Anne en Wim op reis

Vandaag gaan we “off the beaten track”. Sandan-kyō wordt in de Lonely Planet maar als kaderstukje vermeld. Goed voor ons, want buiten nog een paar Fransen en nog een ander Europees koppel zitten er alleen maar Japanners op de bus. En bovendien zit ze niet vol. Na anderhalf uur rijden komen we aan de ingang van de Sandan kloof of Sandan-kyō. We checken in bij onze ryokan, Sandan-kyō Hotel. Daarna gaan we meteen op pad. De Sandan kloof zou één van de drie mooiste van Japan zijn. En inderdaad, al van de eerste stappen op het pad zijn we onder de indruk van de schitterende omgeving: een woeste rivier (de Shibaki), indrukwekkende rotsformaties en mooie bossen in hun herfstkleed. We genieten van dit schouwspel en komen iets voor de middag bij een stukje rustiger water (Kurobuchi pool), waar we ons door een bootje naar de overkant laten varen. Daar is er een eenvoudig restaurantje waar je vers gegrilde forel uit de rivier kan eten. Na de lunch steken we de rivier terug over via een hangbrug. We worden weer getrakteerd op een paar indrukwekkende landschappen. Nog voor we bij de poort komen die ongeveer in het midden van het park ligt, komen we onze Europese medereizigers van op de bus weer tegen. Zij zij al op de terugweg, want de laatste bus vertrekt om 15u. Wij hoeven ons gelukkig niet te haasten, want wij blijven nog een nachtje. Van aan de parking loopt het pad door tot aan de Sandandaki watervallen: deze indrukwekkende watervallen zijn gelegen tussen drie rotswanden en hebben een verval van 130m. Een schitterend orgelpunt voor deze wandeling! We besluiten niet verder te wandelen want we moeten nog een heel eind terug en het wordt hier vroeg donker.

In de ryokan spreekt men nauwelijks Engels, met het gevolg dat er met handen en voeten gecommuniceerd dient te worden. Maar ze zijn erg vriendelijk, dus dat komt wel in orde. Het avondmaal is weer typisch Japans, met onderandere sashimi, tempura en een tofupot. Zeker na de stevige wandeling (toch weer een 15km) smaakt het enorm. Ook een bezoekje aan de onsen doet onze vermoeide spieren deugd.

Vanmorgen nemen we de lokale trein en daarna de ferry naar het eiland Miyajima. Dit is het eiland van de grote rode Tori of poort in de zee, een beroemde postkaartfoto uit Japan.

Als we aankomen is het tij aan het opkomen, zodat de poort mooi in het water staat. De tempel is een bijzondere, want is op palen in het water gebouwd. Van op het terras hebben we een mooi zicht op de Tori. Na het bezoek gaan we lunchen: Anne udon noodles met oesters en Wim tempura van zeepaling (de lokale specialiteiten). Lekker! We nemen onze tijd, want we hopen dat de hemel snel gaat opklaren. Het heeft vannacht namelijk geregend en het zou vanaf de middag beginnen opklaren. We willen immers Mount Misen op, maar we hebben niet veel zin om boven in de mist rond te lopen. Het lijkt toch wat lichter te worden, dus we wagen het er op. De wandeling door het park naar de start van de kabelbaan is prachtig: een riviertje, kleurrijke esdoorns en niet te veel volk (beneden aan de Tori is het volk beginnen toestromen. De kabelbaan is in twee delen: eerst gondels voor 6 personen (maar we hebben er eentje voor ons tweeën) en dan een grote cabine tot boven. Vandaar is het nog een half uur klimmen naar het uitkijkpunt op de top. Net voor we boven komen is er nog een schrijn : hier zou Kobo Daishi (die op Koya-san aan het mediteren is) bij een vuurtje gemediteerd hebben, en dat vuurtje zou nu meer dan 1200 jaar later nog steeds branden. De eeuwige vlam in het Peace Park in Hiroshima werd hieraan overigens aangestoken. Boven op Mount Misen hangen er nog steeds wolken, dus geen uitzicht. We nemen dan maar wat foto’s van de grote rotsen en het koppel raven dat er rond hangt (en hoopt op wat lekkers van de toeristen). Maar kijk, ons geduld wordt beloond : plots komt de zon er door en krijgen we een mooi zicht op Hiroshima en de blauwe zee.

