Anne en Wim op reis

In Mpila regent het al de hele nacht als we het park uitrijden. We zien verschillende safari-voertuigen uit de andere richting komen om het park te bezoeken. De passagiers zitten ingeduffeld tegen kou en nat te rillen in de open wagens. Blij dat wij in onze auto zitten!

We nemen de route via de autostrade: eerst naar Durban en daarna landinwaarts naar de Drakensbergen. Dat is een omweg maar het gaat wel sneller. Er is voor een zondag redelijk wat vrachtverkeer. We stoppen voor de lunch aan de mooie watervallen van Howick waar we het laatste restje van onze eigen keuken verorberen (een pastaslaatje). Het is intussen gestopt met regenen, maar nog wel erg bewolkt.

Howick Falls

Onze eerste stop in de Drakensbergen is het Cleopatra Mountain Farmhouse, een gastronomisch adresje aan de voet van het Highmoor reservaat. Voor het erg uitgebreide avondeten verkennen we de onmiddellijke omgeving van het guesthouse. Het ziet er erg mooi uit, dat zien we zelfs ondanks de laaghangende wolken. Na het 5-gangen diner kruipen we overvol in bed. Morgen gaan we calorieën moeten verbranden!

Cleopatra Mountain Farmhouse

Ook het ontbijt is een zaak van meerdere gangen bij Cleopatra: 3 deze keer. We schuiven nadien maar niet aan voor het bijhorende buffet, want we hebben nog genoeg reserve van gisteren en we moeten de berg nog op. Voor onze wandeling krijgen we een picknick mee. We rijden een kort eindje de weg verder omhoog tot 2000m hoogte, en komen zo aan de ingang van het Highmoor reservaat waar we gaan wandelen. Het is er PRACHTIG! We stappen over glooiende grasheuvels die hier en daar worden doorsneden door diepe geulen. Aan de rand van die geulen zijn steile rotsklippen gevormd waarin af en toe een grot is te ontwaren. Ons doel van de wandeling is één van die grotten: de caracal grot. Onderweg houdt een kudde blesbokken ons van op afstand in de gaten, en we zien ook even een baviaan. Het weer was ’s morgens nog overtrokken, maar trekt in de loop van de dag mooi open. Na een magnifieke wandeling van 14km zijn we klaar voor nog eens 5 gangen avondeten!

High moor

Schuwe blesbokken

Caracal-grot

Met pijn in het hart verlaten we na de ochtendrive en het ontbijt de mooie Makakatana Lodge. Op aanraden van Annelies, de Belgische ranger die er ook werkt, bezoeken we in St Lucia nog de plek waar de oceaan en het estuarium vroeger met elkaar verbonden waren. Er is een mooie boardwalk aangelegd, zodat je van het strand naar het estuarium kan wandelen. Naast de uiteraard aanwezige nijlpaarden zien we ook een haaievin: het is dus toch waar dat er haaien zitten!

St-Lucia, Boardwalk

In St Lucia doen we ook onze aankopen; want de volgende drie dagen in Mpila zijn self catering.

In Mpila betrekken we een safaritent met eigen badkamer en keuken. Bij aankomst blijkt dat we moeten opletten voor de nieuwsgierige vervet aapjes, die als we even niet opletten in onze tent een kijkje gaan nemen. Gelukkig hadden we het snel door. Vóór het avondeten doen we nog een korte toer in het park en komen al direct een aantal neushoorns tegen: het Hluhluwe Imfolozi NP is dan ook beroemd vanwege zijn grote populatie neushoorns. Bij het avondeten krijgen we ook nog bezoek van een hyena, die komt checken of er voor hem niets op de bbq ligt.

Witte neushoorns

We doen de eerste dag een toer langs de kant van Imfolozi en zien meteen ook hoe kurkdroog alles is. Ook de Imfolozi rivier staat droog. Op een eerste stop zien we al meteen een troep leeuwen liggen in de verte, en aan de rivieroever onze eerste zwarte of puntlip-neushoorn. Op de terugweg breekt er een zwaar onweer los: het lijkt of er bliksems naast ons inslaan. Gelukkig zitten we in onze kooi van Faraday!

Zwarte of puntlip-neushoorn

Diederikkoekoek

De tweede dag ziet er heel grijs uit. We rijden naar de Hluhluwe kant van het park en komen al snel vast te zitten in een buffel-opstopping. Heel langzaam komen we er voorbij. We lijken vandaag wat minder dieren te zien, maar dat ligt misschien aan het slechtere weer. Bij het avondeten is onze hyena weer op post en even later komt ook een wild zwijn poolshoogte nemen.

