Anne en Wim op reis

We nemen de bus vanuit Kampong Thom, maar deze vertrekt wel een uur later dan we doorbelden naar ons hotel in Siem Reap. We treffen dan ook geen pick-up aan de terminal, maar dat bleek achteraf meer te maken te hebben dat het hotel 16u had begrepen en niet 12u wanneer we effectief aan moesten komen. Uiteindelijk komt het op hetzelfde neer, en nemen we een tuktuk naar The Villa. We boeken hem ineens voor de volgende 3 uitstappen. Onze driver heet Chom en we zullen ontdekken dat hij een zwak voor hangmatten heeft…

Na in te checken in een prachtige kamer (thanks voor de tip Tom en Annemie!!) vertrekken we rond 15u via Roluos naar Kampong Phluk en het verdronken woud aan het Tonle Sap meer. Het laatste stukje gaat per boot en we hebben er eentje voor ons alleen, dus we kunnen op het voorsteven gaan zitten voor een perfect zicht. Kampong Phluk is een dorp van woningen op palen van meer dan 7m hoog. Nu net na het regenseizoen staat het water op z’n hoogst en varen we tussen de huizen door. In het dorp gebeurt alles op het water, zoals het houden van varkens en zelfs krokodillen!! Verder naar het Tonle Sap meer stappen we even over in een kleinere platte sloep opdat we in het verdronken woud op zoek kunnen naar apen. Maar die zien we niet, enkel een dikke pad kruist ons pad.

’s Avonds eten we in The Red Piano met Lieven, Els en Inge die hier ook net zitten. The Red Piano is van een uitgeweken Gentenaar, en was Angelina Jolie’s vaste stek tijdens de opnames van de eerste Tomb Raider film. Je kan er een heerlijke (Australische) steak met pepersaus en frietjes eten!! Het smaakte ons.

’t Is 1 november en we arriveren in Kampong Thom. Vanuit dit stadje zullen we de pre-Angkor tempels van Sambor Prei Kuk bezoeken.

De busverbinding ging heel vlot en de tuktuk die ons in Kampong Cham naar de busterminal voert belt voor ons ineens z’n maatje in Kampong Thom die ons op z’n moto naar de tempels zal brengen. Deze blijkt dezelfde te zijn als uit één van de verslagen van de reiswijzer!!

Verblijven doen we in het Arunras Guest House, eten in in het Arunras Restaurant. Die mannen (schijnbaar Chinezen aan de decoratie te zien) runnen zowat alles aan de busstopplaats.

De tempels van Sambor Prei Kuk zijn tijdens de periode van de vroege vorstendommen gebouwd, dat is enkele eeuwen voor de grote bloei van de Khmer kultuur, maar toch zijn de eerste monumentale kenmerken al te zien. We worden begeleid door een groepje van 5 kleine mannen die ons op alle B-52 bomkraters wijzen van de bommen die de Amerikanen hier tijdens de Vietnam-oorlog dropten.

De rit naar de tempels is ook erg de moeite. We passeren met onze twee motodups doorheen prachtige landschappen van rijstvelden en dorpjes. Overal klinkt het vrolijke “Hello!!” van de kinderen.

Tijdens de busrit naar Kampong Cham zitten we tussen een heleboel vriendelijke mensen in het busje. Ze deelden namelijk de lokale lekkernijen met ons: bamboeschors gevuld met sticky rice in kokosmelk en soja(?)bonen. Aan de smaak te oordelen zat er ook wel wat suiker in.

Vroeger dan verwacht komen we aan in Kampong Cham, maar toch hebben we niet genoeg tijd voor een fietstochtje op het nabijgelegen eilandje in de Mekong. We wandelen dan maar op en neer de dijk langs de rivier. Op de markt kunnen we de gebraden spinnen die hier de specialiteit zijn niet vinden. Allicht omdat we wat laat zijn en de meeste stalletjes al sluiten. Langs de Mekong komt ’s avonds de lokale bevolking wat vertier zoeken in sport en spel.

Het Mekong hotel is gigantisch op verschillende manieren: gigantisch vriendelijk personeel, gigantische gangen, gigantisch ongezellig… Ze helpen ons in een handomdraai aan de nodige bustickets naar Kampong Thom voor de volgende dag, zodat we met gerust gemoed kunnen gaan eten in de Lazy Mekong Daze. De herhaaldelijke stroomuitval die we de hele avond ondervinden is volgens de Britse eigenaar van het restaurant te wijten aan de niet-geslaagde opstart van een nieuwe krachtcentrale. We eten Lak Lok (of zo), een Cambodjaanse steak.

De derde nacht in Ban Lung begint het rond vier uur ’s nachts te regenen om slechts de volgende dag op de middag te stoppen. Onze trekking valt dus letterlijk in het water, dus dan maar de tijd genomen om onze leesachterstand wat in te halen en wat macro’s te schieten…

De volgende dag staat Voen Sai op het programma : een tocht van 1 1/2 u met de jeep op alweer een heel hobbelige weg. Onze gids, Lin, een sympathieke Khmer van 28 (wat oud is voor een Cambodjaan, zegt hij ook zelf), regelt voor ons een bootje naar een dorp van de Tom Puon minderheid. Na een 3 kwartier in de brandende zon kwamen we aan bij het dorp. Er was nog volop een feest aan de gang naar aanleiding van de laatste begrafenis van 2 dagen geleden: de dorpelingen zaten vrolijk rijstwijn te drinken. Eerst gaan we dan ook het kerkhof bezoeken; hier zien we imposante graven met vóór elk graf twee beelden die de overledenen moeten voortellen. Naar gewoonte had de dorpsoudste zijn graf al zelf gebouwd en zijn doodskist al klaargezet onder zijn hutje: rare jongens die Tom Puon!