Anne en Wim op reis

Na een ochtendwandeling rond de Hummingbird Lodge, vertrekken we per boot naar ons verblijf voor de komende drie nachten : de Maquisapayoj Lodge. Onderweg zien we nog capybaras en squirrel monkeys.
Deze lodge is duidelijk beter uitgerust als de vorige; we hebben hier zelfs warm water. Nu is het wel warm genoeg buiten, dus lauw water is ook niet echt een probleem.
Om 16u gaan we dan op pad naar de plaats waar de tapirs mineralen komen opdoen, een zogenaamde claylick. Onderweg zien we nog tamarins, capucijnaapjes, brulapen en mooie grote blauwe morphovlinders. Aan de claylick heeft men een groot observatieplatform gebouwd, met muskietennetten, vanwaar je de tapirs kan gadeslaan. We eten ons meegebracht dinner op en beginnen te wachten. Jammer maar helaas, geen tapir vandaag.
De volgende ochtend vertrekken we al om 4u met de boot naar een andere “claylick”, deze keer die van de parkieten en ara’s. Deze komen wel in grote getale opdagen en weldra is het een gekwetter van jewelste. Normaal gaan eerst de parkieten naar de klei, maar om één of andere reden dalen ze niet af uit de bomen. Misschien was er ergens een roofvogel in de buurt?
Uiteindelijk, dalen de blauwkopparkieten toch af, gevolgd door de blauw-rode ara’s; een kleurrijk zicht…
Als de ara’s terug opvliegen wandelen we terug naar de rivier, die we oversteken, waarna we op weg gaan naar het eerste oxbowmeer. Hier hopen we de reuzeotters te kunnen zien, maar we hebben geen geluk. Dobberend op ons bootje zien we wel de hoatsin, een soort primitieve vogel en nog een aantal vogels.
We wandelen daarna door het woud naar een gigantische woudreus, een 6 à 700 jarige ceibaboom, waarin men een panoramisch platform heeft gemaakt. Na een hoop trappen bereiken we het 41 meter hoge platform dat boven de andere bomen uittorent. Prachtig uitzicht!
Op de terugweg naar de lodge begint het hard te regenen, waarna we beslissen om de rest van de namiddag al luierend door te brengen.
’s Avonds klaart het terug op, maar tegen middernacht begint het terug te regenen. En als we om 5u gaan ontbijten is het nog steeds niet gestopt. Dan maar door de regen naar Lago Blanco, het volgende grote oxbowmeer. Met de onophoudelijke regen vrezen we helemaal niets te zullen zien, maar we hebben geluk; opeens komen 5 reuzeotters onze richting uit gezwommen. En om dat ze nogal nieuwsgierig zijn komen ze één voor één hoger uit het water. Geweldig.
Ondanks de regen is dit een zeer geslaagde uitstap.
We besluiten na de lunch af te wachten of het stopt met regenen. Wanneer de zon terug tevoorschijn komt, gaan we weer op pad. Al gauw zien we twee groepen tamarins, waaronder de keizerstamarin. Deze wordt zo genoemd, omdat hij een grote snor heeft, zoals de Duitse keizer Willem II destijds. Opeens horen we in de verte een stormwind. Miguél zegt dat we snel terug naar de lodge moeten, want een sterke wind in het oerwoud kan zeer gevaarlijk zijn. Vele bomen wortelen namelijk niet diep, zodat ze makkelijk kunnen omver waaien.
Als de bui voorbij is, gaan we weer op weg naar de tapir lick. Hopelijk hebben we deze keer meer geluk. Helaas begint het weer te regenen. We wachten nog een tijdje, maar keren uiteindelijk terug naar de lodge, waar Luís ons laatste avondmaal in de jungle heeft klaargemaakt. Ondanks de overvloedige regen, hebben de reuzeotters en keizerstamarin de dag toch goed gemaakt.
Op donderdagmorgen vertrekken we met de boot verder stroomafwaards op de Madre de Dios rivier. Na 2 1/2u stappen we over op een taxi. Deze brengt ons terug naar een overzet, waarna we met de taxi via de Interoceanica naar de luchthaven van Puerto Maldonado gaan. Hier nemen we het vliegtuig naar Lima, het laatste hoofdstuk van onze reis.

