busje wordt ook volgestouwd… met duizenden lege zakken… (onze rugzakken konden er nog net bij!) Verder nog een viertal locals en we zijn weg! Onderweg blijkt dat de deur klem zit; gelukkig zitten wij aan de kant van het raampje, dus in Kampot aangekomen, klimmen wij er dan ook langs die weg uit; waarschijnlijk een heel grappig zicht voor de aanwezige motodups.

Het ons aanbevolen guesthouse (Blissful) valt niet echt bij ons in de smaak en onze tuktuk overhaalt ons om naar the Long Villa te gaan kijken. Voor quasi dezelfde prijs hebben we hier een kamer mét warm water, een restaurantje en uiterst vriendelijk personeel. ’s Avonds gaan we eten in één van de restaurantjes langs de rivier, het ontzettend gezellige en heel lekkere Rikitikitavi, maar wel nogal prijzig!

PS: geen foto’s vandaag…

Met de bus gaat het van Kompomg Chnang naar Phnom Penh; daar hebben we geluk, want we kunnen meteen overstappen op de bus naar Takeo, die al staat te wachten: onze verovering van het zuiden van Cambodja is begonnen!

Op de bus naar Takeo zijn wij de enige Westerlingen; niet verwonderlijk want de meeste toeristen lijken Takeo links te laten liggen en rechtstreeks naar Kampot of de stranden in het zuiden te gaan. De reisverslagen leren ons dat de bushalte te ver ligt van het centrum zodat we met ons tweeën, inclusief bagage (!) één (1!) moto nemen naar het guesthouse dat aanbevolen wordt door een recent reisverslag. Eén grote troef: ze spreken Engels! Bovendien zijn ze er ontzettend vriendelijk. We krijgen de beste kamer (we zijn ook de enige gasten), die is op ’t eerste zicht OK, maar het sanitair moeten we maar niet met een vergrootglas bekijken… 😉

De dochter des huizes raadt ons aan op de markt aan een stalletje te gaan eten (ook een ervaring) en zou voor ons een boot zoeken om ons naar de pre-Ankor sites Ankor Borei en Phnom Da te brengen. Volgens onze informatie zou dit een erg mooie boottrip moeten zijn, door allemaal kanaaltjes, maar met het einde van het regenseizoen zijn alle kanaaltjes verzwolgen in één grote watervlakte. De tempels zelf zijn niet echt de moeite (dat wisten we), dus is dit bezoek eigenlijk een teleurstelling.

’s Avonds eten we in het enige restaurant van het stadje, dat prachtig gelegen is op een terras op het water; de rust en het uitzicht maken toch wel één en ander goed.

Met de bus komen we na een drie uur durende rit aan in Kampong Chnang aan, een niet-toeristisch provinciaal stadje op het Tonle Sap meer.

Een motodup had ons direct gespot en wilde ons per se meenemen naar zijn guesthouse. Vermits we de naam al gehoord hadden in de Reiswijzer verslagen hebben we het maar geriskeerd, maar het hotel bleek vol te zitten. In het tweede hotel dat hij ons wilde opdringen spraken ze geen letter Engels, en dan hebben we hem vriendelijk maar beslist gevraagd ons naar het Sokha Guesthouse te brengen, volgens onze bronnen zo wat het beste alternatief in Kampong Chnang en men spreekt er Engels. Dan in 1 van de twee restaurants van het stadje snel wat gaan eten en dan beginnen we aan onze wandeling.

Kampong Chnang is letterlijk omgeven door het meer; onze wandeling leidt ons eerst langs paalwoningen. Jammer genoeg kunnen we er nog niet tussenlopen, want het water is nog niet helemaal gezakt; verder in het droge seizoen moet dit wel mogelijk zijn en heel leuk om te doen. Voorbij een Wat die het echte begin van het meer markeert komen we aan een haventje. Probleem: We moeten naar het toilet, maar probeer dat maar eens duidelijk te maken in een stadje met nagenoeg geen toeristen en waar de meesten alleen Khmer spreken, laat staan kunnen lezen. Uiteindelijk heeft een ondernemende booteigenares het lumineuse idee om ons naar een schooltje te brengen, waar ze er achter komen wat onze “hoge nood” wel is 😉 Algemene hilariteit natuurlijk! En we belonen onze “redster” door met haar een boottochtje langs het drijvende deel van de stad te maken; ook hier zien we alle dagelijkse activiteiten van dichtbij; een drijvend winkeltje, het herschilderen van de boten voor de festiviteiten eind deze maand, …

Achteraf lopen we nog door tot aan het tweede haventje waar men continu goederen af en aan zeult; een bedrijvigheid van belang! Langs het water vinden we ook veel foodstalletjes en marktkraampjes.

