Anne en Wim op reis

De rit richting westkust belooft doorheen een desolaat stukje Madagascar te zullen gaan: rechte weg door savanne. Hier en daar merken we dorpjes langs de baan op. Patrick vertelt ons dat deze maar erg recent als paddestoelen uit de grond rezen, tengevolge van de ontdekking van saffier in de ondergrond. De Srilankezen en Thai’s lieten er geen gras over groeien en bezitten de meeste handels in de streek. De handenarbeid wordt natuurlijk wel gedaan door de uit alle windstreken toegestroomde Malagasy gelukzoekers.

Andere bezienswaardigheid die de rit wat afwisseling biedt zijn de graven . Deze zijn hier erg bijzonder versierd en dus een stopje waard.

Als we dichterbij de kust de eerste baobabs zien zijn we bijna in Toliara waar we lunchen. Hier verlaten we de RN7 die we al sinds Antananarivo volgden om via de slechtste piste tot nu richting noorden en Ifaty te schokkelen. In Mangily, het dorpje ten noorden van Ifaty waar de meeste hotels gevestigd zijn, zullen we nu even kunnen relaxen aan het strand bij Chez Cecile, het gezelligste adresje van het strand. Wel maar één dag, en ’s morgens (opstaan om 4u30) gaan we eerst nog het Reniala Park bezoeken om de ooit zo typische begroeing van de streek te zien: het doornwoud, door David Attenborough tot de meest bizarre vegetatie van de planeet benoemd. Tussen de baobabs, dediera (octopusbomen), flamboyanten en pachypodia spotten we verschillende endemische vogelsoorten, met name de erg bijzondere tot deze streek beperkte Long Tailed Ground Roller en Subdesert Mesite.

Subdesert Mesite / Bensch' monias

Reniala Reserve

Reniala Reserve

Reniala Reserve

Langstaartgrondscharrelaar

De rest van de dag slenteren we langs het strand terwijl we de Vezo-vissers gadeslaan bij het binnenhalen van de vangst. Kwestie van de batterijen op te laden voor het tweede luik van onze reis…

Mangily

Mangily

Mangily

We verlaten het schitterende CampCatta in de Tsaranoro-vallei nabij Andringitra richting westen. Via de poort van het grote zuiden (een gigantisch rotsmassief) rijden we naar Ranohira. De laatste 80 km gaan over een plateau dat compleet platgebrand werd om plaats te maken voor de veeteelt, maar erg veel zeboe’s zien we er niet. In Ranohira checken we in bij Chez Alice, in een bungalow met uitzicht op de rotsen van het Isalo NP. Voor het avondeten gaan we de zonsondergang bekijken doorheen het venster van Isalo: een gat in de rotsen… ’t Is eerder lachen met de andere toeristen die zich verdringen om op de juiste plaats te staan tegen het ultieme moment, vooral als dan net een wolk de zaak strategisch komt verpesten. 😀

De poort naar het grote zuiden

Zeboekuddes op weg naar Ranohira

Wachten op de ondergaande zon, Isalo

Venster van Isalo (achterkant)

De volgende dag staat de grote wandeling op het programma: we gaan met gids Zozoly een hele dag stappen door het park. Dit houdt in: pootje baden in twee poeltjes met waterval, en prachtige canyons in en uit klimmen. We zien in de groene dieptes van de canyons ook veel wildlife: met stip noemen we de paradijsvliegenvanger, een endemische rotslijster en een familie Red Fronted Brown Lemurs (in Ranomafana zagen we die al maar toen waren het maar pluchen bolletjes die hoog in de bomen schuilden voor de regen) die zich te goed doen aan de vruchten van een boom aan de lunchplaats. We verlaten het park net op tijd om een fikse regenbui te vermijden.

Isalo

Pachypodium

Isalo

Isalo

Paradijs Vliegenvanger

Kameleon in Isalo

Redfronted Brown Lemur

Na zo een dag smaakt de rum arrangé waarmee we de avond afsluiten bij Chez Alice des te meer.