Na slechts drie uurtjes te hebben geslapen zijn we onderweg naar het Amazonewoud, meer bepaald Manu National Park. We = wij twee, onze gids Miguél, onze kok Luís en onze chauffeur Agripino. 3 man personeel voor ons tweetjes dus eigenlijk. 😉
Eerst rijden we terug een pas van 4000m over, waar we in de optrekkende nevel ronde graftombes van een pre-Inkabeschaving zien opdoemen; een mysterieus zicht. Vandaar gaat het naar beneden, waar we in een dorpje met allemaal wit met blauwe huisjes gaan ontbijten.
Vandaar gaat het verder bergaf richting nevelwoud. Wanneer we de bovengrens van het Park oversteken, gaan we in een rustig tempo verder over een smalle, maar toch goed onderhouden weg. Dat laatste hebben we geweten, want op een bepaald moment is de hele weg een uur afgesloten voor wegenwerken. Met man en macht probeert men er alles aan te doen om aardverschuivingen te voorkomen; een gevaarlijk werk!
Op de middag houden we halt langs de kant van de weg voor een lichte lunch (slaatje van kip, rijst en groentjes), waarna we een stukje te voet verdergaan. We zien verschillende vogels, zoals de kleurrijke quetzal, de cock of the rock, een motmot en ook roofvogels. Verder zijn er ook vele kleurrijke vlinders en we zien ook de wooly monkey, de grootste apensoort in het park.
Tegen de late middag komen we aan in onze lodge voor de nacht : de Bamboo Lodge. Het was een prachtige dag, maar na het avondeten begint het te onweren. Het blijft de hele nacht gieten. Gelukkig is het ’s morgens terug droog en gaan we weer op pad richting de Madre de Dios rivier. Dit is de belangrijkste rivier van het park, welke uiteindelijk via Bolivia en Brazilië uitmondt in de Amazone.
Hier gaan we verder met de boot, want een weg is er niet meer. Gedurende 4u zien we het groene landschap voorbijschuiven. Tegen 15u komen we aan bij de Hummingbird Lodge; ons vrij basic adres voor de nacht.
Om 16u gaan we op pad voor een avondwandeling en voor het eerst sinds het begin van onze reis worden we omzwermd door muskieten : de Deet doet het gelukkig goed.

Het treintje naar Machu Picchu vertrekt vanuit Ollantaytambo; perfect dus om s’middags eerst de mooie site van Ollantaytambo te bezoeken. We dachten misschien wat overkill aan sites te krijgen na de Heilige Vallei; maar niets is minder waar; deze site is toch weer anders. Bovendien is ook het dorpje zelf, waar nog lang Inka’s gewoond hebben, zeer de moeite om nog eens door te wandelen.
Om 16.30u vertrok dan onze trein naar Aguas Callientes, of tegenwoordig Machu Picchu Pueblo. Hier brengen we de nacht door om ’s morgens één van de eerste bussen naar Machu Picchu te kunnen nemen. Alles in dit dorpje is in functie van de duizenden toeristen die jaarlijks Machu Picchu bezoeken.
Het is volledig rond het spoor gebouwd, zodat vele hotelletjes recht op het spoor uitgeven. Alles is ook enorm duur in vergelijking met de rest van Peru.
We slapen in Adela’s Hostal waar we om 5u ’s morgens al een lekker ontbijt krijgen. Daarna aanschuiven voor de bus en daar zijn we dan : Machu Picchu!
We lopen eerst dwars door de site naar de start van het traject van Huayna Picchu; de typische berg die je op alle postkaartjes ziet staan.
Om 7u en om 10u ’s morgens mogen hier dagelijks slechts telkens 200 mensen naar boven. Een steile klim naar een adembenemend uitzicht: we did it!
Daarna bezoeken we op ons gemak de beneden site waar het betrekkelijk rustig is. Boven zien we wel de drommen tourgroepen binnenkomen.
Na een veel te dure lunch in het panoramisch café bezoeken we ook het bovenste gedeelte. Ondanks de massa is dit echt de moeite!
Vermits we pas om 19u een trein terug hebben kunnen boeken doen we het rustig aan.
Uiteindelijk komen we pas om 22.30u terug in ons hostal in Cusco aan, waar we absoluut nog iets moeten drinken en ons verhaal vertellen.
Het is weer supergezellig, maar we zijn doodmoe en de volgende morgen komen ze ons al om 4u van Amazon Trails oppikken voor ons weekje Manu National Park; het laatste deel van onze reis…

