Anne en Wim op reis

Zondag… Vanaf 5u beginnen de klokken hier al met veel enthousiasme te luiden om iedereen naar de zondagse mis te lokken. Veel te vroeg wakker dus… 😖 Toch al eens door de gordijnen piepen om te kijken hoe het met het weer boven de vulkaan gesteld is. Verrassing: vandaag geen wolken! ☺

De perfecte dag dus om een tochtje boven op de vulkaan te maken!

Om 9.30u komt het busje van Tierra Tours ons oppikken. Naast onze gids Gino waren er nog 2 Duitsers en 2 Franstalige Canadezen. De top van de Mombacho is ondertussen weer in wolken gehuld. Maar ja, het is daar boven dan ook nevelwoud. Een open truck brengt ons naar de start van de Crater Trail; we gaan namelijk een lus maken rond één van de 4 kraters. De Mombacho is een uitgedoofde vulkaan, met op de onderste hellingen koffieplantages en boven een dicht nevelwoud. Onderweg naar boven in onze truck die verder gevuld is met een klasje kleine kinderen, komen we tot groot jolijt van de kinderen een groep brulapen tegen. Tijdens de wandeling zien we verschillende soorten bromelia’s en orchideeën, waaronder de op één na grootste van de wereld, een orchidee die slechts 24 uur bloeit. De vulkaan mag dan wel niet meer actief zijn, er zijn toch nog fumarolen (rookgaten). Normaal hadden we hier een uitzicht moeten hebben, maar vanwege de laaghangende wolken wordt dit niks. Na de wandeling keren we terug naar Granada.

Na een lekkere lunch bij Los Sueños lopen we richting het meer. De bedoeling is hier een schipper tegen het lijf te lopen om de Isletas te bezoeken. De Isletas zijn een 300-tal eilandjes in het Nicaragua meer die ontstaan zijn na de instorting van een oude krater van de Mombacho. Het zijn tropische paradijsjes met vele watervogels. 2 uur lang dobberen we er rond tot we in het donker terugkeren naar Granada. Lekker steakje eten bij El Zaguan, en dan pakken voor onze volgende etappe morgen naar Ometepe.

Ons oorspronkelijk plan voor vandaag was een bezoek aan de Mombacho vulkaan, maar de wolkenband rond de top van de vulkaan ziet er vanmorgen dikker uit als gisteren. Dan maar plan B. Nina van onze guesthouse regelt snel voor ons een chauffeur/gids, Favio, die met ons een hele toer zal doen in de streek tussen Granada en Masaya. De witte dorpjes zijn niet echt wit, maar eerder kleurrijk. De naam zou afkomstig zijn van de oorspronkelijke Indiaanse bevolking, omdat elk dorpje zijn eigen artisanaat heeft : het eerste dorpje produceert zoetigheden, het volgende meubels, … We bezoeken een pottenbakkersschool in San Juan del Orriente waar de potten vervaardigd worden zoals de oorspronkelijke Indiaanse bevolking het deed. In Catarina is er een uitzichtspunt over de Laguna de Apoyo, met daarachter Granada en het Nicaragua meer en de Mombacho vulkaan. Dit is een ‘verdronken’ vulkaan, die een groot rond meer vormt met zuiver water en vissoorten die nergens anders ter wereld voorkomen. Wat lager is er een oud treinstation dat nu dienst doet als panoramisch restaurant. Een lunch with a view: het smaakt! Volgende stop : Masaya, niet de vulkaan deze keer, maar het stadje. We hebben er wel uitzicht over de vulkaan met zijn rookpluim en nog een andere Laguna, de Laguna de Masaya. We bezoeken er het oude treinstation met foto’s van Sandino en de grote artisanale markt. Daarna gaat het terug naar onze oase Miss Margrits, waar we lekker relaxen aan het zwembad. 

