Anne en Wim op reis

We zitten in Junin de los Andes, een stuk verder naar het noorden dan gepland. De reden is weerom de uitbarsting van de vulkaan hier in de buurt, of beter in de buurt van het merengebied.
Toen we met de bus Bariloche naderden zagen we steeds meer nevel in de lucht, en als we later met onze huurauto verder reden naar Villa La Angostura, normaal een charmant dorpje aan de oever van een meer, werd die nevel een echte mist. Het dorp lag onder een dikke laag vulkaanas, en in de rest van de streek is het niet beter. Het lijkt hier op een nucleair oorlogsgebied. Geen wandeling op het schiereilandje met de mirtebomen en geen 7-meren route dus, dat zou niet leuk en niet gezond zijn! Dus komen we de auto niet uit, houden de raampjes goed dicht en keren we het stuur. Na kort overleg besluiten we dan maar om de aswolk heen te rijden naar het noorden. Gelukkig hadden we voor dit deel van de reis nog niets vastgelegd, dus we kunnen improviseren.
Junin ziet er leuk uit, maar we gaan, nu we toch in deze streek zijn, naar Villa Pehuenia doorrijden. Het schijnt daar mooi te zijn…

Vulkanische aswolk over de Ruta40 ten noorden van Bariloche

Onze huurauto is een upgrade van de VW Gol die we boekten. Het wordt een pseudo terreinwagen: een rode Ford Ecosport: een Fiesta op stelten… Hij ziet er stoer uit, maar de wegligging op asfalt is niet top. Op gravel (ripio heet dat hier) doet hij het een pak beter, en dat is niet slecht want op Peninsula Valdez is alles grindweg met uitzondering van de baan naar het vaste land.
Maar eerst rijden we over de N3 zuidwaards naar Punto Tombo. Die N3 is overigens dezelfde weg die in Ushuaia startte richting Buenos Aires. Punto Tombo is de grootste broedplaats van Magelhaen pinguins. Momenteel zitten de duizenden pinguins die hier verblijven hun eieren uit te broeden in hun holen, dus erg veel zien we er verhoudingsgewijs niet. Bovendien moet je het grootste deel van de kolonie vanop afstand bekijken. Erg goed opdat de pinguins wat rust gegund wordt want er komen hier heelder busladingen Argentijnse scholieren pinguinspotten, maar dat maakt het natuurlijk ook een minder leuke ervaring in vergelijking met Isla Martillo nabij Ushuaia.

Punta Tombo

Magelhaenpinguïn

Punta Tombo

We lunchen er en rijden dan via Trelew en Puerto Madryn naar Peninsula Valdez waar we in het enige dorp van het uitgestrekte schiereiland verblijven. Puerte Pyramides is twee straten groot maar er is wel alles, hoewel… Twee dagen geleden heeft de grootste storm die ze er in 30 jaar meemaakten het dorp zonder stroom gezet, dat beloofd… Maar nauwelijks zijn we in onze kamer bij Heradura Suites geinstalleerd of Jorge, de eigenaar, komt melden dat de electriciteit terug is. Het blijft ons meezitten.

Puerto Pyramides

De volgende twee dagen verkennen we het grootste deel van het schiereiland. Dag 1 beperken we ons tot de streek rond het dorp want we hebben in de vroege avond een boottochtje tussen de walvissen geboekt, en dan is het best niet te ver uit te zwerven. Dus gaan we al even walvissen kijken vanop Punto Pardelas, bezoeken we de Loberia, een broedplaats van zeeleeuwen die we vanop een afstandje zien liggen zonnen, en rijden we terug naar de istmus van het schiereiland waar een interessant informatiecentrum is gevestigd waar we gisteren wegens tijdsgebrek voorbij reden.

Loberia

Allemaal heel erg de moeite, maar de topper is wel het boottochtje tussen de walvissen. In plaats van de tochtjes die tijden de rest van de dag worden georganiseerd, duurt deze net voor zonsondergang 2,5 uur ipv 1 uur, en omdat de meeste toeristen niet op het schiereiland zelf verblijven en dus al naar hun hotel op het vaste land zijn vertrokken op dit uur, zit het bootje nooit vol. We hebben een zalige tijd tussen de zuidkapers (dezelfde walvissoort die we in 2008 op de Kaap zagen) en als we bij het ondergaan van de zon het steven terug richting Puerto Pyramides wenden, komt een walvis moeder ons uitwuiven vlak bij de boot, wat een unieke foto tegen een prachtige hemel oplevert! WAUW!!!

