Anne en Wim op reis

Aan de voet van de Great Rift ligt het Manyara meer, een compleet andere omgeving dan Tarangire: een groen woud, vele riviertjes en op de lagere gebieden acaciabomen, waar vaak boomklimmende leeuwen te vinden zijn.

Onderweg naar het Park bezoeken we een Masai nederzetting, een Emanyata, ronde lemen hutjes rond een kraal voor de koeien en geiten en ommuurd door een takkenhaag. Het landschap hier is dor en droog, er is geen stromend water en elektriciteit. Ongelooflijk dat de Masai er voor kiezen om dit leven te blijven leiden. Maar voor hen is ons leven kunstmatig. Elk hutje is voor een andere vrouw van de chief van de nederzetting, die er leeft met haar kinderen. Gelukkig is het binnen koel, want buiten is het erg heet en is er nauwelijks beschutting. We worden uitgenodigd mee te doen aan de traditionele welkomstdans, waarbij we de traditionele kleren aan krijgen. Hier voelen we ons toch wat ongemakkelijk bij. We krijgen een interessante uitleg van de oudste zoon van de chief, die een jaar Engels heeft gestudeerd in Arusha.

Nauwelijks een half uurtje rijden van het dorpje komen we in een totaal andere streek; weelderig groen, overal wordt er tropisch fruit verkocht langs de weg. We picknicken in de koelte van de bomen aan de ingang van het nationaal park. In het park zien we vele bavianen en een grote kudde olifanten, met babies en indrukwekkende olifantenstieren. We blijven er lang naar kijken. De enorme beesten lopen vlak naast ons voertuig, zonder zich van ons iets aan te trekken. Aan de oever van het meer staan vele dode acaciabomen. Dit komt omdat recente overstromingen van het alkalische meer, zout water heeft binnen gebracht. Ondanks het zoutgehalte zitten er toch een paar nijlpaarden in het meer. De boomklimmende leeuwen zijn echter nergens te bekennen…

De volgende morgen gaan we op pad met een gewapende ranger voor een voetsafari. Hij vertelt ons over geneeskrachtige eigenschappen van bepaalde planten en andere interessante weetjes. We zien vooral kleinere dieren: 2 soorten neushoornvogel, hamerkopeend, kleurrijke bijeneters, tilapia in de rivier en een paar waterbokken.

Na de wandelsafari doen we ook nog het boomtopparcours. Maar het is intussen zo heet dat alle beesten zich lijken te verstoppen. Ons tafeltje voor de lunch staat gedekt onder een boom met uitzicht op het meer. De rest van de dag luieren we, want morgen is het weer een drukke dag.

Op 2 uur rijden van Arusha ligt het Tarangire National Park. Dit is bekend omwille van zijn grote kuddes olifanten en de vele eeuwenoude baobabs die over het park verspreid staan.

Op onze eerste safaririt zien we uiteraard al veel olifanten, maar ook giraffen, zebra’s, buffels, eland antilopen, …

Tegen 17u komen we aan in onze lodge Tarangire River Camp, waar we onder begeleiding naar onze safari tent moeten, want er lopen 3 olifanten op het terrein. Ze zijn verzot op het rijpe fruit van één van de bomen op het terrein. De Masaai die ons begeleidt weet de beesten al snel het kamp uit te drijven. De tenten staan op verhoogde platforms die uitkijken op de rivier, dus compleet veilig voor de geslurfde viervoeters.

Onze dag is echter nog niet ten einde; na een verkwikkende douche reppen we ons naar het diner, want om 19u vertrekken we op nachtsafari. Op een half uurtje zijn we weer aan de ingang van het park, waar we opgewacht worden door een ranger, een spotter en een gids. Aanvankelijk zien we dezelfde dieren als overdag, maar ook enkele uiltjes, een kameleon, een springhaas (“de afrikaanse kangoeroe”) en dan ineens in het midden van de weg enkele slapende leeuwen; een mannetje en 4 vrouwtjes. Na deze geslaagd rit genieten we van een zalige nachtrust in onze tent.

We zijn er geraakt! Al was het even spannend. De dag van ons vertrek ontdekken we op TripAdvisor dat er al 2 dagen relletjes zijn naar aanleiding van de verkiezingen. In de Belgische pers is er op dat moment nog niets te lezen. Verschillende buitenlandse media melden zware onlusten in de commerciële hoofdstad Dar Es Salam en ook in een aantal andere steden zou het niet pluis zijn. De luchthavens zouden bovendien gesloten zijn. Wat nu? We contacteren onze reisagent, de luchtvaartmaatschappij en de lokale agent en allen stellen ze ons gerust dat onze reis zonder problemen kan doorgaan.