Om half 9 komt Edgar, onze chauffeur/gids ons oppikken voor een bezoek aan de Heilige Vallei.
Eerst rijden we naar Chinchero, waar op de resten van een Inka site een klooster werd gebouwd. De omgeving is prachtig. Van daar gaat het naar Moray, waar de Inka’s cirkelvormige terrassen hebben aangelegd voor experimenten in de landbouw. Van bovenaf geeft dit een schitterend panorama. Voor de lunch bezoeken we ook nog Salinas, waar er al sinds de tijd van de Inka’s zout wordt gewonnen op terrassen; ook weer een adembenemend zicht.
’s Middags lunchen we in een toeristisch buffetrestaurant in Urubamba. Gelukkig zijn we vroeg, dus voor de grote groepen en eigenlijk was de kwaliteit van het eten best OK.
Dan gaat het naar Pisac, met zijn indrukwekkende Inkasite omringd door een schitterend berglandschap.
We zijn op tijd terug in ons hostal voor een lekkere pisco sour en we genieten weer van een heerlijke traditionele schotel (causa limeña) klaargemaakt door Miguel.
De volgende dag besluiten we om Cusco grondig te gaan verkennen. We beginnen met een stevige klim naar de site van Sacsayhuaman, net boven ons hotel. De gigantische stenen puzzel van de Inka’s is wederom indrukwekkend.
We dalen dan terug af voor een stadswandeling langs de bohemien wijk San Blas, langs de Plaza de Armas en vele kleine steegjes en pleintjes. Onderweg bezoeken we ook de restanten van de templo del sol, waarboven de Spanjaarden een Dominikaner klooster bouwden. We lunchen in Granja Heidi, waar de keuken alleen organische producten gebruikt.
Na opnieuw een stevige klim komen we terug aan in ons Hostal. Miguel en Viviana bevelen ons een restaurantje aan in San Blas, Pacha Papa, waar we weer een mooie dag gaan afsluiten.

Om 4.30u ’s morgens komt de nachtbus al aan in Chiclayo; da’s ruim voor op schema. Als we een taxi vragen naar de luchthaven, krijgen we doodleuk te horen dat die nog niet open is. Dan maar in het busstation gewacht tot 6u. Als bij wonder 😉 komt op dat moment diezelfde taxichauffeur van bij aankomst vragen of er iemand naar de aeropuerto moet.
Onze vlucht komt netjes op tijd aan in Lima, dus tijd genoeg om de volgende vlucht te halen, denken we. Maar waar de luchthaven van Chiclayo goed georganiseerd was, blijkt Lima toch wel chaos. In plaats van via “Connections” gestuurd te worden, moeten we weer helemaal naar buiten en weer de hele security procedure doorlopen. Ons geduld wordt op de proef gesteld, maar gelukkig geraken we op tijd op het vliegtuig.
In Cusco nemen we onze intrek in het supergezellige Hostal Wara Wara. Dit hotel ligt op de heuvel boven de Plaza de Armas, waar we een prachtig uitzicht op hebben. Het hostal wordt gerund door een sympathiek Argentijs-Peruviaans koppel, Miguel & Viviana, hondje Tito en hun 1 jaar oude baby Luciano. Ze verwekomen ons met een cocathee op het terras van de hostal. Het zonnetje is van de partij, maar van over de bergen komt een onweersbui aanwaaien.
Na wat rust in onze “room with a view” en na de bui, gaan we de stad in voor het regelen van ons Machu Picchu bezoek. Op de Plaza de Armas delen we een halve pizza, want sinds het ontbijt op de luchthaven en wat vliegtuigsnacks hebben we niets meer gegeten.
We komen er achter dat Cusco wellicht een grote hap uit ons reisbudget zal halen, want alles blijkt hier zeer duur (en er wordt in dollars gerekend).
Dan is er ook nog de bureaucratie : de tickets voor Machu Picchu kunnen alleen bij het Ministerio de la Cultura gehaald worden; niet bepaald in het centrum. We waren maar net op tijd terug in de hostal voor onze afspraak met Abraham van Amazon Trails, waarmee we een week Manu national park gaan in trekken.
Na al dit geren hadden we echt wel een pisco sour verdiend; en smaken deed hij! We besloten in het hostal te eten, wat een zeer goede keuze bleek, want Miguel is blijkbaar ook een goede kok. Op het menu stond risotto van quinoa en deze was echt heel lekker. We aten samen met de andere gasten : 2 Amerikanen, een Ierse en 2 Britten. Achteraf had Miguel nog een Peruviaans groepje uitgenodigd; een gezellige afsluiter van de avond!