Anne en Wim op reis

Na een nachtje in het luxueuze La Palma Polo hotel (dankzij een super deal bij Booking) nabij de luchthaven van Quito  komt Santiago, onze gids voor de volgende dagen ons om 8u stipt oppikken. Via de Panamericana Sur rijden we verder de Andes in. Dit wordt de “Avenida de los Vulcanes” genoemd, vanwege de vele vulkanen die er op een rijtje liggen.

Het Cotopaxi National Park is onze bestemming. Na anderhalf uur komen we aan de ingang van het park. We hebben geluk: vandaag is er nauwelijks een wolkje aan de lucht. We krijgen dus direct al prachtige zichten op de besneeuwde kegel van de Cotopaxi. We rijden een stuk naar boven tot op een parkeerterrein. Vanaf hier gaat het, zeer langzaam vanwege de hoogte, te voet verder naar de Refugio José Rivas op 4864m. Deze Refugio is normaal de startplaats voor de beklimming van de vulkaan, maar sinds ze in 2015 terug actief werd is de beklimming tijdelijk verboden. De 300m stijging is niet te onderschatten vanwege de hoogte. We moeten regelmatig stoppen om naar adem te happen. Maar we genieten onderweg van de indrukwekkende vergezichten op de omringende bergen en zien in de verte ook de besneeuwde top van de Antisana vulkaan die meestal in wolken gehuld is. Boven in de Refugio wacht ons een heet kopje cocathee of chocomelk. De afdaling gaat uiteraard een pak sneller! Daarna rijden we met de auto naar de Limpiopungo Lagune. Onderweg komen we nog 2 Andesvossen tegen en een paar caracara’s. Aan de lagune eten we onze picknick op en genieten van de verschillende vogels die zich op en rond het meer ophouden.

In de late namiddag komen we aan in de Hacienda El Porvenir, waar we de komende dagen verblijven. Deze historische Hacienda van bijna 1000 hectare grenst aan het nationaal park. Ze hebben een tweehonderdtal runderen en talrijke paarden. Een gedeelte van hun landerijen wordt voorbehouden aan natuurconservatie en er is ook een herbebossing project.

Na het ontbijt trekken we onze stapschoenen weer aan en gaan op pad richting vulkaan Rumiñahui. Het is een prachtige wandeling over de paden van de Hacienda met prachtige vergezichten op de Cotopaxi. Dankzij het heldere weer kunnen we zelfs de besneeuwde top van vulkaan Cayambe zien. Plots komen er 3 condors van het dal beneden ons boven ons hoofd zweven: waw! En het kan niet op: ook nog twee verschillende soorten herten kruisen ons pad. Als we verder stijgen (vandaag van 3600m aan de Hacienda tot 4200m, afstand 13km), verandert de vegetatie en lopen we door de wilde lupinen en de oranje chuciragua, de symboolbloem van het nationaal park. Verder op het pad staan een paar pikzwarte koeien en stieren van het soort zoals de Osborne stier in Spanje. Dit is even spannend, maar onze gids weet ze te verjagen. Het laatste stuk van de wandeling tot aan de kam van de Rumiñahui stijgt serieus en de hoogte laat zich weer voelen. Maar we geraken er en worden alweer getrakteerd op een prachtig zicht op de Cotopaxi.

Als we via een andere route terug afdalen moeten we op het einde een poort door die er voor moet zorgen dat de koeien de Hacienda niet verlaten. Als we de poort dichttrekken zien we een bordje: “Peligro: toros bravos”; tiens…

In de late namiddag staat er een kookworkshop onder leiding van één van de lokale kok op het programma: we maken kleine empanadas met kaas en aji (een dip op basis van pepertjes, lente-ui en koriander). Hierbij wordt canelazo, een soort kaneelthee met naranjilla (een lokale vrucht), geserveerd. Onze empanadas zagen er niet zo mooi uit als die van de kok, maar ze waren wel lekker!

Op maandag staat een lange trip naar het Quilotoa kratermeer op het programma. Dit is aan de andere kant van de Cotopaxi in de Westelijke cordillera. De Avenida de los Vulcanes bestaat namelijk uit 2 parallelle bergketens met in het midden een hoogte vallei met ettelijke stadjes. De oostelijke cordillera grenst aan het regenwoud en is dus een stuk groener. We moeten dus eerst een bergketen over. Boven op de bergpas hebben we zicht op meerdere vulkaantoppen, ondermeer op die van de Chimborazo, met zijn 6263m de hoogste van Ecuador. Het landschap in de westelijke cordillera is heel anders: veel droger, geen besneeuwde bergtoppen meer en heel veel kleine lapjes grond, soms tegen een heel steile helling. De Indianen die hier wonen zijn bij de armste van Ecuador en wonen vaak nog in kleine traditionele hutjes met daken in stro. We zien er hier nog veel in traditionele klederdracht.

Voor we in Quilotoa aankomen bezoeken we nog een lokale schilder die politiek zeer ge-engageerd blijkt te zijn, zoals blijkt uit zijn kleurrijke kunstwerken. Langs de indrukwekkende Cañon Del Toachi gaat het dan verder naar het dorpje Quilotoa. Hier werpen we een eerste blik op het kratermeer. Dit grote groene meer in de diepte is ontstaan toen de gelijknamige vulkaan implodeerde, wellicht miljoenen jaren geleden. We wandelen een stukje over de kraterrand. Met de zon die af en toe vanachter de wolken verschijnt verandert de kleur van het water. We kruisen een familie indianen die met slechts één ezel een bed verhuizen van het volgende dorp.

We gaan eten in een oude hacienda, de Posada de Tigua. Als we na het eten nog even aan de kachel gaan zitten, komen er juist nieuwe gasten toe ( de posada is ook een hotel) en tot onze verbazing blijkt dit het Franse koppel te zijn van tijdens ons verblijf in de Sacha Lodge in Yasuni. Ecuador is klein!

De volgende ochtend is het alweer tijd om te vertrekken. Het heeft de hele nacht geregend, dus de Cotopaxi laat zich niet meer zien. We rijden eerst naar het Santa Rita Ecoreserve, dat in het verlengde van de oude modderstroom na een uitbarsting van de vulkaan is ontstaan. In dit Andes Hoogtewoud (rond 3000m) wandelen we langs verschillende watervallen. We lunchen ter plaatse met een traditionele bolón; een soort beignet van groene bananendeeg gevuld met kaas.

Na de lunch rijden we verder door naar onze volgende bestemming: het nevelwoud in Mindo.