We begeven ons dan maar naar de luchthaven, waar we ons probleemloos kunnen inchecken tot Kilimanjaro Airport, wat vreemd is als dit gesloten zou zijn. En na wat vertraging bij overstap in Addis Abeba zijn we vanmiddag toch in de kleine luchthaven van Kilimanjaro aangekomen.

Het is er, buiten aankomende en vertrekkende toeristen, zeer rustig. De luchthaven ligt dan ook in de Middle of Nowhere, niet direct een plaats waar je rellen zou verwachten. Tijdens de rit naar de lodge zien we vooral brousse, koeien en geiten. Even rijden we op een stukje hoofdweg dichter bij Arusha waar er nog sporen van de ongeregeldheden op verkiezingsdag te zien zijn. Maar sindsdien is het er blijkbaar rustig. De luchthaven zou trouwens nooit dicht geweest zijn. Het internet werd plat gelegd door de regering, wat de communicatie moeilijk maakt. Dit is wellicht de verklaring waarom de buitenlandse berichtgeving niet helemaal accuraat is.

De lodge ligt aan de voet van Mount Meru, een vulkaan van meer dan 4000 meter hoog. De omgeving is heel groen en in de bomen rondom zitten vele vogels en een troep aapjes: Karibu Tanzania – Welkom in Tanzania!

Na een verkwikkende nachtrust in dit tropische paradijsje en een lekker ontbijt komt onze chauffeur Aniny ons oppikken voor onze eerste uitstap naar het Dulutimeer. Met een kano begeleid door een lokale gids varen we rond dit kratermeer en zien er aalscholvers, kleurrijke ijsvogels, drukdoende wevertjes en een koppel majestueuze visarenden. Troepen aapjes genieten van de vele vruchten in de bomen rond het meer. Vlakbij de oever liggen ook 2 grote monitorhagedissen te luieren of liggen ze op prooi te wachten? Tegen de middag keren we terug naar de Lodge waar we op het terras lunchen en de rest van de dag genieten van de mooie omgeving. Morgen vertrekken we op onze eerste safari van deze reis.

We rijden terug Kathmandu binnen: getoeter, brommers, voetgangers, … Gelukkig ligt de Via Via in een rustige buurt. Het voelt toch een beetje als thuiskomen, alleen de Belgische bieren zijn op…

We gaan na het diner nog eens kijken bij de Bodhnath stupa; er heerst nu een heel andere sfeer dan tijdens het Tihar festival in het begin van onze reis. Toen was het heel uitgelaten, nu is het heel ingetogen. Er hangen nóg meer bloemenslingers dan tijdens Tihar en overal kaarsjes. Deze keer zijn het vooral Boeddhistische monniken en pelgrims die rondjes draaien rond de stupa. Het is helemaal anders, maar zeker niet minder sfeervol.

Op onze laatste dag gaan we op stap met Yves van de Via Via. We rijden naar het Kopan klooster, dat jammer genoeg gesloten is omwille van meditatiesessies. We wandelen dan maar verder door de rand van het Shivapuri nationaal park richting de Gokarneshwor Mahadev tempel. Vermits het zaterdag is komen hele families Nepali er picknicken. We worden zelfs getrakteerd op een kopje milktea, zoals steeds super gesuikerd. Als ze beginnen te dansen stappen wij verder.

Aan de tempel, die gewijd is aan Shiva, is er net een trouwceremonie afgelopen. Bruid en bruidegom zijn prachtig uitgedost aan het poseren voor hun trouwfoto’s.

Daarna wandelen we naar het Shangri La children’s home. Dit wordt gerund door de bevlogen Belg Wim van de gelijknamige Belgische NGO. Hier worden kinderen opgevangen zonder thuis of uit een moeilijke thuissituatie. Wim vertelt ons hoe ze na de aardbeving, dankzij steun uit België dit nieuwe gebouw hebben kunnen optrekken. De kinderen gaan gewoon naar de lokale school en verblijven verder in het home, wat hun thuis is en waar ze zelfstandig leren worden. We horen hoe moeilijk de overheid het hen maakt om steeds een nieuwe vergunning en een visum te krijgen. Maya van Via Via, die er ondertussen bijgekomen is, legt uit hoe moeilijk het zelfs voor haar, als half Nepali, wordt gemaakt om haar papieren in orde te krijgen. Een pupil van het home studeert weldra af als architect, maar kan alleen aan het werk als ze zijn papieren in orde krijgen. Ook hier doet de overheid moeilijk; zij bekommeren zich niet over zij die niet aan hun normen voldoen. Is het omwille van het kastensysteem, of puur  machtsmisbruik? Blijkbaar is de macht al jaren in handen van dezelfde families, die vooral voor hun eigen voordeel zorgen. Dit geeft ons toch even een andere blik op het land. Laat ons hopen dat de volgende generatie er in slaagt om hier iets aan te veranderen…