Zuidkaper

Oog in oog met Zuidkaper bij zonsondergang

Dag 2 rijden we naar het noorden van het schiereiland waar we twee kolonies zeeolifanten gaan bezoeken: Caleta Valdez en Punto Norte. We zien de kolossen van ver liggen luieren, maar veel actie is er niet te beleven. Deze reusachtige dieren zijn immers gemaakt op het leven in zee, en op land zijn ze erg log en kost bewegen hen erg veel moeite en dat is er aan te zien: af en toe zich een metertje verleggen en wat zand over het lijf scheppen ter afkoeling en dat is het zo wat… De verrassing komt als we op Caleta Valdez plots twee orka’s opmerken die langs de kust komen zwemmen: die tractatie hadden we niet verwacht!

Orka's

Zeeolifanten

Rond 15u vatten we de terugweg richting Trelew aan waar we om 21u30 de nachtbus terug naar de Andes nemen.

Bij ons vertrek uit El Chalten staat er een stralend zonnetje aan een felblauwe hemel : het Fitzroy en Cerro Torre massief laat zich ten afscheid nog eens in z’n volle glorie bewonderen.
In El Calafate checken we in bij de supervriendelijke Dario en Belen van Hostal Lautaro. Daarna gaan we op pad voor een lekkere lunch (bij Viva la Pepa) en een wandeling door het vogelreservaat aan de rand van de stad en van Lago Argentino: Laguna Nimez. We zien er heel veel soorten, zoals flamingo’s, kievitten, ibissen, ganzen, eenden, … Een zalige namiddagwandeling.

Grijze Kiekendief

Op dinsdag staat dan weer een hoogtepunt op het programma : de Perito Moreno gletsjer. Met een busje rijden we 80 km langs het Lago Argentino, waar je al bij de stad ijsschotsen van de verschillende gletsjers ziet drijven. Het weer is ons opnieuw gunstig gezind, zodat we al van ver dit natuurfenomeen zien schitteren. Met een bootje varen we tot bij de zuidelijke arm, waar we al snel een groot stuk ijs naar beneden zien donderen: adembenemend!
Daarna krijgen we een drietal uur de tijd om op de verschillende wandelplatforms op het schiereiland tegenover de gletsjer ons verder aan dit spektakel te vergapen. Schitterend!

Zuidflank van de Perito Moreno

Instorting aan de zuidflank

De gletsjer met de Zuid-Patagonische ijskap in de achtergrond

Chingolo of Roodkraaggors

Terug in El Calafate gaat het vlug vlug naar de luchthaven, want we moeten onze vliegtuig naar Trelew halen. Al dat gehaast bleek nergens voor nodig, want onze vlucht heeft alweer vertraging. Wanneer we dan eindelijk in Trelew gaan landen laat de piloot ons weten dat we niet kunnen landen vermits de luchthaven net gesloten werd vanwege een aswolk uit een Chileense vulkaan. We landen dan in Comodoro Rivadavia, een oliestad 300km naar het zuiden. Wat nu?
Uiteindelijk kunnen we om 1.15u ’s nachts op een nachtbus stappen naar Trelew, waar we uiteindelijk al om 6.30u ’s morgens aankomen. Wij nemen dit filosofisch op, want buiten een zwaardere nacht, kunnen we mooi ons schema aanhouden en ’s morgens in Trelew onze huurauto ophalen. Op naar de pinguins!