Om 3.15u gaat de wekker: Au! De taxichauffeur staat ons al netjes op te wachten om ons naar het station te brengen. Daar loopt best al wat volk rond op dit vroege uur. In Zaventem verloopt alles vlot en al snel zijn we onderweg naar Madrid. Omdat we naar de States vliegen moeten we een extra check door. En ’t zal de laatste niet zijn! 😖 In Miami moeten we nl. eerst via de douane passeren alvorens we terug binnen mogen voor onze volgende vlucht, en die is al over 2u : stress! Wim spot in de rij bij de douane een eindje voor ons Nigel Farage; die gaat wellicht zijn diensten aanbieden bij Trump. 😏 Net op tijd geraken we op onze laatste vlucht naar Managua. En voor we het weten zijn we onderweg naar Granada met Andy. Onderweg wijst die ons nog op de gloed van de actieve Masaya vulkaan. Na een uurtje komen we aan bij onze guesthouse in Granada, Miss Margrits. Dit bevindt zich in een mooi gerenoveerd huis rond twee groene patios.We hebben een mooie kamer met panoramisch uitzicht op de stad tot aan het Nicaragua meer en aan de andere kant de Mombacho vulkaan.

Na een vrij goede nacht (dankzij een super comfortabel bed) schuiven we aan voor een heerlijk ontbijt met vers fruit en omelet. Daarna gaan we op pad om de stad te verkennen. We lopen door kleurrijke koloniale straten, langs oude kerken naar de lokale markt. Zoals overal in Latijns-Amerika een bont schouwspel. Van daar gaat het naar het weelderige Parque Central aan de kathedraal die net een nieuw laagje verf krijgt. We beklimmen de toren voor een uitzicht op de stad. Chris, de eigenaar van de guesthouse had ons aanbevolen om een cigarenfabriekje gevestigd in één van de mooiste koloniale huizen van de stad te bezoeken. Een goede tip! Onze gidsen doet pas haar tweede rondleiding in het Engels, dus wordt ze bijgestaan door twee anderen. De tweede blijkt Benoît te zijn, pas afgestudeerd als landbouw wetenschapper aan de universiteit van Louvain-La-Neuve. Die vond het wel leuk om eens landgenoten te ontmoeten. Het was een interessante rondleiding in een bedrijfje dat veel dynamiek uitstraalde. Via het oude treinstation (sinds de jaren 80 zijn er geen treinen meer) lopen we naar ons lunchadresje El Garaje; lekker en verse overvloedig belegde broodjes met veel verse groentjes. Via de gezellige Calzada met vele terrasjes en restaurantjes wandelen we tot aan het meer. Daar is echter niet veel te beleven, dus gaan we terug naar de Calzada waar we nog eens een terrasje doen want het is best warm.

Om 17.30u komt Andy ons oppikken voor een night tour naar de Masaya. Na wat file (dit is een populaire uitstap) komen we boven aan één van de drie kraters waar we in de diepte de kolkende lava kunnen zien: indrukwekkend! National Geographic kwam hier pas nog een documentaire maken, vermits de activiteit van deze vulkaan echt wel uniek is. Dit is ondertussen al enkele maanden zo: we hebben geluk!

Andy zet ons achteraf ineens af aan de Calzada zodat we daar iets kunnen eten. Het is er een drukte van jewelste: muzikanten, breakdancers, vuurartiesten, … Wat een contrast met overdag toen het hier heerlijk rustig was. Het is dan natuurlijk ook wel het begin van het weekend.

We staan bij mooi weer op in Didima, dus hebben we tijdens ontbijt en pakken het volle zicht op onze prachtige omgeving. Wat mooi is het hier toch.

Clarens, onze volgende stop, is niet zo heel ver, dus nemen we de weg doorheen het Golden Gate National Park. Onderweg verliezen we wel een beetje tijd door een omleiding, waardoor we een heel eind over gravel moeten in plaats van over asfalt.

De hoofdweg door het park is openbaar dus je rijdt er gewoon door. Nauwelijks enkele minuten het park in worden we echter wel even opgehouden. Er staan 3 sport(?)wagens onder een zwart zeil en een pickup truck met camera klaar langs de baan. Hmm… opnames voor een reclamespot of misschien wat anders … Top Gear anyone? We mogen snel door zonder wijzer te zijn.

Golden Gate NP

Het landschap is hier ongelofelijk mooi, weer helemaal anders. Het doet wat Wilde Westen aan. We doen twee loops die naar enkele uitkijkpunten op een paar kilometer van de weg leiden. Van op Generaalskop zien we heel wat wild: zwarte gnoe’s, elanden, zebra’s, bavianen en een blesbok.