Na een goedgevulde laatste dag, gaan we Vietnamees eten met zicht op de stupa en doen nog een laatste rondje… In wijzerzins uiteraard! Al die rondjes moeten ons toch iets dichter bij het Nirvana gebracht hebben?!?

Onze terugvlucht verloopt vlot, ondanks de chaos op de luchthaven in Kathmandu. Tot we met pakweg 40 Belgen in Zaventem op onze bagage staan te wachten. Blijkbaar is alle bagage in Kathmandu blijven staan. Benieuwd wanneer we die gaan terugzien…

Om half 9 komt de lokale gids Asbin ons oppikken in ons hotel. We rijden tot aan het begin van de “1000 trappen” en beginnen aan onze trekking naar Namobuddha. Onze bagage wordt ineens naar ons volgende verblijf gebracht.

Boven aan de trappen staat een tempel die grotendeels verwoest werd door de 2015 aardbeving, maar het uitzicht op de Himalaya is er de moeite. Vandaar loopt het pad op en neer door bossen, dorpjes en landbouwgebied. Ook worden we regelmatig getrakteerd op schitterende uitzichten op de bergen en de vallei.

Tegen de middag komen we aan bij ons hotel, het Namobuddha Resort. We verblijven er in een klein huisje, precies een kabouterhuisje; lage deur, laag toilet, via een ladder naar ons bed onder het dak. De ligging is schitterend in een mooie tuin, omgeven door groen. Ook de vegetarische lunch op het terras is heel lekker.

Na de lunch stappen we met onze gids en een Italiaans koppel uit ons hotel verder naar het Boeddhistische klooster boven op de berg. Het zou hier zijn dat een jonge prins zijn lichaam te eten gegeven heeft aan een uitgehongerde tijgerin en haar jongen. Hierna zou hij geïncarneerd zijn als de Boeddha. Het enorme klooster staat te blinken bovenop de berg. In de kleurrijke grote zaal is een soort marathon van 7 dagen aan de gang, waarbij honderden monniken en Boeddhisten reciteren en muziek maken. De Italianen blijven hier nog wat hangen, maar wij gaan verder het klooster bezoeken inclusief de stupa hogerop, waar het verhaal van de Boeddha en de tijger zich zou hebben afgespeeld. Rondom hebben we een 360° zicht.

Om 18u verzamelen alle gasten zich rond het kampvuur: de Italianen, een Frans koppel, een Amerikaans koppel, 2 Duitse dames en wij. Het wordt een geanimeerde avond, waarbij het onderwerp Trump zeer aanwezig is; ook deze Amerikanen zijn helemaal niet blij met de uitkomst van de verkiezingen… Het is zeer gezellig in het Namobuddha Resort, maar de bedden zijn vreselijk: net een plank.

Van Namobuddha wandelen we de volgende ochtend naar Balthali. Gezien deze streek erg getroffen is door aardverschuivingen na de hevige regen van eind september, moeten we het eerste stuk over de weg. Gelukkig is er niet veel verkeer. Daarna gaat het door dorpjes, bossen en velden verder naar Balthali. We steken de rivier over via een hangbrug. Overal zie je de schade van de aardverschuivingen. Gelukkig heeft men de meeste wegen al vrijgemaakt. We lunchen in het Balthali Village resort, wat niet in het dorpje ligt, maar boven het dorpje op een heuvel in het groen. We hebben er een mooi uitzicht over de vallei met rijstterrassen en de groene bergen rondom, en… een zacht bed!

Na de lunch in het zonnetje wandelen we 2uur verder naar het stadje Panauti. Dit is op een rotsachtige ondergrond gebouwd en heeft daarom weinig schade geleden tijdens de 2015 aardbeving. Hier staat de oudste tempel van Nepal en ook nog een paar mooie oude gebouwen. Vermits het al laat is, gaan we met de auto terug naar Balthali.

Het is zalig rustig in het Balthali Village resort. Daarom besluiten we om de volgende dag pas na de lunch terug naar Kathmandu te gaan. We genieten van het 360° uitzicht op de mooie natuur en de bergen rondom en lezen nog wat in de tuin. Zalig…