Buffelfile

De eerste dag staat een boottocht over het estuarium van St Lucia op het programma. Michael, onze ranger rijdt met ons naar een plaats waar de boot ons zal komen oppikken. Het meer stond vroeger in verbinding met de oceaan, waardoor het uit zout water bestaat. Dat zorgt voor een unieke fauna. Warwick, onze enthousiaste schipper vertelt honderduit over wat er onderweg allemaal te zien is: hippo’s, krokodillen en een grote variëteit aan watervogels. Er zouden ook haaien zitten, maar die laten zich vandaag niet zien. In de verte zien we een grote rookpluim: weeral brand? Michael legt uit dat dit gecontroleerde branden zijn: voor de start van de regens brandt men stukken grasland af, zodat er als het regent vers gras kan groeien.

We lunchen op de oever met zicht op de hippo’s: slaatjes en worsten op de braai.

Zadelbekooievaar

’s Avonds staat er nog een nightdrive op het programma. Jammer genoeg zien we geen luipaarden, maar het is toch een leuke ervaring.

Onze laatste volle dag in Isimangaliso gaan we de overkant van het meer verkennen : de zogenaamde “Eastern Shores” liggen tussen het estuarium en de Indische Oceaan. Hier bevindt zich de hoogste begroeide duinengordel van de wereld. Onderweg zien we weer heel wat wilde dieren, onder meer witte neushoorns mét hoorn deze keer. Omwille van het stropen werden de hoorns van alle neushoorns langs de westoever (waar onze lodge is) preventief verwijderd. Een moeilijke beslissing, maar wellicht de beste remedie tegen het stropen. In Hluhluwe Imfolosi Nationaal Park hier vlakbij (onze volgende bestemming) werden vorige maand alleen al 50 neushoorns afgeslacht alleen maar voor hun hoorn: verschrikkelijk is dat.

Uiteindelijk komen we aan op een duin boven een verlaten strand. Normaal kan je hier snorkelen en zelfs walvissen zien, maar er staat vandaag zoveel wind dat we het maar bij pootje baden houden. Tegen de lunch beklimmen we weer de duin om met het zicht op de oceaan te picknicken.

Perrier’s Rocks

Tegen we terug aan de lodge komen zijn er donkere wolken opgekomen: zou de langverwachte regen nu eindelijk komen? Tijdens de high tea vallen er inderdaad een paar druppels, maar wellicht niet genoeg voor de kurkdroge natuur hier. Jammer genoeg zullen we ons laatste avondmaal in Makakatana dus niet in de boma (vuurplaats) kunnen nemen. 😖

Sterrenhemel boven onze badkamer

Vanuit Barberton rijden we vroeg richting de grens met Swaziland. We kiezen voor de langere weg langs Oshoek. De kortere route doorheen het Barberton natuurreservaat lijkt ons door de branden niet zo’n goed idee. Maar ook de lange weg is heel mooi. Aan de grens gaat het erg vlot en rond de middag zijn we al in Mlilwane, het reservaat waar onze Lodge is gelegen. Reilly’s Rock Hilltop Lodge ligt op het hoogste puntje van het reservaat in een prachtige tuin waarin duikers (kleine antilopen), schildpadden en vele vogels zonder angst vertoeven. Normaal zijn zeker de duikers erg schuw. Onze kamer komt recht uit de koloniale tijd.

Reilly’s Rock Hilltop Lodge

We lunchen beneden aan het meer en gaan van daaruit wandelen. We volgen de shallows trail en daarna en stukje van het Hippo trail, een dikke 4km. Dat verbrandt toch een beetje calorieën van de voorbije dagen, maar er gaat thuis toch ook nog werk aan zijn… Tijdens de wandeling zien we nijlpaarden en een krokodil. En een massa vogels. ’s Avonds BBQ aan het vuur met de andere gasten (een Frans koppel en een alleen reizende Française) nadat we eerst de bush babies hebben gevoed. Erg grappige beestjes met zachte handjes zijn dat.

Weverkolonie

Hippo pool

Thick-tailed Bush Baby of Dikstaartgalago

De volgende dag vertrekken we terug naar Zuid-Afrika. Het is een saaie weg. De grensovergang verloopt wat minder vlot door een bus Nederlanders die ons net voor is. Conclusie over ons korte verblijf in Swaziland: erg netjes; hadden we geen grensovergang moeten passeren, zouden we ons nog steeds in Zuid-Afrika hebben gewaand, alleen met iets betere wegen…

We tanken in Mkuze en kopen er in de Super Spar een slaatje voor de lunch onderweg. Rond 14u komen we aan in Makakatana Bay, een prachtige Lodge aan de rand van het estuarium van Sint-Lucia. De kamer is magnifiek en de eerste drive erg leuk. En ook het eten is erg goed, het fijnste dat we tot nu kregen.