Ons stalen ros

Zwarte Gnoe

Lunchen doen we in het Golden Gate Hotel, gelegen in het westen van het park. Na de lunch starten we een wandeling naar de Holkrans, een mooie rotswand boven het hotel. We hadden tot nu mooi weer met enkele korte onweersbuien die we telkens in de wagen uitzaten, maar na een half uurtje stappen kom er een heel dreigende lucht opzetten. We twijfelen even terug te keren maar lopen toch nog even door. Net als we aan een grote grot komen barst het onweer los. We zitten gelukkig droog. Verder gaan we niet want van hier gaat het over de rotsen en die kunnen nu spekglad zijn. Als het even stopt keren we op onze stappen terug, alles beschermd onder regenjassen en -hoezen. Toch blijven we weer net droog.

Holkrans

Holkrans

Elandantilopes

In de regen rijden we dan naar Clarens, waar we inchecken bij Lake Clarens guesthouse, waar ooit Brad Pitt nog logeerde. We gaan eten in Clementine’s, het beste restaurant in town, dat mag wel voor onze laatste avond. Niet dat het zo exclusief is, wel druk (we reserveerden gelukkig) en heel lekker. Buiten blijft het gieten…
De volgende ochtend, onze laatste in Zuid-Afrika, genieten we in het zonnetje van een lekker ontbijt. Het was weer een mooie reis…

Clarens

Na alweer een verrukkelijk driegangen ontbijt vertrekken we verder naar het noorden, naar Cathedral Peak. We logeren er in het Didima Camp midden in het natuurgebied. Vanuit onze gigantische en comfortabele hut hebben we een spectaculair uitzicht op het Cathedral Peak massief. Dus zelfs zonder een inspannende wandeling te doen kan je van op je eigen terras genieten van deze mooie omgeving.

Vermits het al te laat is om nog een wandeling te beginnen (en het ook behoorlijk heet is), besluiten we het museum over de San rock art dat hier ook gelegen is te bezoeken; klein maar interessant. De San zijn de oorspronkelijke bevolking in dit gebied, die via tekeningen op de rotsen met elkaar communiceerden
De eerste morgen wilden we de wandeling naar de Blue Pool maken, maar we hoorden tijdens het diner dat een Duitse groep die hier ook verblijft exact hetzelfde van plan is. Dan maar plan B : de Rainbow Gorge wandeling. Een mooie wandeling die door het bos langs een rotsdal met een riviertje gaat. Rond half 12 zijn we terug.

Streeptapuit

We hebben ons voor half 3 ingeschreven voor een begeleide wandeling naar een San rock art vindplaats. Tijd dus voor een lange siësta. 😉
Tegen het uur van afspraak begint het te regenen. Maar tegen dat we aan de wandeling beginnen kunnen we onze regenjas al weer uittrekken en onze zonnebril bovenhalen: bergweer… 😏
Het is niet zo’n lange wandeling, maar wel even een steile klim. In een kleine grot op de helling toont onze lokale gids een paar 2000 jaar oude rotstekeningen van de San. Ongelooflijk dat dit bewaard bleef.

San rostschilderingen

Onze tweede dag in Didima is het mistig als we opstaan. We doen dus rustig aan, want wellicht zal dit in de loop van de ochtend wel weer optrekken.

En inderdaad: rond 9u30 gaan we in het zonnetje op pad richting Blue Pools. Rond 11u zijn we daar al. We besluiten verder te wandelen naar de Neptune Pool in de andere vallei. We steken drie bergriviertjes over en moeten regelmatig wat zoeken om het pad te vinden. Ondertussen trekken de wolken steeds verder op, zodat we weer een paar schitterende vergezichten te zien krijgen. Om half 2 picknicken we aan de Neptune Pool en besluiten dat we dan maar beter terug keren; mogelijk hangt er nog onweer in de lucht voor vanavond. Terug in Didima genieten we van een welverdiend Black Label pintje op het terras met zicht op het indrukwekkende Cathedral Peak massief. Wat een mooie dag alweer!

Sterrenhemel boven Cathedral Peak – vlnr: Outer Horn, Inner Horn, The Bell, Cathedral Peak