We hebben geen retourticket voor de kabelbaan genomen, want we willen te voet terugkeren door het mooie primaire bos. De afdaling is mooi maar zwaarder dan verwacht; we zijn maar net voor zonsondergang beneden. We nemen nog een paar foto’s van de vele hertjes die in het dorp rondlopen en kunnen door het eb een stuk het strand op dichter bij de poort. We missen net de ferry van 18u, dus wachten op de volgende die gelukkig maar een kwartier later komt. Onze voeten doen zeer van de lange afdaling, dus we besluiten gewoon in het hotel te eten. We moeten morgen trouwens vroeg op om de Express bus naar Sandan-kyo te nemen.

Om 8u20 stipt vertrekt de Shinkanzen naar Himeji. Hier staat één van de grootste nog bewaarde kastelen in Japan. Het is bovendien spectaculair gelegen op een heuvel, zodat het zes verdiepingen tellende kasteel hoog boven het stadje uittorent. Alvorens naar het kasteel te trekken, laten we onze bagage achter in één van de lockers in het station. Van zodra we het station buiten stappen zien we in de verte het schitterend witte kasteel, bijgenaamd het reigerskasteel. In 2015 liep een uitgebreide renovatie ten einde, zodat het nu terug in al zijn glorie te bewonderen is. Tegen half 12 zijn we terug in het station. We kopen nog twee bentoboxen voor de lunch en nemen dan de shinkanzen naar Hiroshima.

Dankzij de supersnelle kogeltrein hebben we in Hiroshima nog voldoende tijd om de Atoombom-Dome, het Peace Memorial park en het museum te bezoeken. De A-bom Dome is eigenlijk één van de enige gebouwen waar nog een deel van overeind stond nadat de bom tot ontploffing werd gebracht ongeveer pal erboven. Het is een stille getuige van de vreselijke gebeurtenis die plaats vond op 6 augustus 1945 ’s morgens. In één klap werd de stad Hiroshima toen van de kaart geveegd en verloren 140.000 mensen het leven. Hier wordt je echt stil van. Het gebouw en het park errond moeten er niet alleen voor zorgen dat dit nooit vergeten wordt, maar ze willen vooral een boodschap van vrede uitdragen. In het park staan nog verschillende gedenktekens, zoals dat ter nagedachtenis van alle kinderen die omkwamen. Een klasje Japanse kinderen was net een opvoering aan het doen bij dit monument: heel aangrijpend. Ook hier waren weer zeer veel scholen op bezoek; laat ons hopen dat de jeugd deze vredesboodschap met zich mee draagt. In het museum, dat voor een groot deel gesloten is wegens renovatie, wordt er veel achtergrond gegeven, alsook een pak aangrijpende getuigenissen en objecten van overlevenden.

De stad werd na de oorlog snel terug opgebouwd en bruist momenteel als nooit tevoren. We wandelen terug naar het hotel door verschillende overdekte winkelstraten met veel lichtjes en bling bling, zoals we het ondertussen gewoon zijn in Japan. Soms lijkt het wel of je in een computerspelletje rond loopt.

Voor het diner gaan we naar een typisch okonomiyaki restaurant. Over het station op de zesde verdieping van een gebouw is een volledige food court met alleen maar okonomiyaki restaurants “Hiroshima style”. We schuiven aan bij eentje dat ons aanbevolen werd. Iedereen zit aan de toog die vooral bestaat uit een hete teppanyaki plaat, waarop de koks een soort pizza fabriceren met onder meer noedels, kool, deeg, ei en een heleboel ingrediënten naar keuze. Niet direct haute cuisine, maar wel lekker!

Koekoek, koekoek! Elke oversteekplaats aan een verkeerslicht in Japan heeft hier zijn eigen koekoek. En onder ons hotelraam op de zevende verdieping bevindt zich een verkeerslicht. Vermits wij graag wat frisse lucht hebben ’s nachts hebben we ons raam open laten staan. Maar verdorie wat een vervelende vogel: om gek van te worden!