De volgende 2 dagen gaan we stappen in het Nationale Park Los Glaciares. Op zaterdag besluiten we te starten met “El sendero al Fitzroy”. Na het ontbijt gaan we bij het bakkertje vlakbij de Pudu Lodge wat lekkers halen voor de picknick en dan gaan we op pad. We hebben geluk : het zonnetje schijnt, dus als we na een dikke twee uur bij het uitzichtspunt komen laat de Fitzroy zich in al zijn glorie bewonderen. We gaan nog even kijken bij de Laguna Capri en trekken dan weer verder naar Campamiento Poincenot waar we de Fitzroy (ondertussen met een hardnekkige wolk rond zijn hoogste top) nog van dichterbij kunnen bewonderen. Na de lunch stappen we nog wat verder naar het uitzichtspunt op de Piedra Blanca, een van de gletsjers van de Fitzroy : schitterend! Onderweg genieten we van de prachtige omgeving die soms op een sprookjesbos lijkt met de specifieke lenga- en nirabomen. Na een dikke 6 uur stappen genieten we van een lekkere traditionele Patagonische cordero (lamsvlees) in “Mi Viejo”. Het is ondertussen beginnen te regenen: het klimaat is hier inderdaad erg wispelturig…

Uitzicht aan de start van de Sendero al Fitzroy

Wandelen doorheen bossen ...

... en over venen naar de Cerro Fitzroy

Mevrouw Magelhaenspecht

Op zondagmorgen ziet het er heel grijs uit en de bergen vlakbij hebben duidelijk een vers pak sneeuw gekregen vannacht. We willen vandaag richting de “Cerro Torre” wandelen, maar we hebben gehoord dat deze berg zich nog moeilijker laat zien dan de Fitzroy. Tijdens het ontbijt komt er toch een flauw waterzonnetje te voorschijn, dus we wagen het er maar op. Onderweg naar het eerste uitzichtspunt zien we alleen maar bergen in grijze wolken gehuld: we vrezen al dat het een tocht voor niets zal worden. We stappen toch dapper verder en hoera : de wolken blijken toch ietsje op te trekken. Tegen dat we rond 13u bij de “Laguna Torre” aankomen is het hele Torre massief volledig zichtbaar : een adembenemend zicht! Op het gletsjermeer op de voorgrond drijven ijsschotsen afgebroken van de gletsjer van de Cerro Torre en daarachter het hele massief in zijn volle pracht: we hebben weer eens geluk! Na alweer meer dan 6u gestapt te hebben genieten we in La Cerveceria, een gezellig barretje aan het einde van het pad van een heerlijk vers getapt pintje : we hebben het verdiend!

Opnieuw door de bossen ...

... naar de Cerro Torre ditmaal

De plaats van de beloning:

... de verdiende pint!

Voor onze laatste uurtjes in Ushuaia besluiten we een korte uitstap te doen naar de Glaciar Martial welke net boven de stad ligt en een mooi uitzicht heeft over de baai. Met de taxi gaat het tot aan de kabelbaan maar daar is niet veel leven; blijkt dat de baan gesloten is voor onderhoud. Plan B dan maar : het museum van de Yamana indianen bezoeken. Alweer pech : de musea openen hier pas op de middag en om 3u is onze vlucht naar Calafate. Dan nog maar een wandelingetje langs het water (het weer is schitterend – bijna warm…) en een vroege lunch.

Adrien de Gerlache kijkt uit over het Beagle kanaal richting Antarctica

Reuzenstormvogels vechten om de lunch

Vanuit El Calafate wacht ons nog een bustocht van 3u naar El Chalten, de noordelijke toegangspoort tot het nationale park Los Glaciares. De bustocht gaat eerst langs het Lago Argentino, een gigantisch meer dat gevoed wordt door verschillende gletsjers die van de Patagonische ijskap komen (waaronder Perito Moreno). Daarna het Lago Viedma, nog zo’n meer, vanwaar we het eerste spectaculaire zicht hebben op de Mount Fitzroy (blijkbaar krijgen sommige bezoekers hem nooit te zien, maar wij komen aan met een wolkenloze hemel: tenemos suerte!) En we hebben nog meer geluk: onverwacht staat er iemand van ons hotelletje Pudu Lodge ons op te wachten. Het is al laat en gelukkig kunnen we in het hotel bij de kachel eten. Het hotelpersoneel is supervriendelijk en onze kamer ruim met een superkomfortabel bed: dat doet deugd na een lange reisdag!

Lago Viedma met Cerro Torre en Cerro Fitzroy in de verte