Anne en Wim op reis

​Vanmorgen doen we het rustig aan want onze pick-up die ons terug naar Esteli zal brengen komt pas om 10u. Zoals gisteren hangen de wolken weer laag, zodat de lucht heel vochtig is. Lastig, want we wilden graag dat onze kleren toch wat zouden drogen voor ze de bagage in gaan. Dat zal dus iets voor Esteli worden. 😖 We nemen afscheid van Marcial en zijn familie (inclusief hun hyperactieve zoontje Yesua) en Lennart en gaan weer de hobbelige weg op. In Esteli nemen we onze intrek in Hostal Luna, een eenvoudige hostel rond een gezellige binnenkoer en gaan lunchen in Café Luz aan de overkant. Beiden zijn eigendom van een non-profit organisatie die met de inkomsten lokale projecten steunt. Bovendien zijn ze ook de “Place to be” voor de toeristen die deze regio bezoeken. Het is een goede plaats om even uit rusten en op te drogen 😏 vóór onze volgende etappe in de streek van León. In het stadje is niet echt veel te zien, maar er is een levendige Parque Central en bovendien blijkt er net een kookwedstrijd voor Kerstmis te zijn : aan verschillende kraampjes zitten de deelnemende koks met hun gerechten uitgestald. Op een podium speelt een lokaal groepje: niet slecht, maar de klankinstallatie is verschrikkelijk, zodat we snel rustiger oorden op zoeken : in de gezellige binnentuin van een cafeetje drinken we een mocha : een soort van milkshake, meestal op basis van koffie (ah ja, we zijn in Nicaragua); lekker verfrissend! Na een laaaaaange siësta gaan we aan de overkant weer iets eten, want morgen moeten we vroeg op om de bus naar León te nemen.

​Het heeft de hele nacht gewaaid en geregend, en ook bij het ontwaken hangen de wolken nog laag, zodat de finca in de mist zit. Het is hier dan ook het nevelwoud. Omdat de wolken niet optrekken dalen we in de voormiddag af naar de middenzone van het park. De vegetatie is hier compleet anders: lagere bomen waar mossluiers van afhangen. Dit ziet er een beetje sprookjesachtig uit. We wandelen over het grondgebied van verschillende finca’s tot aan een uitzichtspunt. Het hele park is namelijk privébezit en wordt door de lokale boeren beheerd; zo combineren ze ecotoerisme, landbouw en natuurbeheer. Aan het uitzichtspunt hebben we geluk: de wolken zijn voldoende opgetrokken, zodat we toch een mooi zicht hebben. Terug in de finca krijgen we een deugddoende maaltijdsoep. 

Na de middag gaan we het hoge gedeelte verkennen: hier is de vegetatie eerder dicht nevelwoud. We lopen over glibberige paadjes en Marcial vertelt ons één en ander over de verschillende planten die er groeien. We gaan ook op zoek naar toekans, maar wanneer het terug begint te regenen, blijkt de vogel gevlogen. 😉 We komen kletsnat terug in de finca, maar hebben toch genoten van deze wandeling.