Enfin, vanmorgen staat Uji op het programma, een stadje op 40 minuten treinen van Kyoto en tevens de stad die bekend staat om zijn groene Japanse thee van hoge kwaliteit. De belangrijkste bezienswaardigheid is de Bjodo-in tempel met zijn beroemde fenikshal. Deze dateert nog uit de Heian periode (1053), één van de enige nog overblijvende uit dat tijdperk. De hal staat midden in een grote vijver en heeft een grondplan dat op een feniks lijkt. Ter bescherming van dit erfgoed worden slechts 50 bezoekers per keer toegelaten. In de hal staat een beeld van een Boeddha, dat uit één cederboom vervaardigd werd. Ook hangen er nog 52 fijn gebeeldhouwde Bodhisattvas. De poorten zouden ook mooi beschilderd zijn, maar dat is niet meer zo goed zichtbaar. In het museum vlakbij hangen replica’s, zodat je je kan voorstellen hoe het er destijds uitgezien moet hebben. We genieten nog van de mooie tuin en gaan een Matcha thee drinken (van Uji thee) in het moderne theehuis.

Onderweg terug naar het station eten we koude sobanoedels in een lokaal restaurantje. Er zijn er zelfs groene, op smaak gebracht met Matcha thee.

We nemen dan de trein terug richting Kyoto en stappen uit in Fushimi-Inari. Hier bevinden zich de beroemde torii: duizenden oranje poortjes waaronder je helemaal tot boven naar de top van de berg van het domein kan klimmen. Dit is een typisch Shinto heiligdom. Noriko, een vriendelijke mevrouw, spreekt ons aan en vraagt of ze ons mag gidsen in het onderste gedeelte, waar er een aantal religieuze gebouwen staan. Ze vertelt ons meer over wat Shinto is en wat de specifieke gebruiken zijn. De meeste Japanners combineren Shinto, een natuurgodsdienst, met boeddhisme. Het wordt een zeer interessante rondleiding. Daarna beginnen we aan de beklimming. De talloze poortjes werden daar neergezet in opdracht (vaak van bedrijven) om hiermee geluk in de business te verkrijgen. Vele echt grote bedrijven hebben vaak hun eigen Inari, waar ze hun eigen poortjes plaatsen, dus die heel grote vind je hier niet. Het is een serieuze klim naar de top. Onderweg komen we vele stenen vosjes tegen, de symbolische beschermers van het heiligdom. Helemaal boven is er weer een schrijn, waar er duidelijk ook sake geofferd wordt (dat ruik je). Op de terugweg genieten we in de namiddagzon van een fris drankje: dat hadden we wel verdiend!

Oeps, we worden om half negen wakker in onze piepkleine kamer in de Ibis Styles: overslapen!

Snel, snel ontbijten, een grote zak wasgoed en onze bagage droppen aan de receptie (we komen hier morgenavond terug) en de straat over het station in om de eerste trein naar Osaka te nemen. Daar moeten we naar een ander station sporen om de trein richting het Wakayama schiereiland te nemen. Aan het lokket vragen we een Koya-san Heritage Pass, want het vervoer naar Koya-san zit niet inbegrepen in onze Japan Railpass. De man aan het lokket weet ons te vertellen dat de laatste treinrit en de kabelbaan gesloten zijn wegens wegversmalling en en schade aan de spoorweg door de voorbije typhoon. Alweer speelt de typhoon ons parten! Gelukkig heeft de treinmaatschappij een bus ingelegd, zodat we via een omweg toch nog op onze bestemming geraken.

Koya-san ligt boven op een berg en is bezaaid met boeddhistische tempels. In een 50-tal tempels kan je ook verblijven. We kunnen direct inchecken in onze gigantische kamer in de Saizenin tempel. Deze bestaat uit 3 tatami-ruimtes met schuivende panelen met rijstpapier: eentje met een lage tafel waar je thee kan aan drinken, eentje voor het diner en eentje met de futons, die als bedden dienst doen. Het is een oude tempel, dus de raampjes zijn flinterdun, zodat we het kacheltje goed kunnen gebruiken.