Na de drive van vrijdagmorgen zullen de meeste gasten vertrekken. We zullen dus afscheid moeten nemen van ons gezelschap in het safari voertuig. Maar het blijkt nog een superrit te worden: al vrij snel komen we twee prachtige Cheetah’s, of jachtluipaarden op het spoor : de twee atletische broers liggen uit te rusten van de jacht. Vermits ze nogal stevige concurrentie hebben van de leeuwen en luipaarden zijn ze echter zeer op hun hoede. Ze hebben blijkbaar ook honger, dus gaan al weer op pad. We blijven ze een tijdje volgen: wat een prachtige beesten!

Tijdens de namiddagrit nog een verrassing: een luipaardvrouwtje dat zit te drinken aan een waterpoel. Ondertussen houdt ze ons nauwgezet in de gaten, maar ze lijkt verder volkomen relaxt.

Onze nieuwe medepassagiers zijn een ander paar mouwen: 2 Canadezen met reuzegrote lenzen, die bovendien niet anders doen dan klagen; echte safarisnobs. Deze Lodge is duidelijk te min voor hen. Wij vinden het anders dik OK! 😎

Na de drive rijden we niet naar de lodge, maar naar een boma : dat is een open plek in de bush omheind met houten palen, waar een bushdiner geserveerd wordt. In het midden een kampvuur: zeer gezellig, maar we hebben pech : we zitten midden in de rook. Als onze braai verorberd is besluiten we dus snel op te staan.

Braai in de boma

Onze laatste drive op zaterdagmorgen lijkt helemaal niets te worden; het is heel stil in de bush. Buiten een paar maraboes, de nijlpaarden die nog steeds in hun poel zitten, enkele giraffen en een hoop schattige dwergmangoesten lijkt er niet veel te bewegen. Tot dat we een groep van 5 (vijf!) witte neushoorns ontdekken: waw! Hiermee hebben we in Cheetah Plains de fameuze “big 5” gezien: leeuw, luipaard, buffel, olifant en neushoorn. Tel daarbij nog de jachtluipaarden en de wilde honden en dus was dit zeker een groot succes!

Het lijkt allemaal heel makkelijk, maar door onze Wilderness trail en onze self drives in Namibië weten wij dat het nooit zeker is dat je wild zal zien. Hier hebben alle gidsen een onderling communicatiesysteem waardoor ze altijd precies weten waar ze naar toe zullen rijden. Ze weten uiteraard na al die jaren ook prefect wat de gewoonten zijn van de verschillende dieren, wat ook een groot voordeel is. Het is heel leuk om zo makkelijk al deze dieren te zien, maar we zijn ook erg blij dat we de ervaring van de trail gehad hebben.

Na de alweer lekkere brunch zetten we koers naar Barberton, een oud gouddelversstadje niet ver van de grens met Swaziland. We komen hier rond drie uur ’s namiddag aan en besluiten de heritage wandeling te doen, langs allemaal gebouwen van de 19de en begin 20ste eeuw. Het is nog steeds zeer heet, dus we besluiten onderweg een fris pintje te gaan drinken in een lokale bar: dit is echt couleur locale: verlopen blanke mannen spelen pool of drinken een pintje en de waardin is echt geen simpele: zo houdt ze het zaakje wellicht onder controle. De frisse Black Label smaakt prima in de biergarten en we slaan het geheel geamuseerd gade…

Op aanraden van de eigenares van Foutain Baths Guestcottages gaan we eten bij “Josephine’s”, een Belgisch restaurant uitgebaat door twee Westvlamingen die hier via hun vakanties in Zuid-Afrika beland zijn. We eten een super lekkere steak tartaar met verse frietjes en echte zelfgemaakte Belgische mayonaise. Dat smaakt! Vooral ook omdat de porties eens normaal zijn en we dus niet met een overladen gevoel van tafel gaan.

Het is nog steeds zeer warm en ook ontzettend droog. In het natuurpark boven het stadje zijn bosbranden uitgebroken: in het donker een schrikwekkend zicht. We zijn er niet gerust op en besluiten onze koffers toch maar klaar te zetten. Je weet maar nooit! Terwijl we nog napraten op ons terras merken we dat de wind draait en dus ook de gloed verdwijnt. Zo kunnen we toch met een gerust hart gaan slapen.