Na onze fikse wandeling gaan we vroeg eten in het zelfde restaurant als ’s middags, want veel keuze hebben we natuurlijk niet.

Vandaag maken we twee motortrips op het platteland rond Battambang, met twee drivers die door de hoteleigenaar zijn aanbevolen (we hadden eigenlijk een andere gevraagd, maar die bleek bezet): Sorphong en Phi-lay. Deze zijn een echte aanrader!

De eerste trip voert ons naar een Angkoriaanse tempel via een mooie route waar we het alledaagse leven leren kennen: het maken van sticky rice met kokos in bamboe (een lekkernij die we in Kampong Cham al proefden), de verwerking van vis (vispasta, gedroogde vis, gerookte vis, …), het vervaardigen van rijstnoedels en het maken van rijstpapier voor de springrolls. Aan het begin van de trip houden we ook even halt aan een lokaal Killing Fields monument (in Battambang hebben de Rode Khmer lelijk huisgehouden). Phi-Lay heeft het Rode Khmer regime zelf nog meegemaakt en vertelt ons naar aanleiding van de reliëfs op het monument zijn eigen verhaal (Zijn vader diende nog onder Lon Nol, zijn hele familie werd hierom uitgemoord en hijzelf is Phnom Penh kunnen ontvluchten naar Battambang door een nieuwe identiteit aan te nemen. Hij heeft veel honger geleden en ontzettend hard moeten werken en is uiteindelijk in een vluchtelingenkamp in Thailand aanbeland.)

Na de lunch en platte rust in het hotel vertrekken we voor onze tweede trip, met als einddoel de bamboetrein. Deze keer zien we lokale vissers aan het werk, gaan over een vervaarlijke spoorwegbrug (waar nu alleen voetgangers over lopen en tweewielers over balanceren), testen de plaatselijke vervaarlijk wiebelende Golden Gate bridge, gaan fruit en rijstwijn proeven bij een boerderij en maken een mooie tocht door de rijstvelden. Voor we aan de bamboetrein komen, bezoeken we nog de lokale steenbakkerijen, waar Wim zich als echte Bomenaar meteen op z’n plek voelt!

De Bamboetrein zelf is een uitvinding van de lokale bevolking: op de bestaande sporen (van de traagste trein van Azië), gebruiken zij zelfgemaakte “treintjes” bestaande uit twee paar wielen, een platform uit bamboe en een motor; elke keer als er een bamboetrein uit de tegengestelde richting komt, moet er bedisseld worden wie er af moet (de lichtste, en dus niet wij met onze twee moto’s!) en die moeten dan letterlijk even van de sporen… En dan is het zalig zoeven door het mooie landschap rond Battambang!

Om 6u stipt komt het busje van de bootmaatschappij ons oppikken aan ons hotel in Siem Reap; alleen is er slechts plaats voor 1 persoon; Dan maar met ons tweetjes op 1 plaats geperst en op weg naar… nog een hotel! Er blijkt nog een persoon mee te moeten, maar dit is echt onmogelijk. De onfortuinlijke passagier moet dan maar met een moto achter ons aan; en dan maar hopen dat haar rugzak (die wel de bus opgaat!) ook heelhuids op de boot geraakt!

De boottocht zelf voert ons eerst over het Tonle Sap meer, wat zo groot is dat het bijna een binnenzee lijkt. Verder gaan we stillaan de mangrove in en passeren langs drijvende dorpen, waar er langs alle kanten weer een vrolijk “Hello! Hello!” klinkt. Ook zien we veel watervogels, zoals een visarend, pelikanen, reigers, een ijsvogel, roerdompen,…

Omstreeks half 3 komen we dan in Battambang aan, waar we meerijden met het busje van het Royal hotel; eenvoudig, maar netjes en een heel vriendelijke staff. Boven is er ook een dakrestaurant, waar we even van de bootreis kunnen bekomen. Na een kleine stadswandeling en een welverdiende douche gaan we eten in The Smoking Pot; waar de Thaise curries en de Cambodjaanse Amok ongelooflijk lekker smaken.