Maar eerst gaan we op verkenning. We wandelen door het mooie Danjo Garan tempelcomplex, waar tussen de houten tempelgebouwen de esdoorns schitteren in hun herfstpracht: hier zijn de kleuren duidelijk op hun hoogtepunt. De lucht is ondertussen helemaal bewolkt en het koelt snel af: we zijn weer terug in de winter. Het eten wordt al om 17u opgediend. De tempelkeuken is volledig vegetarisch, maar héél lekker: allemaal kleine gerechtjes: tempura, verschillende bereidingen met tofu, … Het wordt opgediend door de monnik van dienst. Na het eten nog eens lekker gaan opwarmen in de onsen. Het sanitair is hier gemeenschappelijk en een douche nemen kan alleen in het gemeenschappelijk bad. Gelukkig zijn de toiletten hier Japans, met alle toeters en bellen, inclusief verwarmde WC-bril! Vandaag op tijd onder de wol, want morgen moeten we zeer vroeg op voor de ochtendceremonie.

Om half zeven staan we niet fris, maar wel monter klaar voor de ochtendceremonie. Deze gaat door in de mooie oude lantaarnzaal van de tempel. Buiten is het berekoud (slechts 3° volgens het internet), maar binnen is al niet veel beter, want de houten panelen van de ingang van de tempel werden al open geschoven en de raampjes laten overal tocht door. Dat wordt dus een half uur bibberen. Twee moniken leiden de ceremonie, die vooral uit het zingen van mantra’s bestaat. Wel speciaal zo ’s morgens vroeg.

Het ontbijt, Japans en volledig vegetarisch, wordt opgediend in een grote eetzaal, waar er gelukkig wel verwarming aan staat. Nadat we terug opgewarmd zijn en alle laagjes aantrokken die we in onze bagage hebben gaan we op pad. Eerst wandelen we nog eens door het Danjo Garan complex om nog eens te genieten van de prachtige kleuren, maar deze keer wel in de zon! We stappen dan verder naar het Oku-no-in kerkhof. Dit zou één van de meest spirituele plaatsen in Japan zijn. We komen op het 2 km lange pad onder de eeuwenoude ceders dan ook vele pelgrims tegen. Het pad eindigt bij het mausoleum van Kobo Daishi, de stichter van het esoterische boeddhisme, de Shingon. Volgens de legende zou hij niet dood zijn, maar nog steeds aan het mediteren zijn in zijn mausoleum, in afwachting van de komst van de volgende Boeddha. Wij hebben hem nochtans niet gezien! We wandelen verder langs de verschillende religieuze gebouwen op het kerkhof en via het nieuwere deel terug naar buiten. In dit laatste deel zien we een aantal vreemde graven, onderandere eentje met een grote rakket er boven op. Rare jongens die Japanners!

We keren met de bus terug naar het centrum, zodat we een beetje kunnen opwarmen voor ons volgende bezoek. De Kongobu-ji tempel heeft gebouwen met prachtig houtsnijwerk en binnenin schitterend beschilderde panelen uit de 16de eeuw. Ook vind je hier de grootste zen rotstuin van Japan. Na dit bezoek kopen we snel iets te eten voor onderweg en halen onze bagage op bij de tempel waar we overnacht hebben. We hebben weer zeer goede aansluitingen van bus en trein, zodat we tegen 16u terug in Kyoto zijn. Het is hier gelukkig een heel stuk warmer! Na het inchecken stappen we nog snel naar de Toji tempel, maar we zien de poorten voor onze neus dicht gaan : pech! Dan maar foto’s genomen langs de buitenkant van de grote houten pagode met 5 verdiepingen.

Vanavond gaan we wagyu rundsvlees eten; we zijn hier namelijk niet ver van Kobe, één van de belangrijke plaatsen waar dit ras gekweekt wordt. En na twee dagen vegetarisch hebben we daar wel zin in!